22 December 2010 Last updated at 10:01 ET Share this pageFacebookTwitter ShareEmail Print UK training Bangladesh 'death squad'
The Rapid Action Battalion was set up in 2004 to combat crime and terrorism Continue reading the main story
Related stories
Bangladeshi 'militants' arrested
'We are very afraid after this'
'Top mutineer' held in Bangladesh
British officials in Bangladesh have confirmed Wikileaks reports that the UK is training a police force in the country accused of being a death squad.
Rapid Action Battalion members have been taught "interviewing techniques" and "rules of engagement" by the UK authorities, said the leaked cables.
One message says the US would not offer tactical training to the RAB because of its alleged human rights violations.
UK officials told the BBC the focus of the training was on human rights.
Set up in 2004, the 9,000-strong RAB is accused of more than 550 killings.
The whistle-blowing website Wikileaks has obtained a cache of about 250,000 US diplomatic cables, which it has released to several newspapers, including the Guardian.
In a cable dating from May 2009 published by the Guardian, the US ambassador to Dhaka, James Moriarty, writes: "The US and UK representatives reviewed our ongoing training to make the RAB a more transparent, accountable and human-rights compliant paramilitary force.
"The British have been training RAB for 18 months in areas such as investigative interviewing techniques and rules of engagement."
In another cable, Mr Moriarty notes it would be illegal for the US to offer anything other than human rights training to the RAB because of the force's alleged crimes.
Continue reading the main story
Analysis
Sabir Mustafa
BBC Bengali editor
--------------------------------------------------------------------------------
The British and US governments have been working closely with the Bangladeshi security forces, with a view to strengthening their abilities to combat Islamist militancy.
The RAB played a high-profile role in the arrest of the top leadership of the country's most notorious Islamist militant outfit, the Jumatul Mujahideen Bangladesh.
The RAB was formed for quick deployment to emergencies. But in effect it became a roving unit searching out all sorts of suspected criminals - from petty muggers to banned left-wing militants.
There are strong grounds to doubt RAB claims that the hundreds of suspects it has killed died in "encounters" or "cross-fire". No RAB personnel have been tried for any of these fatalities, creating the impression of impunity.
On the other hand, it is fair to point out that killings by the RAB have been declining since 2008, though they have not stopped completely.
He also notes that despite its record, the RAB had become Bangladesh's "most respected police unit".
However, Human Rights Watch says the force is a government death squad.
In a report last year, it said the paramilitary unit had an "operating culture" of extrajudicial killings, which its members perpetrated with impunity.
British High Commission officials in Dhaka told the BBC that the UK training programme for the RAB had begun in early 2008 and was due to finish in March 2011.
"The focus is on human rights. It concentrated on providing the RAB with the skill-set to conduct law enforcement duties in an ethical manner," said an official, who did not want to be named.
"The areas covered basically include basic human rights training, interview skills, investigation skills, basic scene of crime skills, inclusion on a range of legal and human rights focused events."
The official declined to comment on whether this training was part of any counter-terrorism effort in Bangladesh.
The Guardian reports that the UK's National Policing Improvement Agency provided training to the RAB on crime scene management and investigation, via officers from West Mercia Police and Humberside Police.
Thursday, December 23, 2010
Wednesday, December 22, 2010
WikiLeaks cable reveals US role in 2006 Thai coup
WikiLeaks cable reveals US role in 2006 Thai coup
By John Chan
18 December 2010
Diplomatic cables leaked by WikiLeaks reveal that the US essentially approved the military coup that toppled Thai Prime Minister Thaksin Shinawatra on September 19, 2006, while publicly distancing itself from the takeover. The cables shed further light on the anti-democratic activities of the US and other major powers behind the cloak of secret diplomacy.
The documents also show that US officials have worked closely with the military and the Thai monarchy in the period since the 2006 coup, discussing how to deal with subsequent pro-Thaksin governments.
Within Thailand, the revelations are so damaging for the royal family that the present military-backed government of Prime Minister Abhisit Vejjajiva has sought to block their publication. Yesterday an article on the web site of the Bangkok Post was removed within hours of being posted. The cables shatter the long-cultivated myth that the monarchy is neutral and above politics—a myth that has enabled the monarchy to directly intervene in crucial periods of political crisis.
A cable from the US Embassy in Bangkok on September 20, 2006 recorded a conversation between US Ambassador Ralph L. Boyce and General Sonthi Boonyaratglin, the army chief who carried out the coup. They met “privately” just after Thai troops and tanks had moved into the capital and overturned Thaksin’s government during the afternoon of September 19.
Boyce asked who had attended the coup leader’s audience with the King Bhumibol Adulyadej “last night”. Sonthi replied that Prem Tinsykanonda, the president of the king’s advisory Privy Council had brought him and other military heads to the palace. Boyce’s cable said Sonthi had commented that “the king was relaxed and happy, smiling throughout. He provided no further details.” The reference to a “happy” king indicated that the monarch backed the military’s actions.
Deep divisions had emerged within Thai ruling circles. Sections of business and the traditional political establishment centred on the monarchy, the military and the state apparatus had turned against Thaksin. The prime minister, a billionaire business tycoon himself, had backed away from his earlier promises to protect Thai businesses from the restructuring measures demanded by the International Monetary Fund following the Asian economic crisis of 1997-1998.
Business people threatened by Thaksin’s policies established the People’s Alliance for Democracy (PAD) to unseat his government. Posturing as opponents of Thaksin’s autocratic rule, PAD organised mass “Yellow Shirt” demonstrations in Bangkok that helped create the conditions for the military coup.
The leaked cable indicates that the Bush administration knew well in advance of the coup of the preparations and had given a nod of approval. The US public expressions of “concern” had already been worked out in advance with the coup leader.
Boyce wrote: “Turning to the US reaction, I reminded him [Sonthi] of our conversation, August 31, when I told him any military action would result in immediate suspension of assistance programs … I told him he could expect us to announce such a measure shortly. He understood.” Boyce continued: “I added that the restoration of such assistance could only come after a democratically elected government took office.”
Sonthi had already announced, before attending the US embassy, that an interim constitution would be drafted and a civilian government installed within two weeks. Clearly, the planned “civilian” administration would be nothing more than a front for the military. Nevertheless, Boyce approvingly commented that this was a “good example”.
The Bush White House suspended military aid and joint exercises with Thailand to show its “concern”, but soon restored business as usual with the Thai military. The junta held elections in late 2007 under a new anti-democratic constitution and the pro-Thaksin Peoples Power Party (PPP) was formed in February 2008. While Washington hailed the result as “a return to democracy”, a PPP government was certainly not its intended outcome.
Having failed to prevent the return of a pro-Thaksin government, the traditional establishment launched a concerted campaign to remove it from power. PAD demonstrations quickly resumed. In September 2008, the Thai Constitutional Court, dismissed Prime Minister Samak Sundaravej on the flimsy pretext that he had breached the law by participating in a TV cooking show.
According to a further leaked cable, Samak told US Ambassador Eric John in October 2008 that the king’s wife, Queen Sirikit, was “responsible for the 2006 coup d’etat, as well as the ongoing turmoil generated by PAD protests.” At the time, PAD continued its demonstrations, besieging government buildings, to force Samak’s successor, Somchai Wongsuwat, to step down. The US, however, made no public comment.
Another US memo, dated November 2008, confirms that discussion was taking place in ruling circles about another military coup. The queen publicly identified with PAD by appearing at the funeral of a PAD Yellow Shirt demonstrator killed in clashes with police. But the cable reported: “King Bhumibol explicitly told Army Commander Anupong Paojinda not to launch a coup,” citing an unnamed advisor to Queen Sirikit. The US, which again had inside information, raised no opposition.
Just a month later, in December 2008, PAD’s occupation of Bangkok’s two airports helped create conditions of chaos in which the Constitutional Court dissolved the PPP on trumped-up charges of electoral fraud. The military then persuaded the PPP’s coalition partners and a dissident faction to join Abhisit’s Democrats and form a new government.
The cables confirm what was evident at the time: the muted US response to the 2006 coup was guided purely by US economic and strategic interests. The US has longstanding connections to the Thai military going back to the 1960s and 1970s when Washington backed military dictatorships and used the country as a base for US operations during the Vietnam War.
Whether the US condemns or condones a junta is based on political expediency. Over the border in neighbouring Burma, the US had maintained an economic blockade of the military dictatorship and postures as a defender of the democratic rights of the Burmese people. What Washington objects to is not the suppression of basic democratic rights but the close ties between the Burmese junta and China, the main US rival in the region.
The installation of the unelected Abhisit government in Thailand triggered mass protests led by the pro-Thaksin United Front for Democracy against Dictatorship (UDD). This “Red Shirt” movement threatened to unleash a broader social movement, as sections of farmers, small business people and urban workers began to voice their social grievances. Abhisit responded with state repression culminating in a bloody military crackdown on May 19, in which heavily armed troops fired on protesters. At least 91 people were killed in clashes in April and May.
As in September 2006, the US did not condemn the actions of the Abhisit government or the military.
By John Chan
18 December 2010
Diplomatic cables leaked by WikiLeaks reveal that the US essentially approved the military coup that toppled Thai Prime Minister Thaksin Shinawatra on September 19, 2006, while publicly distancing itself from the takeover. The cables shed further light on the anti-democratic activities of the US and other major powers behind the cloak of secret diplomacy.
The documents also show that US officials have worked closely with the military and the Thai monarchy in the period since the 2006 coup, discussing how to deal with subsequent pro-Thaksin governments.
Within Thailand, the revelations are so damaging for the royal family that the present military-backed government of Prime Minister Abhisit Vejjajiva has sought to block their publication. Yesterday an article on the web site of the Bangkok Post was removed within hours of being posted. The cables shatter the long-cultivated myth that the monarchy is neutral and above politics—a myth that has enabled the monarchy to directly intervene in crucial periods of political crisis.
A cable from the US Embassy in Bangkok on September 20, 2006 recorded a conversation between US Ambassador Ralph L. Boyce and General Sonthi Boonyaratglin, the army chief who carried out the coup. They met “privately” just after Thai troops and tanks had moved into the capital and overturned Thaksin’s government during the afternoon of September 19.
Boyce asked who had attended the coup leader’s audience with the King Bhumibol Adulyadej “last night”. Sonthi replied that Prem Tinsykanonda, the president of the king’s advisory Privy Council had brought him and other military heads to the palace. Boyce’s cable said Sonthi had commented that “the king was relaxed and happy, smiling throughout. He provided no further details.” The reference to a “happy” king indicated that the monarch backed the military’s actions.
Deep divisions had emerged within Thai ruling circles. Sections of business and the traditional political establishment centred on the monarchy, the military and the state apparatus had turned against Thaksin. The prime minister, a billionaire business tycoon himself, had backed away from his earlier promises to protect Thai businesses from the restructuring measures demanded by the International Monetary Fund following the Asian economic crisis of 1997-1998.
Business people threatened by Thaksin’s policies established the People’s Alliance for Democracy (PAD) to unseat his government. Posturing as opponents of Thaksin’s autocratic rule, PAD organised mass “Yellow Shirt” demonstrations in Bangkok that helped create the conditions for the military coup.
The leaked cable indicates that the Bush administration knew well in advance of the coup of the preparations and had given a nod of approval. The US public expressions of “concern” had already been worked out in advance with the coup leader.
Boyce wrote: “Turning to the US reaction, I reminded him [Sonthi] of our conversation, August 31, when I told him any military action would result in immediate suspension of assistance programs … I told him he could expect us to announce such a measure shortly. He understood.” Boyce continued: “I added that the restoration of such assistance could only come after a democratically elected government took office.”
Sonthi had already announced, before attending the US embassy, that an interim constitution would be drafted and a civilian government installed within two weeks. Clearly, the planned “civilian” administration would be nothing more than a front for the military. Nevertheless, Boyce approvingly commented that this was a “good example”.
The Bush White House suspended military aid and joint exercises with Thailand to show its “concern”, but soon restored business as usual with the Thai military. The junta held elections in late 2007 under a new anti-democratic constitution and the pro-Thaksin Peoples Power Party (PPP) was formed in February 2008. While Washington hailed the result as “a return to democracy”, a PPP government was certainly not its intended outcome.
Having failed to prevent the return of a pro-Thaksin government, the traditional establishment launched a concerted campaign to remove it from power. PAD demonstrations quickly resumed. In September 2008, the Thai Constitutional Court, dismissed Prime Minister Samak Sundaravej on the flimsy pretext that he had breached the law by participating in a TV cooking show.
According to a further leaked cable, Samak told US Ambassador Eric John in October 2008 that the king’s wife, Queen Sirikit, was “responsible for the 2006 coup d’etat, as well as the ongoing turmoil generated by PAD protests.” At the time, PAD continued its demonstrations, besieging government buildings, to force Samak’s successor, Somchai Wongsuwat, to step down. The US, however, made no public comment.
Another US memo, dated November 2008, confirms that discussion was taking place in ruling circles about another military coup. The queen publicly identified with PAD by appearing at the funeral of a PAD Yellow Shirt demonstrator killed in clashes with police. But the cable reported: “King Bhumibol explicitly told Army Commander Anupong Paojinda not to launch a coup,” citing an unnamed advisor to Queen Sirikit. The US, which again had inside information, raised no opposition.
Just a month later, in December 2008, PAD’s occupation of Bangkok’s two airports helped create conditions of chaos in which the Constitutional Court dissolved the PPP on trumped-up charges of electoral fraud. The military then persuaded the PPP’s coalition partners and a dissident faction to join Abhisit’s Democrats and form a new government.
The cables confirm what was evident at the time: the muted US response to the 2006 coup was guided purely by US economic and strategic interests. The US has longstanding connections to the Thai military going back to the 1960s and 1970s when Washington backed military dictatorships and used the country as a base for US operations during the Vietnam War.
Whether the US condemns or condones a junta is based on political expediency. Over the border in neighbouring Burma, the US had maintained an economic blockade of the military dictatorship and postures as a defender of the democratic rights of the Burmese people. What Washington objects to is not the suppression of basic democratic rights but the close ties between the Burmese junta and China, the main US rival in the region.
The installation of the unelected Abhisit government in Thailand triggered mass protests led by the pro-Thaksin United Front for Democracy against Dictatorship (UDD). This “Red Shirt” movement threatened to unleash a broader social movement, as sections of farmers, small business people and urban workers began to voice their social grievances. Abhisit responded with state repression culminating in a bloody military crackdown on May 19, in which heavily armed troops fired on protesters. At least 91 people were killed in clashes in April and May.
As in September 2006, the US did not condemn the actions of the Abhisit government or the military.
Tuesday, December 14, 2010
และแล้วกระทู้สุดท้ายของอาข่าก็โดนแบนจนได้ ลาก่อนเพื่อนๆทนดูบ่ไหว
และแล้วกระทู้สุดท้ายของอาข่าก็โดนแบนจนได้ ลาก่อนเพื่อนๆทนดูบ่ไหว
บอร์ดนี้ควรสิมีแต่ความสงบเรียบร้อยเป็นอันดี น้ำหนึ่งใจเดียวกันทุกผู้
บ่ต้องควรมีไผโต้แย้งกับไผ เพราะมันบ่แม่นอินเตอร์เนท ฟรีดอม
ฟรีดอมคืออีหยัง
คือการที่เฮาทุกผู้เดินตรงไปทางเดียวกัน
หันหน้าไปทางเดียวกัน
โค้งคำนับให้พร้อมๆกัน อันนี้จึงสิเป็นอินเตอร์เนทฟรีดอม
อาข่าคือเพื่อนเฮา เฮาบ่ฮู้จักเขา หากเฮาบ่ไว้วางใจเขา
เฮาก็บ่ไว้วางใจผู้ใด๋ได้คือกัน เพราะเฮาบ่ฮู้จั๊กไผ
คือกัน อ้ายริชาร์ด
เจ้าสิเฮ็ด อินเตอร์เนทฟรีดอมให้ซัคเซสโดยเหยียบลงบนความบาดหมางของผู้อื่นขึ้นไป เจ้าอาจทำได้หากเจ้าให้เกียรติเขา
แต่เจ้าสิเหยียบขึ้นไปแล้วขยี้เขาทิ้งไว้กับความด่างพร้อยโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาชี้แจงโต้แย้งอีหยังเด็ดขาดเลยนั้น
ทั้งๆที่เขาพยายามโอบอุ้มให้ที่แห่งนี้งามดีนั้น
เจ้าบ่แฟร์
หากเจ้าสิบอกว่าข้อยบ่ฮู้ ข้อยก็สิว่าอิท ดัสเซิ่น แมทเทอร์
แต่ข้อยว่าเจ้าฮู้ดีอีหลีตั้ว อ้ายริชาร์ด
เฮียสุริยาโดนแบนไปนั่นก็กฏหมายอเมริกา อาข่ารับเละผู้เดียว
แฟนนีกะกระทู้เพื่อนๆโดนลบโดนแบนนั่นก็กฏของบอร์ด เพื่อความสงบเรียบร้อยอันดี อาข่ารับเละคือกัน อาข่าบ่ได้ลบจั๊กหน่อย เจ้าก็ฮู้ดี
คนที่ควบคุมความสงบเรียบร้อยอันดีของอินเตอร์เนทฟรีดอมคือเจ้า อ้ายริชาร์ด
เปลี่ยนก๊่โหมดก็ยังสงบคือเก่า แม่นบ่
pragก็ลบ โจรเหนือก็ลบ เป็นอีหยังให้อาข่าเพิ่นเน่าแต่ผู้เดียว โจรเหนือยังกล้าบอกว่าเผ่นละตรู แต่pragบ่พูดบ่ชี้แจงอันหยังจั๊กคำ
แล้วเจ้าอยู่เหนือสรรพสิ่งทั้งเหมิด
ฮ่วย อาข่าโกรธกันกะเพื่อนทั้งเหมิด เจ้ามีแต่คนซูฮก
คนก่อเรื่องไว้เจ้ากลับคอยบังให้โดยปิดปากผู้พยายามตะโกนบอก เจ้าต่างอันหยังกะพวกอำมาตยาหากินกับกฏหมายหมิ่น
ข้อยเป็นเพื่อนเจ้า และข้อยจำเป็นต้องพูด ข้อยบ่พูดก็จะบ่มีไผกล้าเอ่ยปากกับเจ้าแล้ว
เพิ่นพากันซูฮกยกยอเจ้าเหมิด เพราะที่นี่มันบ้านเจ้า
เจ้าจะแบนข้อยอีกคนก็เซิน ข้อยสิออกไปจากที่นี่คือกัน
ไม่ต้องตามมาด่าผมนะครับ สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ ผมขอลาก่อนเวปนี้
เจอกันที่อื่นครับ การต่อสู้กับอำมาตยาไม่มีวันเลิกราจนกว่าประชาชนจะชนะเด็ดขาด
ปล..ใครก๊อปกระทู้นี้ได้ ก๊อปเก็บไว้นะครับ
บอร์ดนี้ควรสิมีแต่ความสงบเรียบร้อยเป็นอันดี น้ำหนึ่งใจเดียวกันทุกผู้
บ่ต้องควรมีไผโต้แย้งกับไผ เพราะมันบ่แม่นอินเตอร์เนท ฟรีดอม
ฟรีดอมคืออีหยัง
คือการที่เฮาทุกผู้เดินตรงไปทางเดียวกัน
หันหน้าไปทางเดียวกัน
โค้งคำนับให้พร้อมๆกัน อันนี้จึงสิเป็นอินเตอร์เนทฟรีดอม
อาข่าคือเพื่อนเฮา เฮาบ่ฮู้จักเขา หากเฮาบ่ไว้วางใจเขา
เฮาก็บ่ไว้วางใจผู้ใด๋ได้คือกัน เพราะเฮาบ่ฮู้จั๊กไผ
คือกัน อ้ายริชาร์ด
เจ้าสิเฮ็ด อินเตอร์เนทฟรีดอมให้ซัคเซสโดยเหยียบลงบนความบาดหมางของผู้อื่นขึ้นไป เจ้าอาจทำได้หากเจ้าให้เกียรติเขา
แต่เจ้าสิเหยียบขึ้นไปแล้วขยี้เขาทิ้งไว้กับความด่างพร้อยโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาชี้แจงโต้แย้งอีหยังเด็ดขาดเลยนั้น
ทั้งๆที่เขาพยายามโอบอุ้มให้ที่แห่งนี้งามดีนั้น
เจ้าบ่แฟร์
หากเจ้าสิบอกว่าข้อยบ่ฮู้ ข้อยก็สิว่าอิท ดัสเซิ่น แมทเทอร์
แต่ข้อยว่าเจ้าฮู้ดีอีหลีตั้ว อ้ายริชาร์ด
เฮียสุริยาโดนแบนไปนั่นก็กฏหมายอเมริกา อาข่ารับเละผู้เดียว
แฟนนีกะกระทู้เพื่อนๆโดนลบโดนแบนนั่นก็กฏของบอร์ด เพื่อความสงบเรียบร้อยอันดี อาข่ารับเละคือกัน อาข่าบ่ได้ลบจั๊กหน่อย เจ้าก็ฮู้ดี
คนที่ควบคุมความสงบเรียบร้อยอันดีของอินเตอร์เนทฟรีดอมคือเจ้า อ้ายริชาร์ด
เปลี่ยนก๊่โหมดก็ยังสงบคือเก่า แม่นบ่
pragก็ลบ โจรเหนือก็ลบ เป็นอีหยังให้อาข่าเพิ่นเน่าแต่ผู้เดียว โจรเหนือยังกล้าบอกว่าเผ่นละตรู แต่pragบ่พูดบ่ชี้แจงอันหยังจั๊กคำ
แล้วเจ้าอยู่เหนือสรรพสิ่งทั้งเหมิด
ฮ่วย อาข่าโกรธกันกะเพื่อนทั้งเหมิด เจ้ามีแต่คนซูฮก
คนก่อเรื่องไว้เจ้ากลับคอยบังให้โดยปิดปากผู้พยายามตะโกนบอก เจ้าต่างอันหยังกะพวกอำมาตยาหากินกับกฏหมายหมิ่น
ข้อยเป็นเพื่อนเจ้า และข้อยจำเป็นต้องพูด ข้อยบ่พูดก็จะบ่มีไผกล้าเอ่ยปากกับเจ้าแล้ว
เพิ่นพากันซูฮกยกยอเจ้าเหมิด เพราะที่นี่มันบ้านเจ้า
เจ้าจะแบนข้อยอีกคนก็เซิน ข้อยสิออกไปจากที่นี่คือกัน
ไม่ต้องตามมาด่าผมนะครับ สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ ผมขอลาก่อนเวปนี้
เจอกันที่อื่นครับ การต่อสู้กับอำมาตยาไม่มีวันเลิกราจนกว่าประชาชนจะชนะเด็ดขาด
ปล..ใครก๊อปกระทู้นี้ได้ ก๊อปเก็บไว้นะครับ
Wednesday, July 7, 2010
นักข่าวชาวดัทช์เผยกับ IPI ว่าเขาถูกทหารไทยยิงในเหตุการณ์สลายการชุมนุมในวันที่ 19 พค.53
นักข่าวชาวดัทช์เผยกับ IPI ว่าเขาถูกทหารไทยยิงในเหตุการณ์สลายการชุมนุมในวันที่ 19 พค.53
ข้อมูลที่นำเสนอต่อไปนี้ถูกกีดกันโดย รัฐบาลไทยไม่ให้เผยแพร่ในประเทศ
วัตถุประสงค์เพื่อความมั่นคงในประเทศ ตามความเชือที่ว่า ประชาชนที่รักจงโง่ต่อไป แล้วคนไทยจะไร้กังวล
เนื้อหาของข่าวนี้แปลจากภาษาอังกฤษ ใน I.P.I (International Press Institute)
http://thaienews.blogspot.com/
Q&A: Dutch Journalist Michel Maas Talks to IPI about Being Shot in Thailand Clashes
นักข่าวชาวดัทช์เผยกับ IPI ว่าเขาถูกทหารไทยยิงในเหตุการณ์สลายการชุมนุมในวันที่ 19 พค.53
หน่วยฉุกเฉินได้นำตัวนักข่าวชาวฮอลแลนด์ ผู้ซึ่งถูกยิงระหว่างการปะทะกันระหว่างกลุ่มผู้ชุุมนุมประท้วง "เสื้อแดง" กับทหารไทย ไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเมื่อวันที่ 19 พ.ค. Photo: REUTERS/Stringer
เมื่อวันที่ 26 พ.ค. องค์กรสื่อนานาชาติ หรือ IPI ได้เรียกร้องให้รัฐบาลไทยให้มีการสอบสวนที่เน้นว่าต้องโปร่งใสอย่างเร่งด่วนที่สุด ต่อกรณีการฆ่าและการทำร้ายให้บาดเจ็บที่มีต่อผู้สื่อข่าวระหว่างการปะทะกันในเดือนเม.ษ. และพฤษภาคมที่ผ่านมา
ความรุนแรงในประเทศไทยครั้งดังกล่าวทำให้นักข่าวสองคนต้องเสียชีวิต และมีนักข่าวบาดเจ็บอย่างน้อยห้าราย
ทั้งๆที่มีการเรียกร้องจากองค์กรระหว่างประเทศ ซึ่งรวมไปถึงองค์กรสื่อนานาชาติ แล้วนั้น ปรากฏว่ายังไม่มีการจับกุมตัวผู้กระทำความผิดแต่อย่างใด
นักข่าวคนหนึ่งที่ถูกยิงได้แก่นาย Michel Maas ซึ่งเป็นชาวดัชต์ ทำงานภายใต้สังกัดวิทยุเนเธอร์แลนด์ (NWR) และ นสพ.Volkskrant ในฮอลแลนด์ เขาถูกยิงที่ไหล่ระหว่างความโกลาหลที่เกิดขึ้นในขณะที่มีการโจมตีที่ป้อมปราการของคนเสื้อแดงโดยพวกทหารไทย
นายมาสขณะนั้นอยู่กับคนเสื้อแดงในขณะที่พวกทหารกำลังเริ่มโจมตี ในตอนนั้นเขาบอกกับบรรณาธิการหนังสือ Volkskrant ว่า อันตรายที่สุดในขณะนั้นก็คือพวกทหาร "เพราะว่าพวกเขายิงทุกอย่างที่เคลื่อนที่ และยิงโดยไม่ถามก่อนด้วย แม้ว่าจะเป็นนักข่าว"
องค์กร IPI ได้ขอสัมภาษณ์กับนาย Maas โดยมีรายละเอียดดังนี้
IPI: มันเป็นยังไงบ้างสำหรับนักข่าวที่รายงานข่าวความไม่สงบในประเทศไทยช่วงที่ผ่านมา
MM: ปัญหาใหญ่คือการหาให้เจอว่าความจริง จริงๆแล้วมันเป็นอย่างไร เพราะว่าสื่อไทยเกือบทั้งหมดต้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาล ซึ่งรวมไปถึงหนังสือพิมพ์ "อิสระ"(ประชด) คือ เนชั่นฯ และบางกอกโพสต์ โดยเฉพาะเนชั่นฯ มันเป็นอะไรที่เทียบเคียงได้กับหนังสื่อ"โพรพาแกนด้าต่อต้านพวกเสื้อแดง" สิ่งนี้แหละที่ทำให้หน้าที่ของนักข่าวต่างประเทศยากยิ่งยวดและสำคัญมากๆ
และการที่สื่อต่างประเทศจำต้องจับข่าวจากสำนักข่าวท้องถิ่น และเพราะว่าไม่มีแหล่งข้อมูลข่าวใดๆเชื่อถือได้ คนที่ทำงานจำต้องใช้ตาและหูกันแบบสุดๆ และตรวจสอบข่าวกันทุกเม็ดและทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
ในทางปฏิบัติแล้ว การทำงานมันยุ่งๆที่ต้องผ่านจุดตรวจ โดยเฉพาะจุดตรวจของทหาร ผมถูกกักมากกว่าหนึ่งครั้ง และหลายครั้งทหารยืนยันว่าผมจะต้องไม่ถ่ายรูปในกรุงเทพฯ พวกเขาไม่ค่อยชอบช่างภาพเท่าไหร่
พวกทหารได้ออกคำเตือนหลายต่อหลายครั้งกับนักข่าว โดยเฉพาะที่บอกว่านักข่าวต่างประเทศคือ "เป้า" ของผู้ก่อการร้าย มีข่าวลือหลายครั้งว่าพวกเสื้อแดงได้คุกคามนักข่าว และเตือนไม่ให้พวกเขาเข้าไปยังที่ตั้งของคนเสื้อแดง แม้ว่าผมจะรู้ว่าคนเสื้อแดงได้คุกคามนักข่าวในพื้นที่คนสองคน และนักข่าวต่างประเทศบางครั้งก็ถูกกักไม่ให้เข้าไปยังพื้นที่ของคนเสื้อแดง หรือถูกเรียกให้ออกจากพื้นที่ ผมก็ยังได้ไปที่ชุมนุมซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับโรงแรมของผมหลายต่อหลายครั้งในหนึ่งวัน และได้รับการตอบรับอย่างเป็นมิตรอย่างยิ่ง ผมสามารถรายงานอย่างอิสระ และกับใครก็ได้ที่ผมต้องการ และกระทั่งในเวลาที่กำลังระอุ
IPI: จริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นในวันที่ 19 พ.ค.
MM: ผมเห็นผ่านทางทีวีว่าพวกทหารได้เริ่มเปิดฉากทลายกำแพงที่ฝั่งถนนสีลม ผมจึงเข้าไปที่ชุมนุมโดยใช้ช่องทางอีกฝั่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสองกิโลจากถนนสีลม ในฝั่งนี้นั้นทุกอย่างเงียบเชียบ คนเสื้อแดงจำนวนมากกำลังตามข่าวผ่านทางทีวีในขณะที่เวทีกลางมีกำลังมีการปราศรัยโดยแกนนำไปเรื่อยๆ
ผมเดินไปตลอดจนถึงอีกฝั่ง และเห็นพวกทหารบุกเข้ามา และในขณะที่ผมอยู่ห่างออกไปจากแนวกำแพงประมาณ 200 เมตร ผมเห็นควัน และหลังจากนั้นไม่นานพวกทหารก็แหวกม่านควันเดินออกมา พวกเสื้อแดงได้เตรียมขวดน้ำมันเล็กๆและไม่ไผ่เพื่อที่จะเอาไว้ใช้ต่อสู้ ผมเห็นชายคนหนึ่งถือปืนสั้นที่ค่อนข้างโบราณ และแม้กระทั่งอยู่ใกล้เหตุการณ์ขนาดนี้ที่แนวหน้า ผมก็ยังไม่สังเกตเห็นสัญญาณใดๆของ "อาวุธร้ายแรง" ที่พวกเสื้อแดงถูกคาดว่าจะมี โดยเฉพาะตามที่อ้างมาจากสื่อของรัฐฯ
ในขณะนั้นผมอยู่ร่วมกับกลุ่มผู้สื่อข่าวต่างประเทศประมาณ 20 คน ผู้ซึ่งก็กำลังชมเหตุการณ์ร่วมกับผม พวกเราพยายามหาที่หลบกำบังตามมุมตึก หลังต้นไม้ แต่ก็ไม่มีใครดูกังวล ต่อมาพวกทหารก็ได้เริ่มที่จะยิงแก๊สน้ำตา และยิงขึ้นฟ้าเพื่อที่จะสลายพวกผู้ชุมนุม
การเปิดฉากยิงเกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังรายงานสดทางวิทยุ การยิงเกิดขึ้นจากฝ่ายเดียวคือฝ่ายทหาร และพวกเขาไม่ได้ยิงขึ้้นไปบนฟ้า พวกคนเสื้อแดงและนักข่าวเริ่มวิ่งหนี ผมก็วิ่งด้วย เพราะจากประสบการณ์ได้สอนผมว่า ในเหตุการณ์อย่างนี้ต้องตามคนท้องถิ่นดีที่สุด เพราะคนพวกนี้ได้เคยผ่านสมรภูมิก่อนๆมาแล้วและรู้ว่าเมื่อไหร่จะอันตรายจริงๆ
แต่งวดนี้ผมตัดสินใจผิด เพราะการวิ่งหนีทำให้ผมต้องออกไปจากที่กำบังมุมตึกและต้องอยู่ในที่โล่ง ผมถูกยิงทันทีที่หลัง มันยังไม่ทำให้ผมล้มลงดังนั้นผมจึงยังวิ่งต่อไป และหลังจากนั้นประมาณสองร้อยเมตรก็มีคนนำผมขึ้นมอเตอร์ไซต์และนำผมไปส่งโรงพยาบาลตำรวจที่อยู่ภายในที่ชุมนุม
ผมโชคดีอย่างยิ่งยวด กระสุน (ซึ่งชัวร์ว่าเป็นเอ็มสิบหก) พลาดปอดผมไปคือครึ่งนิ้ว แต่โดนไหล่และซี่โครงและหยุดภายในกล้ามเนื้อซึ่งก็ยังอยู่ตรงนั้น รอเวลาเพื่อการผ่าตัดเอาออก นักข่าวชาวอิตาเลียนไม่โชคดีอย่างนั้น นาย Fabio Polenghi ตายในที่เดียวกับที่ผมโดนยิง นักข่าวชาวคานาดาก็ดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บในจุดจุดเดียวกันอีกด้วย
IPI: คุณเชื่อว่าใครยิงคุณ
MM: ผมไร้ข้อกังหาใดๆทั้งสิ้น ว่ากองทัพไทยนี่แหละที่ยิงผม ไม่มีคนอื่นหรอกที่ยิงผม นี่พูดตามที่ผมบอกได้ พวกทหารมีสไนปเปอร์บนทางรถไฟลอยฟ้าเหนือหัวเรา พวกทหารในสวนลุมก็อยู่ด้านหน้าเรา มันครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดแล้ว และกองกำลังก็เดินคืบหน้ามาในทิศทางที่ผมโดนยิง
การที่ปรากฏว่าตัวเลขเหยื่อเป็นชาวต่างชาติเป็นสัดส่วนที่สูง ประกอบกับการประกาศเตือนล่วงหน้าโดยกองทัพ ได้ทำให้มีข้อสงสัยว่า นักข่าวชาวต่างชาติอาจะเป็นรายการที่ต้องยิงจริงๆ และไม่ใช่ยิงโดยพวก "ผู้ก่อการร้าย" แต่ยิงโดยพวกทหาร พวกเขาอ้างไม่ได้ว่าพวกเขาแยกแยะระหว่างคนเสื้อแดงกับชาวต่างชาติไม่ออก
ผมถูกสังเกตเห็นอย่างง่ายว่าแตกต่างกับคนอื่นในขณะที่อยู่ในกลุ่มฝูงชน จากความสูงผม (ผมสูงกว่าคนไทยโดยเฉลี่ย) จากเสื้อผ้าผม สีผมรวมทั้งสีผิว ส่วนคุณฟาบริโอ โปลองกี่ ก็ใส่เสื้อเกราะและหมวกยืนเด่นแปลกแยกออกจากผู้ประท้วง พวกทหารแก้ข้อกล่าวหาได้ทางเดียวโดยอาจจะอ้างว่าก็เพราะพวกเขายิงไม่เลือกอย่างเท่าเทียมไปยังฝูงคนนี่เอง (ไม่ได้ยิงเหนือศีรษะ ผมโดนยิงใต้ระดับไหล่ ฟาบริโอโดนยิงที่ท้อง)
IPI: เหตุการณ์ดังกล่าวบอกอะไรคุณเกี่ยวกับมุมมองที่เขามองนักข่าว
MM: ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร ก่อนหน้านี้ผมได้ยินถึงคำบ่นว่านักข่าวต่างประเทศเข้าข้างผู้ประท้วงมากเกินไป และมันชัดที่ว่าพวกทหารไม่ชอบที่พวกเรารายงานเหตุการณ์การปะทะก่อนหน้านี้ซึ่งจบลงที่ความล้มเหลวของฝ่ายกองทัพของรัฐบาล เหตุการณ์ดังกล่าวอาจทำให้พวกเขาคิดว่าพวกนักข่าวในพื้นที่ชุมนุมคนเสื้อแดงอาจจะมีส่วนร่วมหรืออะไรๆก็ตาม ซึ่งอาจจะนำให้พวกเขาคิดว่ามีเหตุผลพอที่จะยิงพวกเราเช่นเดียวกับที่ยิงผู้ประท้วง
IPI: แล้วอย่างนั้นพวกเขาควรจะมองนักข่าวอย่างไรล่ะ
MM: ก็มองดังเช่นคนที่เขาควรจะปกป้อง แม้ในช่วงมีการโจมตี พวกเขาน่าจะออกประกาศเตือนและให้โอกาศกับนักข่าวที่จะออกจากพื้นที่ แต่เรื่องดังกล่าวก็ไม่เกิดขึ้น พวกเขาก็แค่ยิงเลย ไม่เตือน
IPI: มีปฏิกิริยาอะไรจากเจ้าหน้าที่ทางการดัชต์หรือไทยต่อการยิงคุณ
MM: กระทรวงการท่องเที่ยวส่งอีเมล์มาหาผมโดยเสอนว่าจะดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการรักษา แต่ผมเห็นว่ามันค่อนข้างใจดีกับคนต่างชาติ ก็เพราะเพื่อรักษาภาพพจน์ของการท่องเที่ยวไทย
ผมได้คุยกับเอกอัครราชทูตดัชต์ในกรุงเทพฯอย่างดี เขาบอกว่าเขาจะบอกให้รัฐบาลดัชต์เรียกร้องให้มีการเปิดเผยโดยรัฐบาลไทย แต่ผมยังไม่ได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว
IPI: มีรายงานอย่างเป็นทางการว่าใครยิงคุณบ้างไหม
MM: เท่าที่ผมรู้-ไม่มี ไม่มีกระทั่งรายงานจากตำรวจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
IPI: สถานการณ์ของนักข่าวในไทยเป็นอย่างไร เท่าที่คุณรู้
MM: โดยรวมแล้วเสรีภาพสื่อในไทยยังมีอยู่ แต่ยากที่จะบอกว่าเสรีภาพมันกินขอบเขตแค่ไหน พวกสื่อไม่เซ็นเซอร์ตัวเองก็โดนควบคุมโดยรัฐ และก็มีหัวข้อที่ไม่มีใครที่ได้รับอนุญาตให้เขียนได้คือ หัวข้อที่เกี่ยวกับพระมหากษัตริย์
IPI: คุณจะแนะนำกับนักข่าวคนอื่นอย่างไรเมื่อต้องรายงานสถานการณ์แบบนี้อีก
MM: สถานการณ์มันแตกต่างกันไป คุณต้องระวังตลอดและหาคนท้องที่ที่คุณไว้ใจได้
ผมอาจจะบอกเพิ่มว่า ขอให้เอาเสืือกันกระสุนไปด้วย แต่อย่าไว้ใจมาก เพราะฟาบริวโอก็โดนยิงทั้งๆที่ใส่เสื้อเกราะ
อ้างอิงจากที่มาของข่าว
http://www.freemedia.at/ The Global Network for a free Media
http://www.freemedia.at/singleview/5032/
NEW: Q&A: Dutch Journalist Michel Maas Talks to IPI about Being Shot in Thailand Clashes
‘I Have No Doubt Whatsoever That It Was The Thai Army That Shot Me’
The International Press Institute (IPI) on 26 May called on the government of Thailand to launch as a matter of urgency a full and transparent investigation into the killing and wounding of journalists during violent clashes between ‘Red Shirt’ ..
Body
Q&A: Dutch Journalist Michel Maas Talks to IPI about Being Shot in Thailand Clashes
‘I Have No Doubt Whatsoever That It Was The Thai Army That Shot Me’
By Elizabeth Garrett
The International Press Institute (IPI) on 26 May called on the government of Thailand to launch as a matter of urgency a full and transparent investigation into the killing and wounding of journalists during violent clashes between ‘Red Shirt’ protestors and the army in April and May of this year.
The violence in Thailand claimed the lives of two journalists, and injured at least five more.
Despite calls from international organizations, including IPI, no arrests have been made.
One of the journalists shot during the clashes was Dutch reporter Michel Maas, who reports for Netherlands Radio Worldwide (NWR) and the Volkskrant newspaper – also based in the Netherlands. He was shot in the shoulder during the chaos that surrounded the assault on Red Shirt barricades by the Thai army.
Maas was with the Red Shirt protestors when the army began its assault. At the time he told Leen Verraeke, an editor at Volkskrant told IPI by phone, that the biggest danger was the army, “because they shoot everything that’s moving and don’t ask if you are a reporter before shooting.”
IPI recently conducted a Q&A with Maas:
IPI: What was it like for journalists reporting on the unrest that gripped Thailand for weeks?
MM: The main problem was to find out what was really going on on the ground. Thai media were almost all under the control of the government, including ‘independent’ newspapers The Nation and The Bangkok Post. Especially reporting by The Nation was nothing better than ‘anti-Reds-propaganda’. That made the task of international reporters much more important - and difficult.
Also the international press agencies sometimes followed the local media. So since there were no reliable sources of information, one had to have eyes and ears everywhere, and check every bit of information more than once.
Practically, working was somewhat inhibited by checkpoints, especially those of the military. I got stopped more than once, and a couple of times the soldiers insisted that I take no pictures in Bangkok. Apparently they particularly didn't like photographers (which I am not, I am a correspondent for Dutch national broadcaster 'NOS' and national newspaper De Volkskrant).
The military issued several warnings that journalists, and especially foreign journalists were ‘a target’ of unnamed armed ‘terrorists’. There were rumours that the Red Shirts harassed journalists and warnings not to go into the Red Shirt Camp. Though I know the Red Shirts did harass one or two local journalists, and that some international journalists at some point were stopped from entering the place, or forced to leave, I myself did not encounter any such hostility. I rather felt the warnings as an attempt to keep journalists away from the Red Shirts. I visited the Camp, which was located right next to my hotel, several times a day and was received in an extremely friendly way. I could report freely and interview whomever I wanted. Even at times when things got ‘hot’.
IPI: What exactly happened to you in Bangkok on May 19, 2010?
MM: I saw on television that the army had started to open the barricade at the ‘Silom’ side of the Red Shirt camp. I entered the camp from the other side, which was approximately two kilometers from Silom. On this side everything was quiet. Red Shirts were following the events on television, while on the center stage speeches by their leaders were going on.
I walked all the way to the other end, to see the military come in. When I was about 200 meters from the barricade I saw smoke, and after a while in the smoke soldiers came in on foot. Red Shirts prepared small Molotov cocktails and sharpened bamboo sticks to fight them off. I saw one man with a rather antique handgun. Even this close to the front line there was no sign of the ‘heavy weapons’ the Red Shirts were supposed to have, according to the government media.
By that time I had joined a group of about twenty other international journalists who were watching the scene with me. We were taking cover at the corner of a building, or behind trees, but nobody seemed really worried. On other occasions the military started by firing teargas and shots in the air to disperse the protesters.
But not this time.
The shooting started while I was in the middle of a radio report. Shots were fired from one side: the military - and they were not aimed at the sky. Red Shirts and journalists started running. I ran too, because experience has taught me that in these situations it’s best to follow the locals, who have been through all the previous battles and know when it gets really dangerous.
But this time I probably made the wrong choice. By running away I had to leave the cover of the building, and get out in the open. I got shot in the back. It didn't knock me down, so I kept running, and after 200 meters somebody hoisted me on the back of a motorbike that rushed me to the police hospital which was on the site.
I was extremely lucky. The bullet (apparently an M16) missed my lungs by half an inch, hit my shoulder and some ribs, and stopped in my muscle tissue, where it still is, waiting for an operation to take it out. The Italian photographer Fabio Polenghi was less lucky. He died on almost the same spot where I got hit. One Canadian freelance journalist seems to have been wounded on the same spot and at the same time too.
IPI: Who do you believe shot you?
MM: I have no doubt whatsoever that it was the Thai army that shot me. No one else was shooting, as far as I could tell. The army had snipers on the ‘Skytrain’ over our heads, and soldiers in the Park just in front of us, covering the entire front line area. And troops were advancing from the direction from where I was shot.
The relatively high number of international casualties, and the earlier warnings issued by the military, raise the suspicion that international journalists might have been a target indeed, not by ‘terrorists’ but by the military. They cannot say that they couldn’t tell the difference between Red Shirts and journalists.
I myself clearly stood out in the crowd, by my length (I am a lot taller than the average Thai), by my clothes, and the color of my hair and skin. Fabio Polenghi was wearing a bulletproof vest and a helmet, also distinguishing him clearly from the protesters. The only defense they might have is that they were firing indiscriminately into the crowd (not over their heads. I got hit below the shoulder, and Fabio Polenghi got shot in the stomach.)
IPI: What does the incident tell you about the manner in which journalists were viewed by the protagonists?
MM: I wouldn’t know what to answer on this question. I have heard complaints that international journalists were siding too much with the protesters, and apparently the military didn’t like the way we reported on earlier violent events which ended in total failure for the government troops. This may have led them to consider journalists who were inside the Red Shirt camp as collaborators of some sort, which might have given them a reason to shoot at us as well as at the protesters.
IPI: How should the protagonists have viewed journalists?
MM: As people whom they should have to protect, even during an attack. They could have issued a warning; they should have given the journalists a chance to leave the area. But nothing of the sort happened. They just opened fire, without warning.
IPI: What were the reactions of the Dutch and Thai authorities following the shootings?
MM: The Thai ministry of Tourism sent me an email in which it offered to cover all the costs of my treatment. But I reckon that was more a courtesy to foreigners in general, to save the image of Thailand as a tourism destination.
I had a long and pleasant conversation with the Dutch ambassador in Bangkok, Mr Tjaco van den Hout, who said he had advised the Dutch government to ask for clarification by the Thai government. I haven’t yet checked whether that has been done already. I have no information about it.
IPI: Has there been an official investigation into who shot you? If so, has it made any headway?
MM: There has been no official investigation to my knowledge. Neither has there been a general police report about what happened.
IPI: As far as you know, what is the situation for journalists in Thailand today?
MM: In general there is press freedom in Thailand. But it is hard to tell how far this freedom stretches. Media are either imposing heavy self-censorship on themselves or they are under the active control of the government. And then there is this one subject no one is allowed to write about freely: His Majesty the King.
IPI: What advice would you give other journalists about covering conflicts?
MM: Every conflict is different. You just have to be cautious all the time and find a local person (fixer) whom you can trust.
Maybe the only other advice I can give is: bring your bulletproof vest (I didn't) and wear it. But don’t place too much trust in it, because it doesn't make you invulnerable. Fabio Polenghi was wearing one when he was shot dead.
ข้อมูลที่นำเสนอต่อไปนี้ถูกกีดกันโดย รัฐบาลไทยไม่ให้เผยแพร่ในประเทศ
วัตถุประสงค์เพื่อความมั่นคงในประเทศ ตามความเชือที่ว่า ประชาชนที่รักจงโง่ต่อไป แล้วคนไทยจะไร้กังวล
เนื้อหาของข่าวนี้แปลจากภาษาอังกฤษ ใน I.P.I (International Press Institute)
http://thaienews.blogspot.com/
Q&A: Dutch Journalist Michel Maas Talks to IPI about Being Shot in Thailand Clashes
นักข่าวชาวดัทช์เผยกับ IPI ว่าเขาถูกทหารไทยยิงในเหตุการณ์สลายการชุมนุมในวันที่ 19 พค.53
หน่วยฉุกเฉินได้นำตัวนักข่าวชาวฮอลแลนด์ ผู้ซึ่งถูกยิงระหว่างการปะทะกันระหว่างกลุ่มผู้ชุุมนุมประท้วง "เสื้อแดง" กับทหารไทย ไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเมื่อวันที่ 19 พ.ค. Photo: REUTERS/Stringer
เมื่อวันที่ 26 พ.ค. องค์กรสื่อนานาชาติ หรือ IPI ได้เรียกร้องให้รัฐบาลไทยให้มีการสอบสวนที่เน้นว่าต้องโปร่งใสอย่างเร่งด่วนที่สุด ต่อกรณีการฆ่าและการทำร้ายให้บาดเจ็บที่มีต่อผู้สื่อข่าวระหว่างการปะทะกันในเดือนเม.ษ. และพฤษภาคมที่ผ่านมา
ความรุนแรงในประเทศไทยครั้งดังกล่าวทำให้นักข่าวสองคนต้องเสียชีวิต และมีนักข่าวบาดเจ็บอย่างน้อยห้าราย
ทั้งๆที่มีการเรียกร้องจากองค์กรระหว่างประเทศ ซึ่งรวมไปถึงองค์กรสื่อนานาชาติ แล้วนั้น ปรากฏว่ายังไม่มีการจับกุมตัวผู้กระทำความผิดแต่อย่างใด
นักข่าวคนหนึ่งที่ถูกยิงได้แก่นาย Michel Maas ซึ่งเป็นชาวดัชต์ ทำงานภายใต้สังกัดวิทยุเนเธอร์แลนด์ (NWR) และ นสพ.Volkskrant ในฮอลแลนด์ เขาถูกยิงที่ไหล่ระหว่างความโกลาหลที่เกิดขึ้นในขณะที่มีการโจมตีที่ป้อมปราการของคนเสื้อแดงโดยพวกทหารไทย
นายมาสขณะนั้นอยู่กับคนเสื้อแดงในขณะที่พวกทหารกำลังเริ่มโจมตี ในตอนนั้นเขาบอกกับบรรณาธิการหนังสือ Volkskrant ว่า อันตรายที่สุดในขณะนั้นก็คือพวกทหาร "เพราะว่าพวกเขายิงทุกอย่างที่เคลื่อนที่ และยิงโดยไม่ถามก่อนด้วย แม้ว่าจะเป็นนักข่าว"
องค์กร IPI ได้ขอสัมภาษณ์กับนาย Maas โดยมีรายละเอียดดังนี้
IPI: มันเป็นยังไงบ้างสำหรับนักข่าวที่รายงานข่าวความไม่สงบในประเทศไทยช่วงที่ผ่านมา
MM: ปัญหาใหญ่คือการหาให้เจอว่าความจริง จริงๆแล้วมันเป็นอย่างไร เพราะว่าสื่อไทยเกือบทั้งหมดต้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาล ซึ่งรวมไปถึงหนังสือพิมพ์ "อิสระ"(ประชด) คือ เนชั่นฯ และบางกอกโพสต์ โดยเฉพาะเนชั่นฯ มันเป็นอะไรที่เทียบเคียงได้กับหนังสื่อ"โพรพาแกนด้าต่อต้านพวกเสื้อแดง" สิ่งนี้แหละที่ทำให้หน้าที่ของนักข่าวต่างประเทศยากยิ่งยวดและสำคัญมากๆ
และการที่สื่อต่างประเทศจำต้องจับข่าวจากสำนักข่าวท้องถิ่น และเพราะว่าไม่มีแหล่งข้อมูลข่าวใดๆเชื่อถือได้ คนที่ทำงานจำต้องใช้ตาและหูกันแบบสุดๆ และตรวจสอบข่าวกันทุกเม็ดและทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
ในทางปฏิบัติแล้ว การทำงานมันยุ่งๆที่ต้องผ่านจุดตรวจ โดยเฉพาะจุดตรวจของทหาร ผมถูกกักมากกว่าหนึ่งครั้ง และหลายครั้งทหารยืนยันว่าผมจะต้องไม่ถ่ายรูปในกรุงเทพฯ พวกเขาไม่ค่อยชอบช่างภาพเท่าไหร่
พวกทหารได้ออกคำเตือนหลายต่อหลายครั้งกับนักข่าว โดยเฉพาะที่บอกว่านักข่าวต่างประเทศคือ "เป้า" ของผู้ก่อการร้าย มีข่าวลือหลายครั้งว่าพวกเสื้อแดงได้คุกคามนักข่าว และเตือนไม่ให้พวกเขาเข้าไปยังที่ตั้งของคนเสื้อแดง แม้ว่าผมจะรู้ว่าคนเสื้อแดงได้คุกคามนักข่าวในพื้นที่คนสองคน และนักข่าวต่างประเทศบางครั้งก็ถูกกักไม่ให้เข้าไปยังพื้นที่ของคนเสื้อแดง หรือถูกเรียกให้ออกจากพื้นที่ ผมก็ยังได้ไปที่ชุมนุมซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับโรงแรมของผมหลายต่อหลายครั้งในหนึ่งวัน และได้รับการตอบรับอย่างเป็นมิตรอย่างยิ่ง ผมสามารถรายงานอย่างอิสระ และกับใครก็ได้ที่ผมต้องการ และกระทั่งในเวลาที่กำลังระอุ
IPI: จริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นในวันที่ 19 พ.ค.
MM: ผมเห็นผ่านทางทีวีว่าพวกทหารได้เริ่มเปิดฉากทลายกำแพงที่ฝั่งถนนสีลม ผมจึงเข้าไปที่ชุมนุมโดยใช้ช่องทางอีกฝั่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสองกิโลจากถนนสีลม ในฝั่งนี้นั้นทุกอย่างเงียบเชียบ คนเสื้อแดงจำนวนมากกำลังตามข่าวผ่านทางทีวีในขณะที่เวทีกลางมีกำลังมีการปราศรัยโดยแกนนำไปเรื่อยๆ
ผมเดินไปตลอดจนถึงอีกฝั่ง และเห็นพวกทหารบุกเข้ามา และในขณะที่ผมอยู่ห่างออกไปจากแนวกำแพงประมาณ 200 เมตร ผมเห็นควัน และหลังจากนั้นไม่นานพวกทหารก็แหวกม่านควันเดินออกมา พวกเสื้อแดงได้เตรียมขวดน้ำมันเล็กๆและไม่ไผ่เพื่อที่จะเอาไว้ใช้ต่อสู้ ผมเห็นชายคนหนึ่งถือปืนสั้นที่ค่อนข้างโบราณ และแม้กระทั่งอยู่ใกล้เหตุการณ์ขนาดนี้ที่แนวหน้า ผมก็ยังไม่สังเกตเห็นสัญญาณใดๆของ "อาวุธร้ายแรง" ที่พวกเสื้อแดงถูกคาดว่าจะมี โดยเฉพาะตามที่อ้างมาจากสื่อของรัฐฯ
ในขณะนั้นผมอยู่ร่วมกับกลุ่มผู้สื่อข่าวต่างประเทศประมาณ 20 คน ผู้ซึ่งก็กำลังชมเหตุการณ์ร่วมกับผม พวกเราพยายามหาที่หลบกำบังตามมุมตึก หลังต้นไม้ แต่ก็ไม่มีใครดูกังวล ต่อมาพวกทหารก็ได้เริ่มที่จะยิงแก๊สน้ำตา และยิงขึ้นฟ้าเพื่อที่จะสลายพวกผู้ชุมนุม
การเปิดฉากยิงเกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังรายงานสดทางวิทยุ การยิงเกิดขึ้นจากฝ่ายเดียวคือฝ่ายทหาร และพวกเขาไม่ได้ยิงขึ้้นไปบนฟ้า พวกคนเสื้อแดงและนักข่าวเริ่มวิ่งหนี ผมก็วิ่งด้วย เพราะจากประสบการณ์ได้สอนผมว่า ในเหตุการณ์อย่างนี้ต้องตามคนท้องถิ่นดีที่สุด เพราะคนพวกนี้ได้เคยผ่านสมรภูมิก่อนๆมาแล้วและรู้ว่าเมื่อไหร่จะอันตรายจริงๆ
แต่งวดนี้ผมตัดสินใจผิด เพราะการวิ่งหนีทำให้ผมต้องออกไปจากที่กำบังมุมตึกและต้องอยู่ในที่โล่ง ผมถูกยิงทันทีที่หลัง มันยังไม่ทำให้ผมล้มลงดังนั้นผมจึงยังวิ่งต่อไป และหลังจากนั้นประมาณสองร้อยเมตรก็มีคนนำผมขึ้นมอเตอร์ไซต์และนำผมไปส่งโรงพยาบาลตำรวจที่อยู่ภายในที่ชุมนุม
ผมโชคดีอย่างยิ่งยวด กระสุน (ซึ่งชัวร์ว่าเป็นเอ็มสิบหก) พลาดปอดผมไปคือครึ่งนิ้ว แต่โดนไหล่และซี่โครงและหยุดภายในกล้ามเนื้อซึ่งก็ยังอยู่ตรงนั้น รอเวลาเพื่อการผ่าตัดเอาออก นักข่าวชาวอิตาเลียนไม่โชคดีอย่างนั้น นาย Fabio Polenghi ตายในที่เดียวกับที่ผมโดนยิง นักข่าวชาวคานาดาก็ดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บในจุดจุดเดียวกันอีกด้วย
IPI: คุณเชื่อว่าใครยิงคุณ
MM: ผมไร้ข้อกังหาใดๆทั้งสิ้น ว่ากองทัพไทยนี่แหละที่ยิงผม ไม่มีคนอื่นหรอกที่ยิงผม นี่พูดตามที่ผมบอกได้ พวกทหารมีสไนปเปอร์บนทางรถไฟลอยฟ้าเหนือหัวเรา พวกทหารในสวนลุมก็อยู่ด้านหน้าเรา มันครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดแล้ว และกองกำลังก็เดินคืบหน้ามาในทิศทางที่ผมโดนยิง
การที่ปรากฏว่าตัวเลขเหยื่อเป็นชาวต่างชาติเป็นสัดส่วนที่สูง ประกอบกับการประกาศเตือนล่วงหน้าโดยกองทัพ ได้ทำให้มีข้อสงสัยว่า นักข่าวชาวต่างชาติอาจะเป็นรายการที่ต้องยิงจริงๆ และไม่ใช่ยิงโดยพวก "ผู้ก่อการร้าย" แต่ยิงโดยพวกทหาร พวกเขาอ้างไม่ได้ว่าพวกเขาแยกแยะระหว่างคนเสื้อแดงกับชาวต่างชาติไม่ออก
ผมถูกสังเกตเห็นอย่างง่ายว่าแตกต่างกับคนอื่นในขณะที่อยู่ในกลุ่มฝูงชน จากความสูงผม (ผมสูงกว่าคนไทยโดยเฉลี่ย) จากเสื้อผ้าผม สีผมรวมทั้งสีผิว ส่วนคุณฟาบริโอ โปลองกี่ ก็ใส่เสื้อเกราะและหมวกยืนเด่นแปลกแยกออกจากผู้ประท้วง พวกทหารแก้ข้อกล่าวหาได้ทางเดียวโดยอาจจะอ้างว่าก็เพราะพวกเขายิงไม่เลือกอย่างเท่าเทียมไปยังฝูงคนนี่เอง (ไม่ได้ยิงเหนือศีรษะ ผมโดนยิงใต้ระดับไหล่ ฟาบริโอโดนยิงที่ท้อง)
IPI: เหตุการณ์ดังกล่าวบอกอะไรคุณเกี่ยวกับมุมมองที่เขามองนักข่าว
MM: ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร ก่อนหน้านี้ผมได้ยินถึงคำบ่นว่านักข่าวต่างประเทศเข้าข้างผู้ประท้วงมากเกินไป และมันชัดที่ว่าพวกทหารไม่ชอบที่พวกเรารายงานเหตุการณ์การปะทะก่อนหน้านี้ซึ่งจบลงที่ความล้มเหลวของฝ่ายกองทัพของรัฐบาล เหตุการณ์ดังกล่าวอาจทำให้พวกเขาคิดว่าพวกนักข่าวในพื้นที่ชุมนุมคนเสื้อแดงอาจจะมีส่วนร่วมหรืออะไรๆก็ตาม ซึ่งอาจจะนำให้พวกเขาคิดว่ามีเหตุผลพอที่จะยิงพวกเราเช่นเดียวกับที่ยิงผู้ประท้วง
IPI: แล้วอย่างนั้นพวกเขาควรจะมองนักข่าวอย่างไรล่ะ
MM: ก็มองดังเช่นคนที่เขาควรจะปกป้อง แม้ในช่วงมีการโจมตี พวกเขาน่าจะออกประกาศเตือนและให้โอกาศกับนักข่าวที่จะออกจากพื้นที่ แต่เรื่องดังกล่าวก็ไม่เกิดขึ้น พวกเขาก็แค่ยิงเลย ไม่เตือน
IPI: มีปฏิกิริยาอะไรจากเจ้าหน้าที่ทางการดัชต์หรือไทยต่อการยิงคุณ
MM: กระทรวงการท่องเที่ยวส่งอีเมล์มาหาผมโดยเสอนว่าจะดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการรักษา แต่ผมเห็นว่ามันค่อนข้างใจดีกับคนต่างชาติ ก็เพราะเพื่อรักษาภาพพจน์ของการท่องเที่ยวไทย
ผมได้คุยกับเอกอัครราชทูตดัชต์ในกรุงเทพฯอย่างดี เขาบอกว่าเขาจะบอกให้รัฐบาลดัชต์เรียกร้องให้มีการเปิดเผยโดยรัฐบาลไทย แต่ผมยังไม่ได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว
IPI: มีรายงานอย่างเป็นทางการว่าใครยิงคุณบ้างไหม
MM: เท่าที่ผมรู้-ไม่มี ไม่มีกระทั่งรายงานจากตำรวจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
IPI: สถานการณ์ของนักข่าวในไทยเป็นอย่างไร เท่าที่คุณรู้
MM: โดยรวมแล้วเสรีภาพสื่อในไทยยังมีอยู่ แต่ยากที่จะบอกว่าเสรีภาพมันกินขอบเขตแค่ไหน พวกสื่อไม่เซ็นเซอร์ตัวเองก็โดนควบคุมโดยรัฐ และก็มีหัวข้อที่ไม่มีใครที่ได้รับอนุญาตให้เขียนได้คือ หัวข้อที่เกี่ยวกับพระมหากษัตริย์
IPI: คุณจะแนะนำกับนักข่าวคนอื่นอย่างไรเมื่อต้องรายงานสถานการณ์แบบนี้อีก
MM: สถานการณ์มันแตกต่างกันไป คุณต้องระวังตลอดและหาคนท้องที่ที่คุณไว้ใจได้
ผมอาจจะบอกเพิ่มว่า ขอให้เอาเสืือกันกระสุนไปด้วย แต่อย่าไว้ใจมาก เพราะฟาบริวโอก็โดนยิงทั้งๆที่ใส่เสื้อเกราะ
อ้างอิงจากที่มาของข่าว
http://www.freemedia.at/ The Global Network for a free Media
http://www.freemedia.at/singleview/5032/
NEW: Q&A: Dutch Journalist Michel Maas Talks to IPI about Being Shot in Thailand Clashes
‘I Have No Doubt Whatsoever That It Was The Thai Army That Shot Me’
The International Press Institute (IPI) on 26 May called on the government of Thailand to launch as a matter of urgency a full and transparent investigation into the killing and wounding of journalists during violent clashes between ‘Red Shirt’ ..
Body
Q&A: Dutch Journalist Michel Maas Talks to IPI about Being Shot in Thailand Clashes
‘I Have No Doubt Whatsoever That It Was The Thai Army That Shot Me’
By Elizabeth Garrett
The International Press Institute (IPI) on 26 May called on the government of Thailand to launch as a matter of urgency a full and transparent investigation into the killing and wounding of journalists during violent clashes between ‘Red Shirt’ protestors and the army in April and May of this year.
The violence in Thailand claimed the lives of two journalists, and injured at least five more.
Despite calls from international organizations, including IPI, no arrests have been made.
One of the journalists shot during the clashes was Dutch reporter Michel Maas, who reports for Netherlands Radio Worldwide (NWR) and the Volkskrant newspaper – also based in the Netherlands. He was shot in the shoulder during the chaos that surrounded the assault on Red Shirt barricades by the Thai army.
Maas was with the Red Shirt protestors when the army began its assault. At the time he told Leen Verraeke, an editor at Volkskrant told IPI by phone, that the biggest danger was the army, “because they shoot everything that’s moving and don’t ask if you are a reporter before shooting.”
IPI recently conducted a Q&A with Maas:
IPI: What was it like for journalists reporting on the unrest that gripped Thailand for weeks?
MM: The main problem was to find out what was really going on on the ground. Thai media were almost all under the control of the government, including ‘independent’ newspapers The Nation and The Bangkok Post. Especially reporting by The Nation was nothing better than ‘anti-Reds-propaganda’. That made the task of international reporters much more important - and difficult.
Also the international press agencies sometimes followed the local media. So since there were no reliable sources of information, one had to have eyes and ears everywhere, and check every bit of information more than once.
Practically, working was somewhat inhibited by checkpoints, especially those of the military. I got stopped more than once, and a couple of times the soldiers insisted that I take no pictures in Bangkok. Apparently they particularly didn't like photographers (which I am not, I am a correspondent for Dutch national broadcaster 'NOS' and national newspaper De Volkskrant).
The military issued several warnings that journalists, and especially foreign journalists were ‘a target’ of unnamed armed ‘terrorists’. There were rumours that the Red Shirts harassed journalists and warnings not to go into the Red Shirt Camp. Though I know the Red Shirts did harass one or two local journalists, and that some international journalists at some point were stopped from entering the place, or forced to leave, I myself did not encounter any such hostility. I rather felt the warnings as an attempt to keep journalists away from the Red Shirts. I visited the Camp, which was located right next to my hotel, several times a day and was received in an extremely friendly way. I could report freely and interview whomever I wanted. Even at times when things got ‘hot’.
IPI: What exactly happened to you in Bangkok on May 19, 2010?
MM: I saw on television that the army had started to open the barricade at the ‘Silom’ side of the Red Shirt camp. I entered the camp from the other side, which was approximately two kilometers from Silom. On this side everything was quiet. Red Shirts were following the events on television, while on the center stage speeches by their leaders were going on.
I walked all the way to the other end, to see the military come in. When I was about 200 meters from the barricade I saw smoke, and after a while in the smoke soldiers came in on foot. Red Shirts prepared small Molotov cocktails and sharpened bamboo sticks to fight them off. I saw one man with a rather antique handgun. Even this close to the front line there was no sign of the ‘heavy weapons’ the Red Shirts were supposed to have, according to the government media.
By that time I had joined a group of about twenty other international journalists who were watching the scene with me. We were taking cover at the corner of a building, or behind trees, but nobody seemed really worried. On other occasions the military started by firing teargas and shots in the air to disperse the protesters.
But not this time.
The shooting started while I was in the middle of a radio report. Shots were fired from one side: the military - and they were not aimed at the sky. Red Shirts and journalists started running. I ran too, because experience has taught me that in these situations it’s best to follow the locals, who have been through all the previous battles and know when it gets really dangerous.
But this time I probably made the wrong choice. By running away I had to leave the cover of the building, and get out in the open. I got shot in the back. It didn't knock me down, so I kept running, and after 200 meters somebody hoisted me on the back of a motorbike that rushed me to the police hospital which was on the site.
I was extremely lucky. The bullet (apparently an M16) missed my lungs by half an inch, hit my shoulder and some ribs, and stopped in my muscle tissue, where it still is, waiting for an operation to take it out. The Italian photographer Fabio Polenghi was less lucky. He died on almost the same spot where I got hit. One Canadian freelance journalist seems to have been wounded on the same spot and at the same time too.
IPI: Who do you believe shot you?
MM: I have no doubt whatsoever that it was the Thai army that shot me. No one else was shooting, as far as I could tell. The army had snipers on the ‘Skytrain’ over our heads, and soldiers in the Park just in front of us, covering the entire front line area. And troops were advancing from the direction from where I was shot.
The relatively high number of international casualties, and the earlier warnings issued by the military, raise the suspicion that international journalists might have been a target indeed, not by ‘terrorists’ but by the military. They cannot say that they couldn’t tell the difference between Red Shirts and journalists.
I myself clearly stood out in the crowd, by my length (I am a lot taller than the average Thai), by my clothes, and the color of my hair and skin. Fabio Polenghi was wearing a bulletproof vest and a helmet, also distinguishing him clearly from the protesters. The only defense they might have is that they were firing indiscriminately into the crowd (not over their heads. I got hit below the shoulder, and Fabio Polenghi got shot in the stomach.)
IPI: What does the incident tell you about the manner in which journalists were viewed by the protagonists?
MM: I wouldn’t know what to answer on this question. I have heard complaints that international journalists were siding too much with the protesters, and apparently the military didn’t like the way we reported on earlier violent events which ended in total failure for the government troops. This may have led them to consider journalists who were inside the Red Shirt camp as collaborators of some sort, which might have given them a reason to shoot at us as well as at the protesters.
IPI: How should the protagonists have viewed journalists?
MM: As people whom they should have to protect, even during an attack. They could have issued a warning; they should have given the journalists a chance to leave the area. But nothing of the sort happened. They just opened fire, without warning.
IPI: What were the reactions of the Dutch and Thai authorities following the shootings?
MM: The Thai ministry of Tourism sent me an email in which it offered to cover all the costs of my treatment. But I reckon that was more a courtesy to foreigners in general, to save the image of Thailand as a tourism destination.
I had a long and pleasant conversation with the Dutch ambassador in Bangkok, Mr Tjaco van den Hout, who said he had advised the Dutch government to ask for clarification by the Thai government. I haven’t yet checked whether that has been done already. I have no information about it.
IPI: Has there been an official investigation into who shot you? If so, has it made any headway?
MM: There has been no official investigation to my knowledge. Neither has there been a general police report about what happened.
IPI: As far as you know, what is the situation for journalists in Thailand today?
MM: In general there is press freedom in Thailand. But it is hard to tell how far this freedom stretches. Media are either imposing heavy self-censorship on themselves or they are under the active control of the government. And then there is this one subject no one is allowed to write about freely: His Majesty the King.
IPI: What advice would you give other journalists about covering conflicts?
MM: Every conflict is different. You just have to be cautious all the time and find a local person (fixer) whom you can trust.
Maybe the only other advice I can give is: bring your bulletproof vest (I didn't) and wear it. But don’t place too much trust in it, because it doesn't make you invulnerable. Fabio Polenghi was wearing one when he was shot dead.
Tuesday, July 6, 2010
คำพยากรณ์ “พลูหลวง” ๑๐๐ ปี ๑๐ ยุค/สอนทะลุบล็อก
คำพยากรณ์ “พลูหลวง” ๑๐๐ ปี ๑๐ ยุค/สอนทะลุบล็อก
จาก มังกรดำ
คำพยากรณ์ “พลูหลวง” ๑๐๐ ปี ๑๐ ยุค
สยามสิน วลิตวรางค์กูร ...สรุปและรวบรวม
ประยูร อุลุชาฏะ อาจารย์มหาวิทยาลัยศิลปากร และนักเขียนที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งมีนามปากกาว่า “น. ณ ปากน้ำ” หรือ “โหรพลูหลวง” และยังเป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวิชาจิตรกรรม เกิดที่ตำบลปากน้ำ จังหวัดสมุทรปราการ ซึ่งได้เสียชีวิตเมื่ออายุ ๗๒ ปี (๒๑ พฤศจิกายน ๒๔๗๑ – ๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๓)
ประยูร นักโหราศาสตร์ไทย ที่นักการศึกษาทางโหราศาสตร์มองว่าเป็น “ระบบโหราศาสตร์ไทยแผนใหม่” หรือ “ระบบพลูหลวง” ที่พัฒนามาจากโหราศาสตร์แผนปัจจุบัน แต่ได้มีการจัดลำดับดาวครองราศีหรือเกษตรเสียใหม่ ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์และดาราศาสตร์ (สุริยจักรวาล) โดยมีดาวเกษตรแต่ละเรือนเพียงดาวเดียวเท่านั้น (เกษตรเรือนเดียว) ซึ่งเรียงตามลำดับใกล้ไกลในระบบสุริยจักรวาล ไม่มีการคำนวณหาตนุเศษ แต่จะมีการเน้นให้พิจารณาในเรื่องของมุมโยคเกณฑ์ต่างๆ ธาตุต่างๆ และตนุลัคน์ (บางดวงชะตามีมากถึง ๙ ชั้น) เป็นสำคัญ
ประยูร หรือ โหรพลูหลวง ได้ฝากคำพยากรณ์บ้านเมืองไว้ให้คนไทยได้คิด โดยแบ่งยุคต่างๆ ในสังคมไทยในระยะ ๑๐๐ ปี เป็น ๑๐ ยุคอย่างน่าสนใจ ซึ่งขอให้ผู้อ่านใช้ดุลยพินิจพิจารณาตีความกันเอาเอง
เขาพยากรณ์ว่า ประเทศ “สยาม” ถูกเปลี่ยนชื่อมาเป็นประเทศ “ไทย” เมื่อ ๒๔ มิถุนายน ๒๔๘๒ ประกาศเวลา ๐๙.๐๐ น. เมื่อผูกดวงกาลชาตาก็จะมีลัคนาอยู่ที่ “ราศีกรกฎ” ได้พยากรณ์ไว้ว่า...
“คำว่า สยาม หรือ เสียม เป็นคำที่สำคัญที่สุด เพราะมาควบคู่กับความรุ่งโรจน์ของราชอาณาจักรทุกยุคทุกสมัย การเปลี่ยนชื่อประเทศ ซึ่งเท่ากับการทำลายเอกลักษณ์ของชาติ เป็นการฉีกประวัติศาสตร์โดยสิ้นเชิง”
ประยูร ได้พยากรณ์ดวงชาตาการเปลี่ยนชื่อจาก “สยาม” มาเป็น “ไทย” ไว้ โดยได้แบ่งออกเป็น ๑๐ ยุคในรอบ ๑๐๐ ปี โดยแต่ละยุคมีอายุ ๑๐ ปี นับแต่มีการเปลี่ยนชื่อประเทศ ดังนี้...
๑. ยุคกาลี ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๔๘๒– ๒๔๙๒
๒. ยุคมิตรมาเยือน ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๔๙๒ – ๒๕๐๒
๓. ยุคเฉือนดินแดน ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๐๒ – ๒๕๑๒
๔. ยุคแสนแค้นกลางเขาควาย ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๑๒ – ๒๕๒๒
๕. ยุคลายเสือครองเมือง ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๒๒ – ๒๕๓๒
๖. ยุคฟูเฟื่องชาวสังคม ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๓๒ – ๒๕๔๒
๗. ยุคชมบุญทรราชย์ ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๔๒ – ๒๕๕๒
๘. ยุคชาติวิปโยค ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๕๒ – ๒๕๖๒
๙. ยุคโรคคลาย ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๖๒ – ๒๕๗๒
๑๐.หายกังวล ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๗๒ – ๒๕๘๒
แอบไล่ล่า เข่นฆ่า คนเสื้อแดง
ใช่ระแวง เปล่าความ ตามรัฐเฉลย
ระวังตัว ระแวงภัย ให้คุ้นเคย
อย่าละเลย อาจพลาดพลั้ง ทั้งชีวิน
มัวตั้งรับ ก็เหมือนกับ การแข่งบอล
จำต้องย้อน รุกเกมส์กลับ ให้ดับดิ้น
หลงคารม จอมอสัตย์ รัฐเล่นลิ้น
อาจหมดสิ้น ผู้พิทักษ์ รักเสื้อแดง.
วันนี้ข้าพเจ้ามีบทเรียน!ให้ดูให้อ่านให้แจกให้เก็บให้ส่งเมล์ ไฟล์สกุล.pdf ช่วยแจกเพื่อนคนไทยด้วย.!..ขอรับ สอนทะลุบล็อก I สอนทะลุบล๊อก II สอนทะลุบล๊อกIII
จาก มังกรดำ
คำพยากรณ์ “พลูหลวง” ๑๐๐ ปี ๑๐ ยุค
สยามสิน วลิตวรางค์กูร ...สรุปและรวบรวม
ประยูร อุลุชาฏะ อาจารย์มหาวิทยาลัยศิลปากร และนักเขียนที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งมีนามปากกาว่า “น. ณ ปากน้ำ” หรือ “โหรพลูหลวง” และยังเป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวิชาจิตรกรรม เกิดที่ตำบลปากน้ำ จังหวัดสมุทรปราการ ซึ่งได้เสียชีวิตเมื่ออายุ ๗๒ ปี (๒๑ พฤศจิกายน ๒๔๗๑ – ๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๓)
ประยูร นักโหราศาสตร์ไทย ที่นักการศึกษาทางโหราศาสตร์มองว่าเป็น “ระบบโหราศาสตร์ไทยแผนใหม่” หรือ “ระบบพลูหลวง” ที่พัฒนามาจากโหราศาสตร์แผนปัจจุบัน แต่ได้มีการจัดลำดับดาวครองราศีหรือเกษตรเสียใหม่ ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์และดาราศาสตร์ (สุริยจักรวาล) โดยมีดาวเกษตรแต่ละเรือนเพียงดาวเดียวเท่านั้น (เกษตรเรือนเดียว) ซึ่งเรียงตามลำดับใกล้ไกลในระบบสุริยจักรวาล ไม่มีการคำนวณหาตนุเศษ แต่จะมีการเน้นให้พิจารณาในเรื่องของมุมโยคเกณฑ์ต่างๆ ธาตุต่างๆ และตนุลัคน์ (บางดวงชะตามีมากถึง ๙ ชั้น) เป็นสำคัญ
ประยูร หรือ โหรพลูหลวง ได้ฝากคำพยากรณ์บ้านเมืองไว้ให้คนไทยได้คิด โดยแบ่งยุคต่างๆ ในสังคมไทยในระยะ ๑๐๐ ปี เป็น ๑๐ ยุคอย่างน่าสนใจ ซึ่งขอให้ผู้อ่านใช้ดุลยพินิจพิจารณาตีความกันเอาเอง
เขาพยากรณ์ว่า ประเทศ “สยาม” ถูกเปลี่ยนชื่อมาเป็นประเทศ “ไทย” เมื่อ ๒๔ มิถุนายน ๒๔๘๒ ประกาศเวลา ๐๙.๐๐ น. เมื่อผูกดวงกาลชาตาก็จะมีลัคนาอยู่ที่ “ราศีกรกฎ” ได้พยากรณ์ไว้ว่า...
“คำว่า สยาม หรือ เสียม เป็นคำที่สำคัญที่สุด เพราะมาควบคู่กับความรุ่งโรจน์ของราชอาณาจักรทุกยุคทุกสมัย การเปลี่ยนชื่อประเทศ ซึ่งเท่ากับการทำลายเอกลักษณ์ของชาติ เป็นการฉีกประวัติศาสตร์โดยสิ้นเชิง”
ประยูร ได้พยากรณ์ดวงชาตาการเปลี่ยนชื่อจาก “สยาม” มาเป็น “ไทย” ไว้ โดยได้แบ่งออกเป็น ๑๐ ยุคในรอบ ๑๐๐ ปี โดยแต่ละยุคมีอายุ ๑๐ ปี นับแต่มีการเปลี่ยนชื่อประเทศ ดังนี้...
๑. ยุคกาลี ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๔๘๒– ๒๔๙๒
๒. ยุคมิตรมาเยือน ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๔๙๒ – ๒๕๐๒
๓. ยุคเฉือนดินแดน ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๐๒ – ๒๕๑๒
๔. ยุคแสนแค้นกลางเขาควาย ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๑๒ – ๒๕๒๒
๕. ยุคลายเสือครองเมือง ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๒๒ – ๒๕๓๒
๖. ยุคฟูเฟื่องชาวสังคม ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๓๒ – ๒๕๔๒
๗. ยุคชมบุญทรราชย์ ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๔๒ – ๒๕๕๒
๘. ยุคชาติวิปโยค ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๕๒ – ๒๕๖๒
๙. ยุคโรคคลาย ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๖๒ – ๒๕๗๒
๑๐.หายกังวล ตรงกับช่วง พ.ศ.๒๕๗๒ – ๒๕๘๒
แอบไล่ล่า เข่นฆ่า คนเสื้อแดง
ใช่ระแวง เปล่าความ ตามรัฐเฉลย
ระวังตัว ระแวงภัย ให้คุ้นเคย
อย่าละเลย อาจพลาดพลั้ง ทั้งชีวิน
มัวตั้งรับ ก็เหมือนกับ การแข่งบอล
จำต้องย้อน รุกเกมส์กลับ ให้ดับดิ้น
หลงคารม จอมอสัตย์ รัฐเล่นลิ้น
อาจหมดสิ้น ผู้พิทักษ์ รักเสื้อแดง.
วันนี้ข้าพเจ้ามีบทเรียน!ให้ดูให้อ่านให้แจกให้เก็บให้ส่งเมล์ ไฟล์สกุล.pdf ช่วยแจกเพื่อนคนไทยด้วย.!..ขอรับ สอนทะลุบล็อก I สอนทะลุบล๊อก II สอนทะลุบล๊อกIII
Thursday, July 1, 2010
คู่รัก คู่แค้น
คู่รัก คู่แค้น
ประชาธิปไตรเสรี VS เผด็จการซ่องรูปแบบประชาธิปไตรลากตั้ง
ฉายญานามที่อีกฝ่ายเรียก เหลี่ยม VS สอดบัตร
การค้าขาย หนึ่งตำลบหนึ่งผลิตภัณท์ OTOP Vs ศูนย์ศิลปาชีพ
โครงการขนาดใหญ่ เขื่อนภูมิพล-ฝนหลวง VS สนามบินสุวรรณภูมิ -ดาวเทียมไทคม
การส่งเสริมการปลูก ยูคาลิปตัส VS หญ้าแฝก
โครงการแพทญ์เพื่อประชาชน โครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรค VS โครงการหน่วยแพทย์เคลื่อนที่
การสนับสนุนการศึกษา ทุนเล่าเรียนจากเงินหวยบนดิน VS ทุนหลวงฯทุกกองทุน
การสนับสนุนทางการทหาร ลดอำนาจทหาร ลดการซื้ออาวุธ VS เพิ่มอำนาจทหาร เพิ่มงบประมาณ
กองทัพ
การสับสนุนหมู่บ้าน โครงการกองทุนเงินกู้หมู่บ้านละ 1 ล้านทั่งประเทศ VS โครงการถุงยังชีพต่อ1
ครองครัวบางหมู่บ้าน
เงินงบประมาณแผ่นดิน ใช้งบอย่างจำกัด (ต้องตรวจสอบ ตรวจสอบได้ ) VS ใช้งบได้ไม่จำกัด (ห้ามถาม
ห้ามสงสัย ตรวจสอบมิได้)
สิทธิของมนุษย์ ประชาชนมีสิทธิ์มีเสียงเท่ากัน ได้ผลตอบแทนตามความสามารถ VS นามสกุลดังเท่านั้น
ถึงจะเกิด
การใช้เงิน ส่งเสริมคนใช้เงินให้เป็น VS ส่งเสริมคนใช้เงินให้พอเพียง
ภาพลักษณ์ มีเงินมากก็ใช้เงินมากกันเห็นๆ VS มีเงินมากกกกกกกก แต่สร้างภาพประหยัด
ปราญาเศรษฐกิจ ส่งเสริมให้คนเป็นเถ้าแก่ VS ยัดเยียดแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง
การสนับสนุนการศึกษา กองทุนหวย(และบอกนร.ว่า มันมาจากเงินปชช.) VS นักเรียนทุนมหิดล (ไม่บอก
ว่าทุนมาจากไหน แต่ถ้าเรียนจบแล้วต้องซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณนะ)
การเปรียบเทียบการพัฒนาประเทศ พัฒนาประเทศแบบติดจรวด VS พัฒนาประเทศแบบรถอีแต๋น
อายุการบริหารประเทศ 6 ปี vs 60 ปี
การพูดถึงตัวบุคคล วิจารณ์ได้ VS วิจารณ์ไม่ได้?
สิ่งที่เป็นไป แปลงทรัพย์สินให้เป็นทุน VS แปลงทุนให้เป็นทรัพย์สิน
คนที่แก้ตัว VS คนที่ไม่ต้องแก้
คนที่เจออยากยกหัวใจตบ VS คนที่เจออยากยกมือตบ
โครงการบ้านเอื้ออาทร VS ปลูกบ้านตามที่มีคนถวายฏีกามาให้
บัญชีครัวเรือน VS เศรษฐกิจพอเพียง
ประชาชนเชิดชู VS พสกนิกรสรรเสริญ
ชมได้ด่าได้ VS ชมได้ ถ้าด่าเจอคุก
ใครชอบก็ชม ใครเกลียดก็ด่า VS ทุกคนต้องซาบซึ้ง
มีลูก 3 คน VS มีลูกเป็นล้านๆคน
ไม่มีทหารเป็นของตัวเอง VS มีทหารเป็นของตัวเอง ทหาร รอ.
ผูกขาดไม่ได้ VS ผูกขาดได้ (ธุรกิจ)
พฤติกรรม ใครกราบเป็นเรื่อง VS ใครไม่กราบเป็นเรื่อง
ตั้งคำถามได้ VS ตั้งคำถามไม่ได้
ตอบคำถามไม่ถูกใจประชาชนด่าได้ VS ต่อให้พูดไม่รู้เรื่องทุกคนก็ต้องชมซาบซึ้ง
ใครเอาเงินไปให้กลายเป็นให้สินบน VS ใครเอาเงินไปให้กลายเป็นการทำบุญ
ออกสือบ่อยบอกสร้างภาพ VS ออกสือบ่อยบอกคนดีทำดี
เป็นนายกมีเครื่องบินส่วนตัวไม่ได้(แม้แต่ลำเดียวก็ไม่ได้) VS มีกี่ลำก็ได้
ไม่ต้องยืนในโรงหนัง VS ต้องยืน
ต้องชี้แจงรายได้ VS ไม่ต้อง
เลวได้ VS ดีสถานเดียว
คน VS เทวดา
ฆ่าตัดตอนยาเสพติด VS ฆ่าพ้นชิงทรัพย์
เทคโนโลยี่ กังหันน้ำ VS ไทยคม
(ถูกกล่าวหาว่า) เป็นเผด็จการทางรัฐสภา VS (โกหกว่าไม่ได้)เป็นเผด็จการโดยใช้กำลังทหาร
นิยมเอเชีย และประเทศโลกที่สาม VS นิยมและรักษาผลประโยชน์ของอเมริกาและประเทศมหาอำนาจ
จัดระเบียบแรงงานต่างด้าว + เปลี่ยนสนามรบเป็นสนามการค้า VS ตีประเทศราช + ล่าทาสเชลย
ยุบ ศอบต.ภาคใต้ VS ตั้ง ศอบต.ภาคใต้
กรุงเทพเมืองแฟชั่น VS เจ้าหญิงดีไซเนอร์
มีประชาชนเป็นพวก VS มีทหารเป็นพวก
ภรรยาใส่ เพรช VS ภรรยาอม เพรช
นำไทยไปจ่อเสือตัวที่ ๕ แห่งเอเชีย VS คงไว้ที่โลกประเทศที่ ๓
ภาพข่าวจากสำนักข่าวทั่วไป VS ภาพข่าวจากช่างภาพระดับเมพส่วนตัว
อยู่ใต้รัฐธรรมนูญ VS อยู่เหนือรัฐธรรมนูญ
ดูจากธรรมนู ดำเนิดคดีได้ VS จะดำเนินคดีมิได้
สานต่อโครงการสนามบินนานาชาติหนองงูเห่าจนเสร็จ VS โครงการสามพันกว่าโครงการที่ยังไม่มีทีท่าว่า
จะเสร็จ
ผู้สนับสนุนที่เป็นพลัง ประชาชน VS ทหาร รอ.
อำนาจที่กระทำได้ แต่งตั้งรัฐมนตรี VS แต่งตั้งองคมนตรี
อำนาจในการกระทำไปแล้ว โครงการกวาดล้างผู้มีอิทธิพลหรือมาเฟียทุกชนิด VS เซ็นต์รับรองรัฐประหาร
ทุกฉบับ
กระจายเศรษฐกิจและการสร้างรายได้ไปตามต่างจังหวัด VS จำกัดความเจริญก้าวหน้าไว้ที่ในเมืองหลวง
สนับสนุนการสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยการลงทุน VS เศรษฐกิจพอเพียง
โดนฟ้อง ยึดทรัพย์ ต้องเข้าคุก VS แตะต้องมิได้ เป็นอันขาด
นโยบายเรียนฟรีจนถึงชั้นระดับอุดมศึกษาอย่างทั่วถึงกันทั่วประเทศ VS เรียนฟรีถึงชั้นอุดมศึกษา
โดยเฉพาะลูกหลานข้าราชการ
ประชาชนเข้าพบโดนการเดินเข้าไปหา VS ต้องหมอบคลาน เหมือนสัตว์เลื้อยคลาน
ไพร่ ศูทร เลวเสมอ VS เทพ เทวดา ดีเสมอ ถูกต้องเสมอ
ขยายสัมพันธ์กับนานาอารยประเทศในด้านการค้า ขยายตลาดการส่งออก VS อมเพชร ตัดสัมพันธ์ซาอุ
รวยอันดันต้นๆของประเทศ (เลว โกง ชั่ว ขายชาติ) VS เป็นKรวยอันดับ 1 ของโลก(ดี มีบุญ เทพ ซาบซึ้ง)
ปล่อยเงินก็ให้พม่า -->พม่านำไปซื้อสินค้า/บริการของกลุ่มชิน -->ผลประโยชน์ทับซ้อน VS บอกให้สร้าง
เขื่อน -->สร้างเขื่อนโดยใช้ปูนหกเหลี่ยม -->อัฉริยภาพ
กำลังจะกลับมา VS กำลังจะจากไป
เหลี่ยม-->ต้องเอาใจใส่ประชาชน VS ไพร่ต้องเลีย เอาใจซาบซึ้ง-->สอดบัตร
เหลี่ยม-->ผลประโยชน์ทับซ้อน =เลว/ผิด VS สอดบัตร-->ผลประโยชน์ทับซ้อน =ดี/อัฉริยภาพ
โรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ VS โรงไฟฟ้าพลังงานน้ำเขื่อน
รถยนต์ Hybrid VS รถยนต์ E85 หรือไบโอดีเซล
โครงการรัฐ =>สินค้า OTOP VS โครงการหลวง=>สินค้า ศูนย์ศิลปาชีพ
Casino, Pattaya VS Siam Park, Adeje
เหลี่ยม<=ได้เงินเดือนจากรัฐปีละ 1,384,084 บาท จากปี 49 VS สอดบัตร<=ได้เงินจากรัฐ
2,364,649,000+560,124,800 = 2,924,773,800ล้านบาท จากปี52
สโมสรทีมฟุตบอลในอังกฤษสร้างชื่อว่าไทยก็มีปัญญา VS โรงแรมในเครือ KEMPINSKI
VIELJAHREZEIT ที่เยอรมันแบบเงียบๆไม่ค่อยปล่อยให้ใครรับรู้
รักได้สนิทใจ VS ซาบซึ้งตลอดไป
เจ้าหน้าที่รัฐ = รับใช้ประชาชน VS ข้าราชการในสอดบัตร = เจ้านายไพร่
ลูกน้องเหลี่ยมยุ่งการเมือง = เหลี่ยงอยู่เบื้องหลัง=>เพราะ ไม่ดูแล ควบคุม ลูกน้อง VS ลูกน้องสอดบัตร
ยุ่งการเมือง = ไม่เกี่ยวกับ สอดบัตร=>เพราะ สอดบัตร ไม่ยุ่งการเมือง
รั้งตำแหน่งประมุขรัฐบาล นำไทยหลุดหนี้ แถมมีให้กู้ VS รั้งตำแหน่งประมุขของประเทศ นำไทยพอเพียง
รัฐบาลเทพประทาน กู้เอาๆ
อีลิทการ์ด VS เครื่องราชฯ
ชาวบ้าน คิดริเริ่ม เพื่อชุมชน VS ชาวบ้าน กราบๆ รอเทวดามาโปรด
ทวิตเตอร์ กับ ประชาชน VS ประกาศจากสำนักฯ เพื่อให้ ประชาชน รับรู้
ที่ปรึกษาทางเศรฐกิจเขมร VS ร่มโพธิ์หักใส่ชาวสยาม
นายกพบประชาชน VS ข่าว 2 ทุ่ม
ผลงาน 6 ปี VS ผลงาน 60 ปี(ได้แค่เนี๊ยะ)
หาเงินเอง VS ขอเอาเอง
(เสื้อแดง) VS ( เสื้อเหลือง )
ช่วยเพื่อนบ้านข้างประเทศ VS รังเกเพื่อนบ้านข้างประเทศ
ที่ดินรัชดา VS ที่ดินป่าสงวน
ปล่อยไทยให้เป็นไท VS กดไทยไว้ให้อยู่ใต้ทรีน
เป็นและเคยเป็น นายกที่มีและยังมี ชาติต่างๆทั่วโลกเชิญไปร่วมโอภาปราศัยให้เกียรติ VS เป็นและก็ยัง
เป็น เจ้าที่ ไม่ได้ออกไปไหนเลยหลังจากทัวร์ฮันนีมูน
ยิ้ม VS ไม่ยิ้ม
ทำอะไรก็ผิดไปหมด VS ไม่เคยทำอะไรผิดเลย
ไม่ใช่อัจฉริยะแต่ทำงานเก่ง VS อัจฉริยะชิบหายวายป่วงแต่เสือกตอแหลเก่ง
โครงการไม่กี่หยิบมือแต่ได้ผลจริงจัง VS โครงการนับพันมีไว้สร้างภาพตอแหล
โครงการที่ตรวจสอบได้ VS โครงการที่ตรวจสอบมิได้
รวยหมื่นล้านแต่มีงานทำ VS รวยล้านล้านแต่ขอทานเขาแดก
ทำให้คนไทยเป็นสุขที่เห็นเงินพอกพูนในกระเป๋า อยู่ดีกินดี VS ทำให้คนไทยเป็นสุขที่ใจ อดอยากแบบ
พอเพียง
อายุ 60 ปีรวยหมื่นล้าน VS ตอแหล 60 ปีรวยล้านล้าน
เลือกตั้งได้เป็นนายกเหลี่ยง VS โป้งเดียวได้เป็นสอดบัตร
ฉลองวันเกิด 1 วัน ทำบุญ VDO link ด้วยเงินตัวเอง VS ฉลองวันเกิดครึ่งเดือน เงินงบประมาณจาก
ภาษีประชาชน
เจ้าของธุรกิจทำธุรกิจด้วยการกู้=>ตัวเองเป็นหนี้ VS เจ้าของธนาคารไทยพาณิชย์เพิ่มทุนอุ้มกันล้มละลาย
ปี 40 ด้วยการกู้=>แล้วให้ประชาชนเป็นหนี้
ต้องตอบแทนบุญคุณประชาชน VS ประชาชนต้องตอบเสนอแทนบุญคุณ
พี่น้องยังอยู่และมีชีวิตที่ดี VS พี่น้องไปหมดและโดนฆาตกรรม
เศรษฐกิจยั่งยืน VS เศรษฐกิจพอเพียง
ประชาชนอยู่ดีกินดี VS ประชาชนพออยู่พอกิน
ครอบครัวอบอุ่น มีลูกเต้าเป็นที่เชิดหน้าชูตา สามารถเอาไว้เป็นตัวอย่างได้ VS ครอบครัวรั่วร้าว มีลูกเต้า
เป็นเหมือนโถส้วม ทั้งเหม็นทั้งน่าอับอาย เอามาเป็นตัวอย่างไม่ได้
ต้องเดินเข้าไปกราบตรงหน้า VS ต้องหมอบคลานเข้าไปกราบตรงตีน
6 ปี ถูกปฏิวัติ 1 ครั้ง VS 60 ปี เซ็นรับรองคณะปฏิวัติ รัฐประหาร กบฏ เกือบ 20 ครั้ง
นายทุนใหม่ไร้อำนาจ VS นายทุนเก่าแน่นด้วยอำนาจ
สู้แล้วรวย VS กู้แล้วรวย
มีเงินมากก็ใช้เงินมากกันเห็นๆ VS มีเงินมากกกกกกกก แต่สร้างภาพประหยัด
มีพระคุณแต่ไม่มีพระเดช VS มีพระเดชแต่ไม่มีพระคุณ (แต่ก็ชอบมาทวงตลอด)
เรียนจบดอกเตอร์ VS เรียนไม่จบไรซักอย่าง
พอได้ขึ้นรับตำแหน่ง ก็มีคดีมีข้อครหามากมาย VS พอได้ขึ้นรับตำแหน่ง ทุกคดีก็เรียบเงียบเป็นเป่าสาก
ต้องกราบไหว้คน VS ต้องมีคนมอบกราบไหว้
จากใจนายให้ลูกน้องเก่า เหลี่ยมให้ตีน=>นาวิก VS สอดบัตรให้กระสุนพระราชทาน=>เสธแดง
ลูกชายจบรัฐศาสตร์ VS ลูกชายจบการทหาร
เรียบเรียงบทความจากเว็บบอร์ดคนเหมือนกัน
โดย
http://www.flh7.com/up/uploads/images/flh7acd12cb803.gif
ประชาธิปไตรเสรี VS เผด็จการซ่องรูปแบบประชาธิปไตรลากตั้ง
ฉายญานามที่อีกฝ่ายเรียก เหลี่ยม VS สอดบัตร
การค้าขาย หนึ่งตำลบหนึ่งผลิตภัณท์ OTOP Vs ศูนย์ศิลปาชีพ
โครงการขนาดใหญ่ เขื่อนภูมิพล-ฝนหลวง VS สนามบินสุวรรณภูมิ -ดาวเทียมไทคม
การส่งเสริมการปลูก ยูคาลิปตัส VS หญ้าแฝก
โครงการแพทญ์เพื่อประชาชน โครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรค VS โครงการหน่วยแพทย์เคลื่อนที่
การสนับสนุนการศึกษา ทุนเล่าเรียนจากเงินหวยบนดิน VS ทุนหลวงฯทุกกองทุน
การสนับสนุนทางการทหาร ลดอำนาจทหาร ลดการซื้ออาวุธ VS เพิ่มอำนาจทหาร เพิ่มงบประมาณ
กองทัพ
การสับสนุนหมู่บ้าน โครงการกองทุนเงินกู้หมู่บ้านละ 1 ล้านทั่งประเทศ VS โครงการถุงยังชีพต่อ1
ครองครัวบางหมู่บ้าน
เงินงบประมาณแผ่นดิน ใช้งบอย่างจำกัด (ต้องตรวจสอบ ตรวจสอบได้ ) VS ใช้งบได้ไม่จำกัด (ห้ามถาม
ห้ามสงสัย ตรวจสอบมิได้)
สิทธิของมนุษย์ ประชาชนมีสิทธิ์มีเสียงเท่ากัน ได้ผลตอบแทนตามความสามารถ VS นามสกุลดังเท่านั้น
ถึงจะเกิด
การใช้เงิน ส่งเสริมคนใช้เงินให้เป็น VS ส่งเสริมคนใช้เงินให้พอเพียง
ภาพลักษณ์ มีเงินมากก็ใช้เงินมากกันเห็นๆ VS มีเงินมากกกกกกกก แต่สร้างภาพประหยัด
ปราญาเศรษฐกิจ ส่งเสริมให้คนเป็นเถ้าแก่ VS ยัดเยียดแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง
การสนับสนุนการศึกษา กองทุนหวย(และบอกนร.ว่า มันมาจากเงินปชช.) VS นักเรียนทุนมหิดล (ไม่บอก
ว่าทุนมาจากไหน แต่ถ้าเรียนจบแล้วต้องซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณนะ)
การเปรียบเทียบการพัฒนาประเทศ พัฒนาประเทศแบบติดจรวด VS พัฒนาประเทศแบบรถอีแต๋น
อายุการบริหารประเทศ 6 ปี vs 60 ปี
การพูดถึงตัวบุคคล วิจารณ์ได้ VS วิจารณ์ไม่ได้?
สิ่งที่เป็นไป แปลงทรัพย์สินให้เป็นทุน VS แปลงทุนให้เป็นทรัพย์สิน
คนที่แก้ตัว VS คนที่ไม่ต้องแก้
คนที่เจออยากยกหัวใจตบ VS คนที่เจออยากยกมือตบ
โครงการบ้านเอื้ออาทร VS ปลูกบ้านตามที่มีคนถวายฏีกามาให้
บัญชีครัวเรือน VS เศรษฐกิจพอเพียง
ประชาชนเชิดชู VS พสกนิกรสรรเสริญ
ชมได้ด่าได้ VS ชมได้ ถ้าด่าเจอคุก
ใครชอบก็ชม ใครเกลียดก็ด่า VS ทุกคนต้องซาบซึ้ง
มีลูก 3 คน VS มีลูกเป็นล้านๆคน
ไม่มีทหารเป็นของตัวเอง VS มีทหารเป็นของตัวเอง ทหาร รอ.
ผูกขาดไม่ได้ VS ผูกขาดได้ (ธุรกิจ)
พฤติกรรม ใครกราบเป็นเรื่อง VS ใครไม่กราบเป็นเรื่อง
ตั้งคำถามได้ VS ตั้งคำถามไม่ได้
ตอบคำถามไม่ถูกใจประชาชนด่าได้ VS ต่อให้พูดไม่รู้เรื่องทุกคนก็ต้องชมซาบซึ้ง
ใครเอาเงินไปให้กลายเป็นให้สินบน VS ใครเอาเงินไปให้กลายเป็นการทำบุญ
ออกสือบ่อยบอกสร้างภาพ VS ออกสือบ่อยบอกคนดีทำดี
เป็นนายกมีเครื่องบินส่วนตัวไม่ได้(แม้แต่ลำเดียวก็ไม่ได้) VS มีกี่ลำก็ได้
ไม่ต้องยืนในโรงหนัง VS ต้องยืน
ต้องชี้แจงรายได้ VS ไม่ต้อง
เลวได้ VS ดีสถานเดียว
คน VS เทวดา
ฆ่าตัดตอนยาเสพติด VS ฆ่าพ้นชิงทรัพย์
เทคโนโลยี่ กังหันน้ำ VS ไทยคม
(ถูกกล่าวหาว่า) เป็นเผด็จการทางรัฐสภา VS (โกหกว่าไม่ได้)เป็นเผด็จการโดยใช้กำลังทหาร
นิยมเอเชีย และประเทศโลกที่สาม VS นิยมและรักษาผลประโยชน์ของอเมริกาและประเทศมหาอำนาจ
จัดระเบียบแรงงานต่างด้าว + เปลี่ยนสนามรบเป็นสนามการค้า VS ตีประเทศราช + ล่าทาสเชลย
ยุบ ศอบต.ภาคใต้ VS ตั้ง ศอบต.ภาคใต้
กรุงเทพเมืองแฟชั่น VS เจ้าหญิงดีไซเนอร์
มีประชาชนเป็นพวก VS มีทหารเป็นพวก
ภรรยาใส่ เพรช VS ภรรยาอม เพรช
นำไทยไปจ่อเสือตัวที่ ๕ แห่งเอเชีย VS คงไว้ที่โลกประเทศที่ ๓
ภาพข่าวจากสำนักข่าวทั่วไป VS ภาพข่าวจากช่างภาพระดับเมพส่วนตัว
อยู่ใต้รัฐธรรมนูญ VS อยู่เหนือรัฐธรรมนูญ
ดูจากธรรมนู ดำเนิดคดีได้ VS จะดำเนินคดีมิได้
สานต่อโครงการสนามบินนานาชาติหนองงูเห่าจนเสร็จ VS โครงการสามพันกว่าโครงการที่ยังไม่มีทีท่าว่า
จะเสร็จ
ผู้สนับสนุนที่เป็นพลัง ประชาชน VS ทหาร รอ.
อำนาจที่กระทำได้ แต่งตั้งรัฐมนตรี VS แต่งตั้งองคมนตรี
อำนาจในการกระทำไปแล้ว โครงการกวาดล้างผู้มีอิทธิพลหรือมาเฟียทุกชนิด VS เซ็นต์รับรองรัฐประหาร
ทุกฉบับ
กระจายเศรษฐกิจและการสร้างรายได้ไปตามต่างจังหวัด VS จำกัดความเจริญก้าวหน้าไว้ที่ในเมืองหลวง
สนับสนุนการสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยการลงทุน VS เศรษฐกิจพอเพียง
โดนฟ้อง ยึดทรัพย์ ต้องเข้าคุก VS แตะต้องมิได้ เป็นอันขาด
นโยบายเรียนฟรีจนถึงชั้นระดับอุดมศึกษาอย่างทั่วถึงกันทั่วประเทศ VS เรียนฟรีถึงชั้นอุดมศึกษา
โดยเฉพาะลูกหลานข้าราชการ
ประชาชนเข้าพบโดนการเดินเข้าไปหา VS ต้องหมอบคลาน เหมือนสัตว์เลื้อยคลาน
ไพร่ ศูทร เลวเสมอ VS เทพ เทวดา ดีเสมอ ถูกต้องเสมอ
ขยายสัมพันธ์กับนานาอารยประเทศในด้านการค้า ขยายตลาดการส่งออก VS อมเพชร ตัดสัมพันธ์ซาอุ
รวยอันดันต้นๆของประเทศ (เลว โกง ชั่ว ขายชาติ) VS เป็นKรวยอันดับ 1 ของโลก(ดี มีบุญ เทพ ซาบซึ้ง)
ปล่อยเงินก็ให้พม่า -->พม่านำไปซื้อสินค้า/บริการของกลุ่มชิน -->ผลประโยชน์ทับซ้อน VS บอกให้สร้าง
เขื่อน -->สร้างเขื่อนโดยใช้ปูนหกเหลี่ยม -->อัฉริยภาพ
กำลังจะกลับมา VS กำลังจะจากไป
เหลี่ยม-->ต้องเอาใจใส่ประชาชน VS ไพร่ต้องเลีย เอาใจซาบซึ้ง-->สอดบัตร
เหลี่ยม-->ผลประโยชน์ทับซ้อน =เลว/ผิด VS สอดบัตร-->ผลประโยชน์ทับซ้อน =ดี/อัฉริยภาพ
โรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ VS โรงไฟฟ้าพลังงานน้ำเขื่อน
รถยนต์ Hybrid VS รถยนต์ E85 หรือไบโอดีเซล
โครงการรัฐ =>สินค้า OTOP VS โครงการหลวง=>สินค้า ศูนย์ศิลปาชีพ
Casino, Pattaya VS Siam Park, Adeje
เหลี่ยม<=ได้เงินเดือนจากรัฐปีละ 1,384,084 บาท จากปี 49 VS สอดบัตร<=ได้เงินจากรัฐ
2,364,649,000+560,124,800 = 2,924,773,800ล้านบาท จากปี52
สโมสรทีมฟุตบอลในอังกฤษสร้างชื่อว่าไทยก็มีปัญญา VS โรงแรมในเครือ KEMPINSKI
VIELJAHREZEIT ที่เยอรมันแบบเงียบๆไม่ค่อยปล่อยให้ใครรับรู้
รักได้สนิทใจ VS ซาบซึ้งตลอดไป
เจ้าหน้าที่รัฐ = รับใช้ประชาชน VS ข้าราชการในสอดบัตร = เจ้านายไพร่
ลูกน้องเหลี่ยมยุ่งการเมือง = เหลี่ยงอยู่เบื้องหลัง=>เพราะ ไม่ดูแล ควบคุม ลูกน้อง VS ลูกน้องสอดบัตร
ยุ่งการเมือง = ไม่เกี่ยวกับ สอดบัตร=>เพราะ สอดบัตร ไม่ยุ่งการเมือง
รั้งตำแหน่งประมุขรัฐบาล นำไทยหลุดหนี้ แถมมีให้กู้ VS รั้งตำแหน่งประมุขของประเทศ นำไทยพอเพียง
รัฐบาลเทพประทาน กู้เอาๆ
อีลิทการ์ด VS เครื่องราชฯ
ชาวบ้าน คิดริเริ่ม เพื่อชุมชน VS ชาวบ้าน กราบๆ รอเทวดามาโปรด
ทวิตเตอร์ กับ ประชาชน VS ประกาศจากสำนักฯ เพื่อให้ ประชาชน รับรู้
ที่ปรึกษาทางเศรฐกิจเขมร VS ร่มโพธิ์หักใส่ชาวสยาม
นายกพบประชาชน VS ข่าว 2 ทุ่ม
ผลงาน 6 ปี VS ผลงาน 60 ปี(ได้แค่เนี๊ยะ)
หาเงินเอง VS ขอเอาเอง
(เสื้อแดง) VS ( เสื้อเหลือง )
ช่วยเพื่อนบ้านข้างประเทศ VS รังเกเพื่อนบ้านข้างประเทศ
ที่ดินรัชดา VS ที่ดินป่าสงวน
ปล่อยไทยให้เป็นไท VS กดไทยไว้ให้อยู่ใต้ทรีน
เป็นและเคยเป็น นายกที่มีและยังมี ชาติต่างๆทั่วโลกเชิญไปร่วมโอภาปราศัยให้เกียรติ VS เป็นและก็ยัง
เป็น เจ้าที่ ไม่ได้ออกไปไหนเลยหลังจากทัวร์ฮันนีมูน
ยิ้ม VS ไม่ยิ้ม
ทำอะไรก็ผิดไปหมด VS ไม่เคยทำอะไรผิดเลย
ไม่ใช่อัจฉริยะแต่ทำงานเก่ง VS อัจฉริยะชิบหายวายป่วงแต่เสือกตอแหลเก่ง
โครงการไม่กี่หยิบมือแต่ได้ผลจริงจัง VS โครงการนับพันมีไว้สร้างภาพตอแหล
โครงการที่ตรวจสอบได้ VS โครงการที่ตรวจสอบมิได้
รวยหมื่นล้านแต่มีงานทำ VS รวยล้านล้านแต่ขอทานเขาแดก
ทำให้คนไทยเป็นสุขที่เห็นเงินพอกพูนในกระเป๋า อยู่ดีกินดี VS ทำให้คนไทยเป็นสุขที่ใจ อดอยากแบบ
พอเพียง
อายุ 60 ปีรวยหมื่นล้าน VS ตอแหล 60 ปีรวยล้านล้าน
เลือกตั้งได้เป็นนายกเหลี่ยง VS โป้งเดียวได้เป็นสอดบัตร
ฉลองวันเกิด 1 วัน ทำบุญ VDO link ด้วยเงินตัวเอง VS ฉลองวันเกิดครึ่งเดือน เงินงบประมาณจาก
ภาษีประชาชน
เจ้าของธุรกิจทำธุรกิจด้วยการกู้=>ตัวเองเป็นหนี้ VS เจ้าของธนาคารไทยพาณิชย์เพิ่มทุนอุ้มกันล้มละลาย
ปี 40 ด้วยการกู้=>แล้วให้ประชาชนเป็นหนี้
ต้องตอบแทนบุญคุณประชาชน VS ประชาชนต้องตอบเสนอแทนบุญคุณ
พี่น้องยังอยู่และมีชีวิตที่ดี VS พี่น้องไปหมดและโดนฆาตกรรม
เศรษฐกิจยั่งยืน VS เศรษฐกิจพอเพียง
ประชาชนอยู่ดีกินดี VS ประชาชนพออยู่พอกิน
ครอบครัวอบอุ่น มีลูกเต้าเป็นที่เชิดหน้าชูตา สามารถเอาไว้เป็นตัวอย่างได้ VS ครอบครัวรั่วร้าว มีลูกเต้า
เป็นเหมือนโถส้วม ทั้งเหม็นทั้งน่าอับอาย เอามาเป็นตัวอย่างไม่ได้
ต้องเดินเข้าไปกราบตรงหน้า VS ต้องหมอบคลานเข้าไปกราบตรงตีน
6 ปี ถูกปฏิวัติ 1 ครั้ง VS 60 ปี เซ็นรับรองคณะปฏิวัติ รัฐประหาร กบฏ เกือบ 20 ครั้ง
นายทุนใหม่ไร้อำนาจ VS นายทุนเก่าแน่นด้วยอำนาจ
สู้แล้วรวย VS กู้แล้วรวย
มีเงินมากก็ใช้เงินมากกันเห็นๆ VS มีเงินมากกกกกกกก แต่สร้างภาพประหยัด
มีพระคุณแต่ไม่มีพระเดช VS มีพระเดชแต่ไม่มีพระคุณ (แต่ก็ชอบมาทวงตลอด)
เรียนจบดอกเตอร์ VS เรียนไม่จบไรซักอย่าง
พอได้ขึ้นรับตำแหน่ง ก็มีคดีมีข้อครหามากมาย VS พอได้ขึ้นรับตำแหน่ง ทุกคดีก็เรียบเงียบเป็นเป่าสาก
ต้องกราบไหว้คน VS ต้องมีคนมอบกราบไหว้
จากใจนายให้ลูกน้องเก่า เหลี่ยมให้ตีน=>นาวิก VS สอดบัตรให้กระสุนพระราชทาน=>เสธแดง
ลูกชายจบรัฐศาสตร์ VS ลูกชายจบการทหาร
เรียบเรียงบทความจากเว็บบอร์ดคนเหมือนกัน
โดย
http://www.flh7.com/up/uploads/images/flh7acd12cb803.gif
Monday, June 21, 2010
ประกาศคณะราษฎร ฉบับที่๑
ประกาศคณะราษฎร ฉบับที่๑
ราษฎรทั้งหลาย
เมื่อกษัตริย์องค์นี้ได้ครองราชสมบัติสืบต่อพระเชษฐานั้น ในชั้นต้นราษฎรได้หวังกันว่ากษัตริย์องค์ใหม่นี้จะปกครองราษฎรให้ร่มเย็น แต่การณ์หาเป็นไปตามหวังที่คิดไม่ กษัตริย์คงทรงอำนาจอยู่เหนือกฎหมายตามเดิม ทรงแต่งตั้งญาติวงศ์และคนสอพลอไร้คุณงามความรู้ให้ดำรงตำแหน่งที่สำคัญ ๆ ไม่ทรงฟังเสียงราษฎร ปล่อยให้ข้าราชการใช้อำนาจหน้าที่ในทางทุจริต มีการรับสินบนในการก่อสร้างซื้อของใช้ในราชการ หากำไรในการเปลี่ยนราคาเงิน ผลาญเงินทองของประเทศ ยกพวกเจ้าขึ้นให้สิทธิพิเศษมากกว่าราษฎร ปกครองโดยขาดหลักวิชา ปล่อยให้บ้านเมืองเป็นไปตามยถากรรม ดังที่จะเห็นได้ในการตกต่ำในการเศรษฐกิจและความฝืดเคืองทำมาหากิน ซึ่งราษฎรได้รู้กันอยู่ทั่วไปแล้ว รัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมายมิสามารถแก้ไขให้ฟื้นขึ้นได้ การที่แก้ไขไม่ได้ก็เพราะรัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมายมิได้ปกครองประเทศเพื่อราษฎรตามที่รัฐบาลอื่น ๆ ได้กระทำกัน รัฐบาลของกษัตริย์ได้ถือเอาราษฎรเป็นทาส (ซึ่งเรียกว่าไพร่บ้าง ข้าบ้าง) เป็นสัตว์เดียรัจฉาน ไม่นึกว่าเป็นมนุษย์ เพราะฉะนั้น แทนที่จะช่วยราษฎร กลับพากันทำนาบนหลังราษฎร จะเห็นได้ว่าภาษีอากรที่บีบคั้นเอาจากราษฎรนั้น กษัตริย์ได้หักเอาไว้ใช้ส่วนตัวปีหนึ่งเป็นจำนวนหลายล้าน ส่วนราษฎรสิ กว่าจะหาได้แต่เล็กน้อย เลือดตาแทบกระเด็น ถึงคราวเสียภาษีราชการหรือภาษีส่วนตัว ถ้าไม่มีเงินรัฐบาลก็ใช้ยึดทรัพย์หรือใช้งานโยธา แต่พวกเจ้ากลับนอนกินกันเป็นสุข ไม่มีประเทศใดในโลกจะให้เงินเจ้ามากเช่นนี้ นอกจากพระเจ้าซาร์และพระเจ้าไกเซอร์เยอรมัน ซึ่งชนชาตินั้นได้โค่นราชบัลลังก์เสียแล้ว
รัฐบาลของกษัตริย์ได้ปกครองอย่างหลอกลวงไม่ซื่อตรงต่อราษฎร มีเป็นต้นว่าหลอกว่าจะบำรุงการทำมาหากินอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ครั้นคอยๆ ก็เหลวไป หาได้ทำจริงจังไม่ มิหนำซ้ำกล่าวหมิ่นประมาทราษฎรผู้มีบุญคุณเสียภาษีอากรให้พวกเจ้าได้กิน ว่าราษฎรยังมีเสียงทางการเมืองไม่ได้ เพราะราษฎรโง่ คำพูดของรัฐบาลเช่นนี้ใช้ไม่ได้ ถ้าราษฎรโง่ เจ้าก็โง่เพราะเป็นคนชาติเดียวกัน ที่ราษฎรรู้ไม่ถึงเจ้านั้นเป็นเพราะขาดการศึกษาที่พวกเจ้าปกปิดไว้ไม่ให้เรียนเต็มที่ เพราะเกรงว่าเมื่อราษฎรได้มีการศึกษา ก็จะรู้ความชั่วร้ายที่พวกเจ้าทำไว้ และคงจะไม่ยอมให้เจ้าทำนาบนหลังคนอีกต่อไป
ราษฎรทั้งหลายพึงรู้เถิดว่าประเทศเรานี้เป็นของราษฎร ไม่ใช่ของกษัตริย์ตามที่เขาหลอกลวง บรรพบุรุษของราษฎรเป็นผู้กู้ให้ประเทศเป็นอิสรภาพพ้นมือจากข้าศึก พวกเจ้ามีแต่ชุบมือเปิบและกวาดทรัพย์สมบัติเข้าไว้ตั้งหลายร้อยล้าน เงินเหล่านี้เอามาจากไหน? ก็เอามาจากราษฎรเพราะวิธีทำนาบนหลังคนนั่นเอง ! บ้านเมืองกำลังอัตคัตฝืดเคือง ชาวนาและพ่อแม่ทหารต้องทิ้งนา เพราะทำไม่ได้ผล รัฐบาลไม่บำรุง รัฐบาลไล่คนงานออกอย่างเกลื่อนกลาด นักเรียนที่เรียนสำเร็จแล้วและทหารที่ปลดกองหนุนไม่มีงานทำ จะต้องอดอยากไปตามยถากรรม เหล่านี้เป็นผลของรัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมาย บีบคั้นข้าราชการชั้นผู้น้อย นายสิบ และเสมียน เมื่อให้ออกจากงานแล้วไม่ให้เบี้ยบำนาญ ความจริงควรเอาเงินที่กวาดรวบรวมไว้มาจัดบ้านเมืองให้มีงานทำจึงจะสมควรที่สนองคุณราษฎรซึ่งได้เสียภาษีอากรให้พวกเจ้าได้ร่ำรวยมานาน แต่พวกเจ้าก็หาได้ทำอย่างใดไม่ คงสูบเลือดกันเรื่อยไป เงินมีเท่าไหรก็เอาฝากต่างประเทศคอยเตรียมหนีเมื่อบ้านเมืองทรุดโทรม ปล่อยให้ราษฎรอดอยาก การเหล่านี้ย่อมชั่วร้าย
เหตุฉะนั้น ราษฎร ข้าราชการ ทหาร และพลเรือน ที่รู้เท่าถึงการกระทำอันชั่วร้ายของรัฐบาลดังกล่าวแล้ว จึงรวมกำลังตั้งเป็นคณะราษฎรขึ้น และได้ยึดอำนาจของรัฐบาลของกษัตริย์ไว้แล้ว คณะราษฎรเห็นว่าการที่จะแก้ความชั่วร้ายก็โดยที่จะต้องจัดการปกครองโดยมีสภา จะได้ช่วยกันปรึกษาหารือหลาย ๆ ความคิดดีกว่าความคิดเดียว ส่วนผู้เป็นประมุขของประเทศนั้น คณะราษฎรไม่มีประสงค์ทำการชิงราชสมบัติ ฉะนั้น จึงขอเชิญให้กษัตริย์องค์นี้ดำรงตำแหน่งกษัตริย์ต่อไป แต่จะต้องอยู่ใต้กฎหมายธรรมนูญการปกครองของแผ่นดิน จะทำอะไรโดยลำพังไม่ได้ นอกจากความเห็นชอบของสภาผู้แทนราษฎร คณะราษฎรได้แจ้งความเห็นนี้ให้กษัตริย์ทราบแล้ว เวลานี้ยังอยู่ในความรับตอบ ถ้ากษัตริย์ตอบปฏิเสธหรือไม่ตอบภายในกำหนดโดยเห็นแก่ส่วนตนว่าจะถูกลดอำนาจลงมาก็จะชื่อว่าทรยศต่อชาติ และก็เป็นการจำเป็นที่ประเทศจะต้องมีการปกครองอย่างประชาธิปไตย กล่าวคือ ประมุขของประเทศจะเป็นบุคคลสามัญซึ่งสภาผู้แทนราษฎรได้ตั้งขึ้น อยู่ในตำแหน่งตามกำหนดเวลา ตามวิธีนี้ราษฎรพึงหวังเถิดว่าราษฎรจะได้รับความบำรุงอย่างดีที่สุด ทุก ๆ คนจะมีงานทำ เพราะประเทศของเราเป็นประเทศที่อุดมอยู่แล้วตามสภาพ เมื่อเราได้ยึดเงินที่พวกเจ้ารวบรวมไว้จากการทำนาบนหลังคนตั้งหลายร้อยล้านมาบำรุงประเทศขึ้นแล้ว ประเทศจะต้องเฟื่องฟูขึ้นเป็นแม่นมั่น การปกครองซึ่งคณะราษฎรจะพึงกระทำก็คือ จำต้องวางโครงการอาศัยหลักวิชา ไม่ทำไปเหมือนคนตาบอด เช่นรัฐบาลที่มีกษัตริย์เหนือกฏหมายทำมาแล้ว เป็นหลักใหญ่ ๆ ที่คณะราษฎรวางไว้ มีอยู่ว่า
๑.จะต้องรักษาความเป็นเอกราชทั้งหลาย เช่นเอกราชในทางการเมือง การศาล ในทางเศรษฐกิจ ฯลฯ ของประเทศไว้ให้มั่นคง
๒.จะต้องรักษาความปลอดภัยภายในประเทศ ให้การประทุษร้ายต่อกันลดน้อยลงให้มาก
๓.ต้องบำรุงความสุขสมบูรณ์ของราษฎรในทางเศรษฐกิจ โดยรัฐบาลใหม่จะจัดหางานให้ราษฎรทุกคนทำ จะวางโครงการเศรษฐกิจแห่งชาติ ไม่ปล่อยให้ราษฎรอดอยาก
๔.จะต้องให้ราษฎรมีสิทธิเสมอภาคกัน (ไม่ใช่พวกเจ้ามีสิทธิยิ่งกว่าราษฎร เช่นที่เป็นอยู่)
๕.จะต้องให้ราษฎรได้มีเสรีภาพ มีความเป็นอิสระ เมื่อเสรีภาพนี้ไม่ขัดต่อหลัก ๔ ประการดังกล่าวข้างต้น
๖.จะต้องให้การศึกษาอย่างเต็มที่แก่ราษฎร
ราษฎรทั้งหลายจงพร้อมกันช่วยคณะราษฎรให้ทำกิจอันคงจะอยู่ชั่วดินฟ้านี้ให้สำเร็จ คณะราษฎรขอให้ทุกคนที่มิได้ร่วมมือเข้ายึดอำนาจจากรัฐบาลกษัตริย์เหนือกฎหมายพึงตั้งอยู่ในความสงบและตั้งหน้าหากิน อย่าทำการใด ๆ อันเป็นการขัดขวางต่อคณะราษฎรนี้ เท่ากับราษฎรช่วยประเทศและช่วยตัวราษฎร บุตร หลาน เหลน ของตนเอง ประเทศจะมีความเป็นเอกราชอย่างพร้อมบริบูรณ์ ราษฎรจะได้รับความปลอดภัย ทุกคนจะต้องมีงานทำไม่ต้องอดตาย ทุกคนจะมีสิทธิเสมอกัน และมีเสรีภาพจากการเป็นไพร่ เป็นข้า เป็นทาสพวกเจ้า หมดสมัยที่เจ้าจะทำนาบนหลังราษฎร สิ่งที่ทุกคนพึงปรารถนาคือ ความสุขความเจริญอย่างประเสริฐซึ่งเรียกเป็นศัพท์ว่า “ศรีอาริย์” นั้น ก็จะพึงบังเกิดขึ้นแก่ราษฎรถ้วนหน้า
คณะราษฎร
๒๔ มิถุนายน ๒๔๗๕
ราษฎรทั้งหลาย
เมื่อกษัตริย์องค์นี้ได้ครองราชสมบัติสืบต่อพระเชษฐานั้น ในชั้นต้นราษฎรได้หวังกันว่ากษัตริย์องค์ใหม่นี้จะปกครองราษฎรให้ร่มเย็น แต่การณ์หาเป็นไปตามหวังที่คิดไม่ กษัตริย์คงทรงอำนาจอยู่เหนือกฎหมายตามเดิม ทรงแต่งตั้งญาติวงศ์และคนสอพลอไร้คุณงามความรู้ให้ดำรงตำแหน่งที่สำคัญ ๆ ไม่ทรงฟังเสียงราษฎร ปล่อยให้ข้าราชการใช้อำนาจหน้าที่ในทางทุจริต มีการรับสินบนในการก่อสร้างซื้อของใช้ในราชการ หากำไรในการเปลี่ยนราคาเงิน ผลาญเงินทองของประเทศ ยกพวกเจ้าขึ้นให้สิทธิพิเศษมากกว่าราษฎร ปกครองโดยขาดหลักวิชา ปล่อยให้บ้านเมืองเป็นไปตามยถากรรม ดังที่จะเห็นได้ในการตกต่ำในการเศรษฐกิจและความฝืดเคืองทำมาหากิน ซึ่งราษฎรได้รู้กันอยู่ทั่วไปแล้ว รัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมายมิสามารถแก้ไขให้ฟื้นขึ้นได้ การที่แก้ไขไม่ได้ก็เพราะรัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมายมิได้ปกครองประเทศเพื่อราษฎรตามที่รัฐบาลอื่น ๆ ได้กระทำกัน รัฐบาลของกษัตริย์ได้ถือเอาราษฎรเป็นทาส (ซึ่งเรียกว่าไพร่บ้าง ข้าบ้าง) เป็นสัตว์เดียรัจฉาน ไม่นึกว่าเป็นมนุษย์ เพราะฉะนั้น แทนที่จะช่วยราษฎร กลับพากันทำนาบนหลังราษฎร จะเห็นได้ว่าภาษีอากรที่บีบคั้นเอาจากราษฎรนั้น กษัตริย์ได้หักเอาไว้ใช้ส่วนตัวปีหนึ่งเป็นจำนวนหลายล้าน ส่วนราษฎรสิ กว่าจะหาได้แต่เล็กน้อย เลือดตาแทบกระเด็น ถึงคราวเสียภาษีราชการหรือภาษีส่วนตัว ถ้าไม่มีเงินรัฐบาลก็ใช้ยึดทรัพย์หรือใช้งานโยธา แต่พวกเจ้ากลับนอนกินกันเป็นสุข ไม่มีประเทศใดในโลกจะให้เงินเจ้ามากเช่นนี้ นอกจากพระเจ้าซาร์และพระเจ้าไกเซอร์เยอรมัน ซึ่งชนชาตินั้นได้โค่นราชบัลลังก์เสียแล้ว
รัฐบาลของกษัตริย์ได้ปกครองอย่างหลอกลวงไม่ซื่อตรงต่อราษฎร มีเป็นต้นว่าหลอกว่าจะบำรุงการทำมาหากินอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ครั้นคอยๆ ก็เหลวไป หาได้ทำจริงจังไม่ มิหนำซ้ำกล่าวหมิ่นประมาทราษฎรผู้มีบุญคุณเสียภาษีอากรให้พวกเจ้าได้กิน ว่าราษฎรยังมีเสียงทางการเมืองไม่ได้ เพราะราษฎรโง่ คำพูดของรัฐบาลเช่นนี้ใช้ไม่ได้ ถ้าราษฎรโง่ เจ้าก็โง่เพราะเป็นคนชาติเดียวกัน ที่ราษฎรรู้ไม่ถึงเจ้านั้นเป็นเพราะขาดการศึกษาที่พวกเจ้าปกปิดไว้ไม่ให้เรียนเต็มที่ เพราะเกรงว่าเมื่อราษฎรได้มีการศึกษา ก็จะรู้ความชั่วร้ายที่พวกเจ้าทำไว้ และคงจะไม่ยอมให้เจ้าทำนาบนหลังคนอีกต่อไป
ราษฎรทั้งหลายพึงรู้เถิดว่าประเทศเรานี้เป็นของราษฎร ไม่ใช่ของกษัตริย์ตามที่เขาหลอกลวง บรรพบุรุษของราษฎรเป็นผู้กู้ให้ประเทศเป็นอิสรภาพพ้นมือจากข้าศึก พวกเจ้ามีแต่ชุบมือเปิบและกวาดทรัพย์สมบัติเข้าไว้ตั้งหลายร้อยล้าน เงินเหล่านี้เอามาจากไหน? ก็เอามาจากราษฎรเพราะวิธีทำนาบนหลังคนนั่นเอง ! บ้านเมืองกำลังอัตคัตฝืดเคือง ชาวนาและพ่อแม่ทหารต้องทิ้งนา เพราะทำไม่ได้ผล รัฐบาลไม่บำรุง รัฐบาลไล่คนงานออกอย่างเกลื่อนกลาด นักเรียนที่เรียนสำเร็จแล้วและทหารที่ปลดกองหนุนไม่มีงานทำ จะต้องอดอยากไปตามยถากรรม เหล่านี้เป็นผลของรัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมาย บีบคั้นข้าราชการชั้นผู้น้อย นายสิบ และเสมียน เมื่อให้ออกจากงานแล้วไม่ให้เบี้ยบำนาญ ความจริงควรเอาเงินที่กวาดรวบรวมไว้มาจัดบ้านเมืองให้มีงานทำจึงจะสมควรที่สนองคุณราษฎรซึ่งได้เสียภาษีอากรให้พวกเจ้าได้ร่ำรวยมานาน แต่พวกเจ้าก็หาได้ทำอย่างใดไม่ คงสูบเลือดกันเรื่อยไป เงินมีเท่าไหรก็เอาฝากต่างประเทศคอยเตรียมหนีเมื่อบ้านเมืองทรุดโทรม ปล่อยให้ราษฎรอดอยาก การเหล่านี้ย่อมชั่วร้าย
เหตุฉะนั้น ราษฎร ข้าราชการ ทหาร และพลเรือน ที่รู้เท่าถึงการกระทำอันชั่วร้ายของรัฐบาลดังกล่าวแล้ว จึงรวมกำลังตั้งเป็นคณะราษฎรขึ้น และได้ยึดอำนาจของรัฐบาลของกษัตริย์ไว้แล้ว คณะราษฎรเห็นว่าการที่จะแก้ความชั่วร้ายก็โดยที่จะต้องจัดการปกครองโดยมีสภา จะได้ช่วยกันปรึกษาหารือหลาย ๆ ความคิดดีกว่าความคิดเดียว ส่วนผู้เป็นประมุขของประเทศนั้น คณะราษฎรไม่มีประสงค์ทำการชิงราชสมบัติ ฉะนั้น จึงขอเชิญให้กษัตริย์องค์นี้ดำรงตำแหน่งกษัตริย์ต่อไป แต่จะต้องอยู่ใต้กฎหมายธรรมนูญการปกครองของแผ่นดิน จะทำอะไรโดยลำพังไม่ได้ นอกจากความเห็นชอบของสภาผู้แทนราษฎร คณะราษฎรได้แจ้งความเห็นนี้ให้กษัตริย์ทราบแล้ว เวลานี้ยังอยู่ในความรับตอบ ถ้ากษัตริย์ตอบปฏิเสธหรือไม่ตอบภายในกำหนดโดยเห็นแก่ส่วนตนว่าจะถูกลดอำนาจลงมาก็จะชื่อว่าทรยศต่อชาติ และก็เป็นการจำเป็นที่ประเทศจะต้องมีการปกครองอย่างประชาธิปไตย กล่าวคือ ประมุขของประเทศจะเป็นบุคคลสามัญซึ่งสภาผู้แทนราษฎรได้ตั้งขึ้น อยู่ในตำแหน่งตามกำหนดเวลา ตามวิธีนี้ราษฎรพึงหวังเถิดว่าราษฎรจะได้รับความบำรุงอย่างดีที่สุด ทุก ๆ คนจะมีงานทำ เพราะประเทศของเราเป็นประเทศที่อุดมอยู่แล้วตามสภาพ เมื่อเราได้ยึดเงินที่พวกเจ้ารวบรวมไว้จากการทำนาบนหลังคนตั้งหลายร้อยล้านมาบำรุงประเทศขึ้นแล้ว ประเทศจะต้องเฟื่องฟูขึ้นเป็นแม่นมั่น การปกครองซึ่งคณะราษฎรจะพึงกระทำก็คือ จำต้องวางโครงการอาศัยหลักวิชา ไม่ทำไปเหมือนคนตาบอด เช่นรัฐบาลที่มีกษัตริย์เหนือกฏหมายทำมาแล้ว เป็นหลักใหญ่ ๆ ที่คณะราษฎรวางไว้ มีอยู่ว่า
๑.จะต้องรักษาความเป็นเอกราชทั้งหลาย เช่นเอกราชในทางการเมือง การศาล ในทางเศรษฐกิจ ฯลฯ ของประเทศไว้ให้มั่นคง
๒.จะต้องรักษาความปลอดภัยภายในประเทศ ให้การประทุษร้ายต่อกันลดน้อยลงให้มาก
๓.ต้องบำรุงความสุขสมบูรณ์ของราษฎรในทางเศรษฐกิจ โดยรัฐบาลใหม่จะจัดหางานให้ราษฎรทุกคนทำ จะวางโครงการเศรษฐกิจแห่งชาติ ไม่ปล่อยให้ราษฎรอดอยาก
๔.จะต้องให้ราษฎรมีสิทธิเสมอภาคกัน (ไม่ใช่พวกเจ้ามีสิทธิยิ่งกว่าราษฎร เช่นที่เป็นอยู่)
๕.จะต้องให้ราษฎรได้มีเสรีภาพ มีความเป็นอิสระ เมื่อเสรีภาพนี้ไม่ขัดต่อหลัก ๔ ประการดังกล่าวข้างต้น
๖.จะต้องให้การศึกษาอย่างเต็มที่แก่ราษฎร
ราษฎรทั้งหลายจงพร้อมกันช่วยคณะราษฎรให้ทำกิจอันคงจะอยู่ชั่วดินฟ้านี้ให้สำเร็จ คณะราษฎรขอให้ทุกคนที่มิได้ร่วมมือเข้ายึดอำนาจจากรัฐบาลกษัตริย์เหนือกฎหมายพึงตั้งอยู่ในความสงบและตั้งหน้าหากิน อย่าทำการใด ๆ อันเป็นการขัดขวางต่อคณะราษฎรนี้ เท่ากับราษฎรช่วยประเทศและช่วยตัวราษฎร บุตร หลาน เหลน ของตนเอง ประเทศจะมีความเป็นเอกราชอย่างพร้อมบริบูรณ์ ราษฎรจะได้รับความปลอดภัย ทุกคนจะต้องมีงานทำไม่ต้องอดตาย ทุกคนจะมีสิทธิเสมอกัน และมีเสรีภาพจากการเป็นไพร่ เป็นข้า เป็นทาสพวกเจ้า หมดสมัยที่เจ้าจะทำนาบนหลังราษฎร สิ่งที่ทุกคนพึงปรารถนาคือ ความสุขความเจริญอย่างประเสริฐซึ่งเรียกเป็นศัพท์ว่า “ศรีอาริย์” นั้น ก็จะพึงบังเกิดขึ้นแก่ราษฎรถ้วนหน้า
คณะราษฎร
๒๔ มิถุนายน ๒๔๗๕
นิยายตอนใหม่จ้า
นิยายตอนใหม่จ้า
20 June 2010 - 02:57 PM
ตอนนี้มีเรื่องที่จ่า กำลังไม่พอใจลุง เกิดขึ้น อีกแล้ว จริงๆ แล้ว พ่อลูกคู่นี้ หลังๆ ก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไร เรื่องที่ว่า ก็คือ จ่าต้องการให้ลุง โอน ทรัพย์สินที่เป็นของ ลูกจ้างบางส่วน ให้กลับมาเป็นของจ่า ทรัพย์สินดังกล่าว อาทิ บ้านหลังใหญ่ตามหัวเมือง และข้าวของสะสมโบราณต่างๆ
แต่งานนี้ลุงไม่ยินยอมทั้งหมด แต่ได้อนุญาติให้จ่านำของโบราณบางอย่างในสถานที่ ที่ครั้งหนึ่งเคยจัดงานครบรอบให้ลุง เอาออกไปไปตกแต่งบ้านของสนมใหม่ของจ่าได้บางชิ้น
เรื่องทำนองนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก เพราะจ่าได้เคยกระทำการเช่นนี้มาแล้วหลายครั้ง จ่ามักจะนำเอาของโบราณ ที่เป็นสมบัติของโรงงาน ไปตกแต่งประดับประดา ที่บ้านหลังใหญ่ของสนมของจ่า มีเรื่องหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน
ช่วงที่จ่ายังอาศัยอยู่กับสุทธิดา ที่บ่านหลังใหญ่ ในตอนนั้น เป็นช่วงที่จ่ากำลังสร้างบ้านใหม่ให้กับสุทธิดา ที่จ่ากำลังหลงหัวปักหัวปำ จ่าลงทุนไล่ยึดที่ดินของชาวบ้านบริเวณนั้น แบบไม่ได้มีการจ่ายเงินเวรคืน แต่ชาวบ้านที่อาศัยบริเวรนั้นก้ไม่มีใครกล้าปริปาก
เพราะชาวบ้านรู้ถึง ภัยอันตราย ดีว่า ถ้าร้องขอความเป็นธรรม ชาวบ้านจะได้อะไร โดยปกติการสร้างบ้านหลังใหญ่ของจ่า ให้บรรดาเมียๆ ทั้งหลาย จะมีการทยอยสร้าง และขยายพื้นที่ออกไปทีละนิด ทีละนิด แต่ก็มีชาวบ้านที่เป็นมุสลิมบาวส่วนไม่พอใจจ่า และคนพวกนี้ไม่กลัว และไม่ได้เคารพศรัทธาพวกครอบครัวของลุงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เพราะเขาทราบดีว่า เนื้อแท้ของ จ่า และคนอื่นๆ แท้จริงนั่น เป็นอย่างไร ชาวบ้านดังกล่าวไม่ยินยอม เขารวมตัวกันยื่น อีกา ให้ลุง ลุงก็เลยสั่งจให้จ่าระงับการกระทำดังกล่าว งานนี้ทำให้จ่าต้องหัวเสียกับการที่ถูก ระงับโครงงานขยายบ้านหลังใหญ่ออกไป
แต่จ่าก็แค้นใจไม่หาย เพราะหลังจากนั้น ก็เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ที่ชุมชนมุสลิม ดังกล่าว โดยที่ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ตอนนี้ตำรวจก็ไม่สามารถจับ คนลงมือเผาได้ งานนี้ ชาวบ้านละแวกนั้นทราบดี แต่ก็ได้แต่ปลงในโชคชะตาก็เท่านั้น
หลังจากนั้นจ่า ก็ทำอะไรโดยที่ไม่ฟังเสียงทัดทาน และเกรงใจลุงอีกต่อไป เรื่อง ของสีขาวนั้นเดิมที มันก็เริ่มมาจากที่ จ่า ต้องการที่จะใช้เงิน ใครๆ ก็รู้ว่า จ่าเป็นคนที่ใช้เงินเก่ง
จ่าชอบสะสม รถ และเรือ ราคาแพง และจ่ามี ภาระ เรื่อง เมีย และลูกๆ หลายคน การสร้างบ้านของจ่า ก็เป็นที่รู้กันว่า จ่าสร้างไปเรื่อยๆ สร้างแล้วทุบ สร้างแล้วทุบ เป็นสิบๆ ครั้ง
หลังจากนั้น การค้าของดังกล่าวก็ได้มีมาอย่างต่อเนื่อง โดยที่คนวงในก็จะทราบดีว่า ทำไมของเหล่านี้ทำไมมันไม่หมดไปจากโรงงานเสียที
เมืองนอกเขาจะรู้ดีว่า อะไรเป็นอะไร เขาจะจับตาจ่า เป็นพิเศษ ตอนที่จ่า หรือลูกน้องของจ่า เดินทางไปต่างประเทศ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นล่าสุด เมืองนอกเขามีสาย และจับได้ว่าจะมีการลำเลียงของเข้ามา
เหตุการณ์ที่เกิด นักข่าวท้องถิ่นก็รายงานชัดเจนว่า เขาสงสัยใคร (แต่ที่โรงงานแห่งนี้ก็ปิดข่าวกันน่าดู ถ้าจะหาข่าวนี้ อาจจะยากพอสมควร เพราะจะลงแต่ข่าวท้องถิ่น )
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ คราวนี้กับกลายเป็นว่า ข้อมูลทางลับ ผู้ที่น่าสงสัย กับไม่ใช่แค่จ่า แต่เมืองนอก สืบไปเจอว่า ข้อมูลเชิงลึก น่าจะเป็นคนที่อยู่เหนือว่าจ่า เป็น ผู้ต้องสงสัย งานนี้ก็ต้องมีการเคลียร์
ปรากฏว่า หลังจากที่ ป้าส่ง คนของป้าไปเคลียร์เป็นทรัพย์สินหลายสิบล้านบาท เรื่องก็ได้เงียบลง แต่ ป้า และจ่า เองก็ ยากที่จะๆได้เดินทางมาที่นี่อีก
ตอนเรื่องแดงขึ้นมา ตัวเล็ก หัวเสีย เป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้เธอก็ไม่พูดไม่จา กับ จ่า และเธอก็ไม่ยอมเดินทางกลับมาที่โรงงานแห่งนี้ เพราะเธอคงอายที่ เธอต้องใช้ชีวิต ที่ เมืองแห่งนั้น โดยที่ผู้คนต่างเชื่อกันว่า พ่อ และย่าของอาจจะมีส่วนในการค้าขายของดังกล่าว….
เรื่องนี้ เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ ตัวเล็กไม่กลับมาเยี่ยม จ่า และป้า อีกเลยเลยในช่วงนี้
20 June 2010 - 02:57 PM
ตอนนี้มีเรื่องที่จ่า กำลังไม่พอใจลุง เกิดขึ้น อีกแล้ว จริงๆ แล้ว พ่อลูกคู่นี้ หลังๆ ก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไร เรื่องที่ว่า ก็คือ จ่าต้องการให้ลุง โอน ทรัพย์สินที่เป็นของ ลูกจ้างบางส่วน ให้กลับมาเป็นของจ่า ทรัพย์สินดังกล่าว อาทิ บ้านหลังใหญ่ตามหัวเมือง และข้าวของสะสมโบราณต่างๆ
แต่งานนี้ลุงไม่ยินยอมทั้งหมด แต่ได้อนุญาติให้จ่านำของโบราณบางอย่างในสถานที่ ที่ครั้งหนึ่งเคยจัดงานครบรอบให้ลุง เอาออกไปไปตกแต่งบ้านของสนมใหม่ของจ่าได้บางชิ้น
เรื่องทำนองนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก เพราะจ่าได้เคยกระทำการเช่นนี้มาแล้วหลายครั้ง จ่ามักจะนำเอาของโบราณ ที่เป็นสมบัติของโรงงาน ไปตกแต่งประดับประดา ที่บ้านหลังใหญ่ของสนมของจ่า มีเรื่องหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน
ช่วงที่จ่ายังอาศัยอยู่กับสุทธิดา ที่บ่านหลังใหญ่ ในตอนนั้น เป็นช่วงที่จ่ากำลังสร้างบ้านใหม่ให้กับสุทธิดา ที่จ่ากำลังหลงหัวปักหัวปำ จ่าลงทุนไล่ยึดที่ดินของชาวบ้านบริเวณนั้น แบบไม่ได้มีการจ่ายเงินเวรคืน แต่ชาวบ้านที่อาศัยบริเวรนั้นก้ไม่มีใครกล้าปริปาก
เพราะชาวบ้านรู้ถึง ภัยอันตราย ดีว่า ถ้าร้องขอความเป็นธรรม ชาวบ้านจะได้อะไร โดยปกติการสร้างบ้านหลังใหญ่ของจ่า ให้บรรดาเมียๆ ทั้งหลาย จะมีการทยอยสร้าง และขยายพื้นที่ออกไปทีละนิด ทีละนิด แต่ก็มีชาวบ้านที่เป็นมุสลิมบาวส่วนไม่พอใจจ่า และคนพวกนี้ไม่กลัว และไม่ได้เคารพศรัทธาพวกครอบครัวของลุงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เพราะเขาทราบดีว่า เนื้อแท้ของ จ่า และคนอื่นๆ แท้จริงนั่น เป็นอย่างไร ชาวบ้านดังกล่าวไม่ยินยอม เขารวมตัวกันยื่น อีกา ให้ลุง ลุงก็เลยสั่งจให้จ่าระงับการกระทำดังกล่าว งานนี้ทำให้จ่าต้องหัวเสียกับการที่ถูก ระงับโครงงานขยายบ้านหลังใหญ่ออกไป
แต่จ่าก็แค้นใจไม่หาย เพราะหลังจากนั้น ก็เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ที่ชุมชนมุสลิม ดังกล่าว โดยที่ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ตอนนี้ตำรวจก็ไม่สามารถจับ คนลงมือเผาได้ งานนี้ ชาวบ้านละแวกนั้นทราบดี แต่ก็ได้แต่ปลงในโชคชะตาก็เท่านั้น
หลังจากนั้นจ่า ก็ทำอะไรโดยที่ไม่ฟังเสียงทัดทาน และเกรงใจลุงอีกต่อไป เรื่อง ของสีขาวนั้นเดิมที มันก็เริ่มมาจากที่ จ่า ต้องการที่จะใช้เงิน ใครๆ ก็รู้ว่า จ่าเป็นคนที่ใช้เงินเก่ง
จ่าชอบสะสม รถ และเรือ ราคาแพง และจ่ามี ภาระ เรื่อง เมีย และลูกๆ หลายคน การสร้างบ้านของจ่า ก็เป็นที่รู้กันว่า จ่าสร้างไปเรื่อยๆ สร้างแล้วทุบ สร้างแล้วทุบ เป็นสิบๆ ครั้ง
หลังจากนั้น การค้าของดังกล่าวก็ได้มีมาอย่างต่อเนื่อง โดยที่คนวงในก็จะทราบดีว่า ทำไมของเหล่านี้ทำไมมันไม่หมดไปจากโรงงานเสียที
เมืองนอกเขาจะรู้ดีว่า อะไรเป็นอะไร เขาจะจับตาจ่า เป็นพิเศษ ตอนที่จ่า หรือลูกน้องของจ่า เดินทางไปต่างประเทศ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นล่าสุด เมืองนอกเขามีสาย และจับได้ว่าจะมีการลำเลียงของเข้ามา
เหตุการณ์ที่เกิด นักข่าวท้องถิ่นก็รายงานชัดเจนว่า เขาสงสัยใคร (แต่ที่โรงงานแห่งนี้ก็ปิดข่าวกันน่าดู ถ้าจะหาข่าวนี้ อาจจะยากพอสมควร เพราะจะลงแต่ข่าวท้องถิ่น )
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ คราวนี้กับกลายเป็นว่า ข้อมูลทางลับ ผู้ที่น่าสงสัย กับไม่ใช่แค่จ่า แต่เมืองนอก สืบไปเจอว่า ข้อมูลเชิงลึก น่าจะเป็นคนที่อยู่เหนือว่าจ่า เป็น ผู้ต้องสงสัย งานนี้ก็ต้องมีการเคลียร์
ปรากฏว่า หลังจากที่ ป้าส่ง คนของป้าไปเคลียร์เป็นทรัพย์สินหลายสิบล้านบาท เรื่องก็ได้เงียบลง แต่ ป้า และจ่า เองก็ ยากที่จะๆได้เดินทางมาที่นี่อีก
ตอนเรื่องแดงขึ้นมา ตัวเล็ก หัวเสีย เป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้เธอก็ไม่พูดไม่จา กับ จ่า และเธอก็ไม่ยอมเดินทางกลับมาที่โรงงานแห่งนี้ เพราะเธอคงอายที่ เธอต้องใช้ชีวิต ที่ เมืองแห่งนั้น โดยที่ผู้คนต่างเชื่อกันว่า พ่อ และย่าของอาจจะมีส่วนในการค้าขายของดังกล่าว….
เรื่องนี้ เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ ตัวเล็กไม่กลับมาเยี่ยม จ่า และป้า อีกเลยเลยในช่วงนี้
Sunday, May 9, 2010
หลักการสำคัญในการยุบสภา
หลักการสำคัญในการยุบสภา
ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 หลักการสำคัญในการยุบสภาสามารถพิจารณาภายใต้บทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญได้ ดังนี้[1]
1.การยุบสภาเป็นพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ (มาตรา 108 วรรคหนึ่ง) เนื่องจากพระองค์ทรงเป็นประมุขแห่งรัฐ พระมหากษัตริย์ทรงไว้ซึ่งพระราชอำนาจที่จะยุบสภาผู้แทนราษฎรเพื่อให้มีการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรใหม่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพระองค์ทรงอยู่เหนือการเมือง ดังนั้น จะทรงใช้พระราชอำนาจนี้ต่อเมื่อนายกรัฐมนตรีทูลเกล้าฯ ขอพระบรมราชานุญาตเท่านั้น
2.การยุบสภาผู้แทนราษฎรต้องออกเป็นพระราชกฤษฎีกา (มาตรา 108 วรรคสอง) เมื่อประกาศในราชกิจจานุเบกษาแล้วย่อมมีผลเป็นการยุบสภาทันที ในการนี้ย่อมต้องกำหนดวันเลือกตั้งทั่วไป ภายในระยะเวลาไม่น้อยกว่า 45 วันแต่ไม่เกิน 60 วัน นับแต่วันยุบสภาผู้แทนราษฎร และวันเลือกตั้งนั้นต้องกำหนดเป็นวันเดียวกันทั่วราชอาณาจักร
3.การยุบสภาผู้แทนราษฎรจะกระทำได้เพียงครั้งเดียวในเหตุการณ์เดียวกัน (มาตรา 108 วรรค 3) หมายถึง หากมีจะการยุบสภาอีกครั้ง มิอาจอ้างเหตุผลหรือเหตุการณ์ที่ใช้ในการยุบสภาครั้งก่อนได้
4.การยุบสภาผู้แทนราษฎรกระทำลงก่อนครบวาระของสภา คือ สามารถกระทำในเวลาใดก็ได้ ในช่วงก่อนสภามีวาระครบ 4 ปี แม้อยู่ในช่วงปิดสมัยประชุมสภา อย่างไรก็ตาม กรณีมีการเสนอญัตติเพื่อขอเปิดอภิปรายทั่วไปเพื่อลงมติไม่ไว้วางใจนายกรัฐมนตรีแล้ว ย่อมไม่สามารถยุบสภาได้
5.การยุบสภาผู้แทนราษฎรทำให้สมาชิกภาพของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรสิ้นสุดลง (มาตรา 106)
อนึ่ง คณะรัฐมนตรีที่พ้นจากตำแหน่ง ต้องอยู่ในตำแหน่งเพื่อปฏิบัติหน้าที่ต่อไป จนกว่าคณะรัฐมนตรีที่ตั้งขึ้นใหม่จะเข้ารับหน้าที่ แต่ในกรณีพ้นจากตำแหน่งจากการยุบสภาผู้แทนราษฎร คณะรัฐมนตรีและรัฐมนตรีจะปฏิบัติหน้าที่ได้เท่าที่จำเป็น ภายใต้เงื่อนไขที่กำหนด ได้แก่
ไม่กระทำการอันเป็นการใช้อำนาจแต่งตั้งหรือโยกย้ายข้าราชการซึ่งมีตำแหน่งหรือเงินเดือนประจำ หรือพนักงานของหน่วยงานของรัฐ รัฐวิสาหกิจ หรือกิจการที่รัฐถือหุ้นใหญ่ หรือให้บุคคลดังกล่าวพ้นจากการปฏิบัติหน้าที่หรือพ้นจากตำแหน่ง หรือให้ผู้อื่นมาปฏิบัติหน้าที่แทน เว้นแต่จะได้รับความเห็นชอบจากคณะกรรมการการเลือกตั้งก่อน
ไม่กระทำการอันมีผลเป็นการอนุมัติให้ใช้จ่ายงบประมาณสำรองจ่ายเพื่อกรณีฉุกเฉินหรือจำเป็น เว้นแต่จะได้รับความเห็นชอบจากคณะกรรมการการเลือกตั้งก่อน
ไม่กระทำการอันมีผลเป็นการอนุมัติงานหรือโครงการ หรือมีผลเป็นการสร้างความผูกพันต่อคณะรัฐมนตรีชุดต่อไป
ไม่ใช้ทรัพยากรของรัฐหรือบุคลากรของรัฐเพื่อกระทำการใดซึ่งจะมีผลต่อการเลือกตั้ง และไม่กระทำการอันเป็นการฝ่าฝืนข้อห้ามตามระเบียบที่คณะกรรมการการเลือกตั้งกำหนด
ส่วนสมาชิกภาพของสมาชิกวุฒิสภาหาได้สิ้นสุดลงจากการยุบสภาผู้แทนราษฎรไม่ ดังนั้น จึงยังคงต้องปฏิบัติหน้าที่ต่อไป จะมีการประชุมวุฒิสภามิได้ เว้นแต่เป็นกรณีดังต่อไปนี้ (มาตรา 132)
การประชุมที่ให้วุฒิสภาทำหน้าที่รัฐสภา เช่น การแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ การแก้ไขเพิ่มเติมกฎมณเฑียรบาล การแต่งตั้งพระรัชทายาท การประกาศสงคราม เป็นต้น
การประชุมที่ให้วุฒิสภาทำหน้าที่พิจารณาให้บุคคลดำรงตำแหน่งใดตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ
การประชุมที่ให้วุฒิสภาทำหน้าที่พิจารณาและมีมติให้ถอดถอนบุคคลออกจากตำแหน่ง
[แก้] ข้อดีและข้อเสียของการยุบสภา
การยุบสภานี้ มีข้อดีประกาศสำคัญ คือ เป็นทางออกในการแก้ไขปัญหาตามวิถีทางในระบอบประชาธิปไตยในระบบรัฐสภา เพื่อคืนอำนาจให้แก่ประชาชน อย่างไรก็ตาม การยุบสภานั้นมีผลเสียประการสำคัญคือ ทำให้สิ้นเปลืองงบประมาณเป็นจำนวนมาก และเป็นความเสี่ยงประการหนึ่งของรัฐบาลที่ยุบสภา กล่าวคือ รัฐบาลชุดเดิมอาจมิได้รับการเลือกตั้งกับเข้ามาเป็นรัฐบาลอีกครั้งหนึ่ง ตลอดจนการยุบสภาอาจเป็นเครื่องมือของรัฐบาลในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าอย่างไม่ชอบธรรมต่อฝ่ายตรงข้าม แม้เหตุผลในการยุบสภาจะมิขัดต่อกฎหมายก็ตาม
[แก้] การยุบสภาในประวัติศาสตร์ไทย
การยุบสภาในประวัติศาสตร์การเมืองไทย เกิดขึ้นมาแล้วรวมทั้งสิ้น 12 ครั้ง ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2481 ในรัฐบาลพระยาพหลพลพยุหเสนา ครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2549 ในรัฐบาล พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร การยุบสภาทั้ง 12 ครั้ง มีดังนี้[2][3]
ครั้งที่ วันที่ นายกรัฐมนตรี เหตุผลในการยุบสภา
1 11 กันยายน พ.ศ. 2481 พันเอกพระยาพหลพลพยุหเสนา รัฐบาลขัดแย้งกับสภา
2 15 ตุลาคม พ.ศ. 2488 หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช สภาผู้แทนมีการยืดอายุมานานในช่วงสงคราม จนสมควรแก่เวลา
3 16 ธันวาคม พ.ศ. 2516 นายสัญญา ธรรมศักดิ์ สมาชิกสภานิติบัญญัติลาออก จนไม่อาจทำหน้าที่ของสภาได้
4 12 มกราคม พ.ศ. 2519 หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
5 19 มีนาคม พ.ศ. 2526 พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ สภาผู้แทนราษฎรขัดแย้งกับวุฒิสภา กรณีการแก้ไขรัฐธรรมนูญ
6 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2529 พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ รัฐบาลขัดแย้งกับสภา กรณีการตราพระราชกำหนด
7 29 เมษายน พ.ศ. 2531 พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
8 29 มิถุนายน พ.ศ. 2535 นายอานันท์ ปันยารชุน เกิดวิกฤตทางการเมือง
9 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2538 นายชวน หลีกภัย ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
10 27 กันยายน พ.ศ. 2539 นายบรรหาร ศิลปอาชา ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
11 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2543 นายชวน หลีกภัย ใกล้ครบวาระ
12 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2549 พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร เกิดวิกฤตการณ์การเมือง
[แก้] อ้างอิง
1.^ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550
2.^ มานิตย์ จุมปา. สารานุกรมรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พ.ศ. 2540) หมวดองค์กรทางการเมือง เรื่อง 7. การยุบสภา. กรุงเทพฯ : องค์การค้าของคุรุสภา, 2544. 41 หน้า. ISBN 974-00-8337-4
3.^ สิริรัตน์ เรืองวงษ์วาร. ประวัติศาสตร์การเมืองไทย ตั้งแต่เปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ. 2475 จนถึงปัจจุบัน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2539. 632 หน้า. ISBN 974-599-876-4
ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 หลักการสำคัญในการยุบสภาสามารถพิจารณาภายใต้บทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญได้ ดังนี้[1]
1.การยุบสภาเป็นพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ (มาตรา 108 วรรคหนึ่ง) เนื่องจากพระองค์ทรงเป็นประมุขแห่งรัฐ พระมหากษัตริย์ทรงไว้ซึ่งพระราชอำนาจที่จะยุบสภาผู้แทนราษฎรเพื่อให้มีการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรใหม่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพระองค์ทรงอยู่เหนือการเมือง ดังนั้น จะทรงใช้พระราชอำนาจนี้ต่อเมื่อนายกรัฐมนตรีทูลเกล้าฯ ขอพระบรมราชานุญาตเท่านั้น
2.การยุบสภาผู้แทนราษฎรต้องออกเป็นพระราชกฤษฎีกา (มาตรา 108 วรรคสอง) เมื่อประกาศในราชกิจจานุเบกษาแล้วย่อมมีผลเป็นการยุบสภาทันที ในการนี้ย่อมต้องกำหนดวันเลือกตั้งทั่วไป ภายในระยะเวลาไม่น้อยกว่า 45 วันแต่ไม่เกิน 60 วัน นับแต่วันยุบสภาผู้แทนราษฎร และวันเลือกตั้งนั้นต้องกำหนดเป็นวันเดียวกันทั่วราชอาณาจักร
3.การยุบสภาผู้แทนราษฎรจะกระทำได้เพียงครั้งเดียวในเหตุการณ์เดียวกัน (มาตรา 108 วรรค 3) หมายถึง หากมีจะการยุบสภาอีกครั้ง มิอาจอ้างเหตุผลหรือเหตุการณ์ที่ใช้ในการยุบสภาครั้งก่อนได้
4.การยุบสภาผู้แทนราษฎรกระทำลงก่อนครบวาระของสภา คือ สามารถกระทำในเวลาใดก็ได้ ในช่วงก่อนสภามีวาระครบ 4 ปี แม้อยู่ในช่วงปิดสมัยประชุมสภา อย่างไรก็ตาม กรณีมีการเสนอญัตติเพื่อขอเปิดอภิปรายทั่วไปเพื่อลงมติไม่ไว้วางใจนายกรัฐมนตรีแล้ว ย่อมไม่สามารถยุบสภาได้
5.การยุบสภาผู้แทนราษฎรทำให้สมาชิกภาพของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรสิ้นสุดลง (มาตรา 106)
อนึ่ง คณะรัฐมนตรีที่พ้นจากตำแหน่ง ต้องอยู่ในตำแหน่งเพื่อปฏิบัติหน้าที่ต่อไป จนกว่าคณะรัฐมนตรีที่ตั้งขึ้นใหม่จะเข้ารับหน้าที่ แต่ในกรณีพ้นจากตำแหน่งจากการยุบสภาผู้แทนราษฎร คณะรัฐมนตรีและรัฐมนตรีจะปฏิบัติหน้าที่ได้เท่าที่จำเป็น ภายใต้เงื่อนไขที่กำหนด ได้แก่
ไม่กระทำการอันเป็นการใช้อำนาจแต่งตั้งหรือโยกย้ายข้าราชการซึ่งมีตำแหน่งหรือเงินเดือนประจำ หรือพนักงานของหน่วยงานของรัฐ รัฐวิสาหกิจ หรือกิจการที่รัฐถือหุ้นใหญ่ หรือให้บุคคลดังกล่าวพ้นจากการปฏิบัติหน้าที่หรือพ้นจากตำแหน่ง หรือให้ผู้อื่นมาปฏิบัติหน้าที่แทน เว้นแต่จะได้รับความเห็นชอบจากคณะกรรมการการเลือกตั้งก่อน
ไม่กระทำการอันมีผลเป็นการอนุมัติให้ใช้จ่ายงบประมาณสำรองจ่ายเพื่อกรณีฉุกเฉินหรือจำเป็น เว้นแต่จะได้รับความเห็นชอบจากคณะกรรมการการเลือกตั้งก่อน
ไม่กระทำการอันมีผลเป็นการอนุมัติงานหรือโครงการ หรือมีผลเป็นการสร้างความผูกพันต่อคณะรัฐมนตรีชุดต่อไป
ไม่ใช้ทรัพยากรของรัฐหรือบุคลากรของรัฐเพื่อกระทำการใดซึ่งจะมีผลต่อการเลือกตั้ง และไม่กระทำการอันเป็นการฝ่าฝืนข้อห้ามตามระเบียบที่คณะกรรมการการเลือกตั้งกำหนด
ส่วนสมาชิกภาพของสมาชิกวุฒิสภาหาได้สิ้นสุดลงจากการยุบสภาผู้แทนราษฎรไม่ ดังนั้น จึงยังคงต้องปฏิบัติหน้าที่ต่อไป จะมีการประชุมวุฒิสภามิได้ เว้นแต่เป็นกรณีดังต่อไปนี้ (มาตรา 132)
การประชุมที่ให้วุฒิสภาทำหน้าที่รัฐสภา เช่น การแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ การแก้ไขเพิ่มเติมกฎมณเฑียรบาล การแต่งตั้งพระรัชทายาท การประกาศสงคราม เป็นต้น
การประชุมที่ให้วุฒิสภาทำหน้าที่พิจารณาให้บุคคลดำรงตำแหน่งใดตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ
การประชุมที่ให้วุฒิสภาทำหน้าที่พิจารณาและมีมติให้ถอดถอนบุคคลออกจากตำแหน่ง
[แก้] ข้อดีและข้อเสียของการยุบสภา
การยุบสภานี้ มีข้อดีประกาศสำคัญ คือ เป็นทางออกในการแก้ไขปัญหาตามวิถีทางในระบอบประชาธิปไตยในระบบรัฐสภา เพื่อคืนอำนาจให้แก่ประชาชน อย่างไรก็ตาม การยุบสภานั้นมีผลเสียประการสำคัญคือ ทำให้สิ้นเปลืองงบประมาณเป็นจำนวนมาก และเป็นความเสี่ยงประการหนึ่งของรัฐบาลที่ยุบสภา กล่าวคือ รัฐบาลชุดเดิมอาจมิได้รับการเลือกตั้งกับเข้ามาเป็นรัฐบาลอีกครั้งหนึ่ง ตลอดจนการยุบสภาอาจเป็นเครื่องมือของรัฐบาลในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าอย่างไม่ชอบธรรมต่อฝ่ายตรงข้าม แม้เหตุผลในการยุบสภาจะมิขัดต่อกฎหมายก็ตาม
[แก้] การยุบสภาในประวัติศาสตร์ไทย
การยุบสภาในประวัติศาสตร์การเมืองไทย เกิดขึ้นมาแล้วรวมทั้งสิ้น 12 ครั้ง ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2481 ในรัฐบาลพระยาพหลพลพยุหเสนา ครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2549 ในรัฐบาล พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร การยุบสภาทั้ง 12 ครั้ง มีดังนี้[2][3]
ครั้งที่ วันที่ นายกรัฐมนตรี เหตุผลในการยุบสภา
1 11 กันยายน พ.ศ. 2481 พันเอกพระยาพหลพลพยุหเสนา รัฐบาลขัดแย้งกับสภา
2 15 ตุลาคม พ.ศ. 2488 หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช สภาผู้แทนมีการยืดอายุมานานในช่วงสงคราม จนสมควรแก่เวลา
3 16 ธันวาคม พ.ศ. 2516 นายสัญญา ธรรมศักดิ์ สมาชิกสภานิติบัญญัติลาออก จนไม่อาจทำหน้าที่ของสภาได้
4 12 มกราคม พ.ศ. 2519 หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
5 19 มีนาคม พ.ศ. 2526 พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ สภาผู้แทนราษฎรขัดแย้งกับวุฒิสภา กรณีการแก้ไขรัฐธรรมนูญ
6 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2529 พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ รัฐบาลขัดแย้งกับสภา กรณีการตราพระราชกำหนด
7 29 เมษายน พ.ศ. 2531 พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
8 29 มิถุนายน พ.ศ. 2535 นายอานันท์ ปันยารชุน เกิดวิกฤตทางการเมือง
9 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2538 นายชวน หลีกภัย ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
10 27 กันยายน พ.ศ. 2539 นายบรรหาร ศิลปอาชา ความขัดแย้งภายในรัฐบาล
11 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2543 นายชวน หลีกภัย ใกล้ครบวาระ
12 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2549 พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร เกิดวิกฤตการณ์การเมือง
[แก้] อ้างอิง
1.^ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550
2.^ มานิตย์ จุมปา. สารานุกรมรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พ.ศ. 2540) หมวดองค์กรทางการเมือง เรื่อง 7. การยุบสภา. กรุงเทพฯ : องค์การค้าของคุรุสภา, 2544. 41 หน้า. ISBN 974-00-8337-4
3.^ สิริรัตน์ เรืองวงษ์วาร. ประวัติศาสตร์การเมืองไทย ตั้งแต่เปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ. 2475 จนถึงปัจจุบัน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2539. 632 หน้า. ISBN 974-599-876-4
Tuesday, May 4, 2010
เตือนความทรงจำที่ให้รับๆไปก่อนเถอะ(บทเรียนที่เจ็บปวด)
เตือนความทรงจำที่ให้รับๆไปก่อนเถอะ(บทเรียนที่เจ็บปวด)
ม.309 ทำให้เห็นความระยำของคน
Sat, 05/01/2010 - 10:45 | by jegkabot | Report topic
บทความนี้ ผู้เขียนใช้ชื่อ "สินธร" (เอามาจากพันทิป)
ม.309 ในร่างรัฐธรรมนูญของระบอบเผด็จการ : บทบัญญัติแห่งการทำลายหลักนิติศาสตร์
มาตรา 309 บัญญัติว่า "บรรดาการใดๆ ที่ได้รับรองไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอณาจักรไทย (ฉบับชั่วคราว)
พุทธศักราช 2549 ว่าเป็นการชอบด้วยกฏหมายและรัฐธรรมนูญ รวมทั้งการกระทำที่เกี่ยวเนื่องกับกรณีดังกล่าว
ไม่ว่าก่อนหรือ หลัง วันประกาศใช้รัฐธรรมนูญนี้
ให้ถือว่าการนั้นและการกระทำนั้นชอบด้วยรัฐธรรมนูญนี้"
บทกฎหมายมาตรานี้ เข้าใจไม่ยาก
ผู้อ่านแม้ไม่ได้ศึกษากฎหมายมาก็สามารถทำความเข้าใจได้ในระดับหนึ่งว่าเป็นการ
"รับรองความชอบด้วยกฎหมาย" ให้กับการกระทำที่ผิดกฎหมาย ทั้งการรัฐประหาร
และการกระทำทั้งหลายอื่นที่เกี่ยวเนื่องกับการทำรัฐประหาร เช่น การกระทำของ คตส.
การกระทำของตุลาการรัฐธรรมนูญ การกระทำของกกต. การกระทำของสสร. การกระทำของคปค.ที่กลายร่างมาเป็นคมช.
เป็นต้น
นอกจากนี้บทบัญญัติดังกล่าวยังขยายความไปถึงการกระทำก่อนหน้าการประกาศใช้และภายหลังการประกาศใช้รัฐธรรมน
ูญในระบอบเผด็จกาจ ซึ่งมีผลที่สำคัญอย่างน้อยสองประการ
ประการแรก เท่ากับว่า เป็นการรับรองให้กับการกระทำของคณะรัฐประหารกับพวกล่วงหน้าว่าชอบด้วยกฎหมาย
ทั้งที่การกระทำเหล่านั้นยังไม่เกิดขึ้น ซึ่งหมายความว่า ต่อไปในภายภาคหน้า
คณะรัฐประหารกับพวกจะทำอะไรที่เป็นการผิดกฎหมายก็ให้ถือว่าเป็นการชอบด้วยกฎหมายและชอบด้วยรัฐธรรมนูญนี้
แล้วการนำรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการมาทำประชามติลวงโลก นี่เป็นการให้ความรับรองในลักษณะให้ประชาชน
“ลงลายมือชื่อในหนังสือมอบอำนาจเปล่า” เพื่อคณะรัฐประหารกับพวกจะไปกรอกข้อความอะไร อย่างไร เมื่อใดก็ได้
ประการที่สอง การเขียนบทกฎหมายเช่นนี้ มีผลให้อำนาจรัฐประหาร 19/9/49
ยังคงอยู่คู่กับสังคมการเมืองไทยต่อไป ตราบเท่าที่ม.309 ของรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการนี้ยังคงอยู่
กรณีเช่นนี้ ต่อข้ออ้างว่า “รับไปก่อน เพื่อให้บ้านเมืองสงบสุข คมช.จะได้กลับเข้ากรมกอง”
จึงเป็นข้อกล่าวอ้างที่ปราศจากความจริง
เพราะมาตรานี้เป็นมาตราหนึ่งที่เป็นการต่อท่ออำนาจรัฐประหารสืบต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
หรือหากจะก่อนให้เกิดความสงบสุขก็เป็นความสงบสุขของคณะรัฐประหารกับพวกที่จะทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจปรารถนา
แม้จะผิดกฎหมายหรือสร้างความเสียหายเดือดร้อนแก่สมาชิกในสังคม หาใช่ความสงบสุขโดยรวมของประชาชนไม่
เนื้อความของม.309 เช่นนี้
หากมีผลบังคับใช้จะเป็นการทำลายระบบกฎหมายของบ้านเมืองอันมีรากฐานมาร้อยกว่าปี
ทำลายการเมืองในระบอบประชาธิปไตย ทำลายหลักนิติศาสตร์ลงอย่างสิ้นเชิง อาทิเช่น
1.ทำลายหลัก “นิติรัฐ”
ประเทศประชาธิปไตยที่ยอมรับหลักนิติรัฐ
ผู้มีอำนาจต้องยอมตนอยู่ภายใต้กฎหมายที่ตราออกบังคับใช้และต้องถูกตรวจสอบโดยประชาชนหรือผู้แทนของประชาชน
คณะรัฐประหารกับพวกกล่าวเสมอว่าทำตามกฎหมาย คือยอมตนอยู่ภายใต้กฎหมาย
ตนเชื่อถือและเป็นผู้สร้างประชาธิปไตย
แต่มาตรา 309 กลับบ่ายเบี่ยงหลบหลีก ไม่ยอมให้ประชาชนตรวจสอบ ไม่ยอมตนอยู่ภายใต้กฎหมาย
ไม่ว่าจะเป็นการกระทำรัฐประหารของตน การกระทำของพวกพ้องทั้งก่อนหน้าและภายภาคหน้า บทบัญญัติของม.309
เช่นนี้เท่ากับเป็นการยกคณะรัฐประหารกับพวกเป็นอภิสิทธิชน ไม่ต้องอยู่ภายใต้กฎหมาย ไม่ต้องถูกตรวจสอบ
นี่เป็นการทำลายหลักนิติรัฐอย่างชัดเจน ร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการ จึงเป็นร่างที่ปฏิเสธหลักนิติรัฐ
ร่างรัฐธรรมนูญที่ปราศจากหลักนิติรัฐไม่อาจเป็นรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยได้
หากคณะรัฐประหารกับพวกเชื่อว่าการกระทำของตนถูกต้องชอบธรรมมีจริยธรรมตามที่พยายามกล่าวอ้าง
เหตุใดจึงต้องกลัวการตรวจสอบ เหตุใดจึงต้องหลบเลี่ยง ถึงขนาดบางคนกล่าวว่า “ม.309 ไม่ใช่นิรโทษกรรม
แต่ป้องกันคนหัวหมอนำไปฟ้อง” ก็แล้วถ้าการกระทำของตน “ชอบด้วยกฎหมาย”
ไยต้องเกรงกลัวการตรวจสอบโดยประชาชน แม้นมีการตรวจสอบ การกระทำที่ชอบก็ยังคงชอบอยู่วันยังค่ำ
เช่นนี้ข้อกล่าวอ้างที่ว่า “คนหัวหมอ” หมายถึงใคร “หัวหมอ” กันแน่
2.ทำลายหลัก “ความเป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐธรรมนูญ”
ในระบอบการเมืองแบบประชาธิปไตย นอกจากมีหลักนิติรัฐเป็นส่วนสำคัญแล้ว
การมีรัฐธรรมนูญเป็นกฎหมายสูงสุดเพื่อจำกัดผู้ใช้อำนาจรัฐและองค์กรของรัฐ มิให้มีอำนาจตามอำเภอใจ
ซึ่งจะกลายเป็น!@#$%^&ย์ในท้ายที่สุด โดยที่ห้ามผู้ใช้อำนาจรัฐและองค์กรของรัฐกระทำการอย่างหนึ่งอย่างใด
ไม่ว่าจะเป็นการใช้อำนาจบริหาร นิติบัญญัติ ตุลาการ
ฝ่าฝืนต่อบทบัญญัติและหลักการที่กำหนดไว้ในรัฐธรรมนูญ
การห้ามกระทำการขัดหรือแย้งหรือฝ่าฝืนต่อรัฐธรรมนูญนี้เป็นหลักประกันสิทธิเสรีภาพของปวงชนวิถีทางหนึ่ง
และยังบ่งชี้ถึงความเป็นกฎหมายสูงสุดที่ไม่ว่าใครฝ่ายใดละเมิดมิได้
หากแต่ม.309 ได้ทำลายหลัก “ความเป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐธรรมนูญ” ลงอย่างน่าละอายใจ
ด้วยการบัญญัติให้การกระทำของคณะรัฐประหารกับพวกที่ทำก่อนหน้า ปัจจุบัน และในอนาคต
แม้จะผิดกฎหมายและไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญก็ “ให้ถือว่า” ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ เช่นนี้หมายความว่า
ไม่ว่าคณะรัฐประหารกับพวกจะกระทำการใดก็ตาม ต่อให้ฝ่าฝืนหรือไม่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
ก็สามารถทำได้
ความเป็นกฎหมายสูงสุดที่ห้ามมิให้ผู้หนึ่งผู้ใดหรือองค์กรหนึ่งองค์กรใดละเมิดย่อมสิ้นความศักดิ์สิทธิลง
ความเป็นกฎหมายสูงสุดถูกทำลายลงด้วยบทมาตรา 309
ใครก็ตามไม่อาจละเมิดรัฐธรรมนูญได้ แต่คณะรัฐประหารกับพวกละเมิดได้ นี่หมายความว่าอย่างไร ?
คณะผู้ร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้กำลังสร้างหลักหรือทฤษฎีใหม่ของโลกขึ้นหรืออย่างไร ?
สร้างหลัก “อำนาจอธิปไตยเป็นของคณะรัฐประหารกับพวกเช่นนั้นหรือ ?
โดยมาตรา 309 สิทธิเสรีภาพของปวงชนย่อมไม่อาจหลีกพ้นจากภัยคุกคามของผู้ปกครอง
เนื่องเพราะคณะรัฐประหารกับพวกจะทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจปารรถนา แม้ผิดกฎหมายก็ถือว่าชอบฯ
“อำนาจอธิปไตยเป็นของคณะรัฐประหารกับพวก”
คณะผู้ร่างฯกับพวกช่วยอธิบายหน่อยว่าหลักหรือทฤษฎีนี้มีที่มาจากไหน ใครต้นคิด
ปรัชญาเมธีของโลกคนใดสร้างสรรค์ขึ้น ?
3. ฝ่าฝืนหลัก “ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง”
หลักการนี้เป็นการประกันสิทธิเสรีภาพของประชาชนมิให้ถูกละเมิดโดยผู้ใช้อำนาจรัฐ
และเป็นการควบคุมมิให้ผู้มีอำนาจและองค์กรของรัฐใช้อำนาจตามอำเภอใจ
ก่อตั้งหรือแต่งตั้งบุคคลหรือคณะบุคคลหรือองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาเอาผิดกับบุคคลหรือเรื่องใดๆเป็นการเฉพา
ะเจาะจง
เช่นเดียวกัน บทมาตรา 309 ได้รับรองการกระทำที่เกี่ยวเนื่องกับการทำรัฐประหาร
ทั้งก่อนหน้าและภายภาคหน้าว่า แม้ผิดกฎหมายก็ให้ถือว่าชอบด้วยกฎหมายและชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
การกระทำที่เกี่ยวเนื่องกับการรัฐประหารในความหมายของหลักการ
“ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง” เช่น กรณีคตส.และตุลาการรัฐธรรมนูญ
คตส.และตุลาการรัฐธรรมนูญ
มีวัตถุประสงค์เป็นการก่อตั้งขึ้นเพื่อพิจารณาคดีและเรื่องราวเฉพาะเจาะจงภายในช่วงเวลาหนึ่งๆ
หลังจากนั้นจะสลายตัวไป ซึ่งเห็นได้จากกรณีคตส.มีช่วงเวลาหนึ่งปี ภายหลังมีการต่ออายุ คตส. ออกไป
ส่วนตุลาการรัฐธรรมนูญก็ต้องสลายตัวไปหลังจากมีรัฐธรรมนูญ
กรณีทั้งสองจึงอยู่ในความหมายของการขัดต่อหลัก
“ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง” ซึ่งมาตรา 309
ได้เขียนในลักษณะขยายความครอบคลุมคุ้มครองไปถึงองค์กรเฉพาะเหล่านี้ด้วย
ไม่ว่าจะกระทำชอบหรือไม่ชอบด้วยกฎหมาย ชอบหรือไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
หากพิเคราะห์จากคำวินิจฉัยของตุลาการรัฐธรรมนูญ (องค์กรนี้ไม่ใช่ศาล) ในคำวินิจฉัยยุบพรรคการเมือง
ยังไม่มีความชัดเจนหรืออาจกล่าวได้ว่าไม่ได้วินิจฉัยสถานะของตนเลยว่า คืออะไร ? ใช่ศาลหรือไม่ ?
สถานะที่คลุมเครือย่อมกระทบถึงอำนาจในการรับหรือไม่รับข้อพิพาท และอำนาจในการวินิจฉัยข้อพิพาท
ทางด้าน คตส. กระทำการประหนึ่งเป็นหน่วยงานที่มีอำนาจสอบสวน แต่การดำเนินการที่ผ่านมาหลายกรณี
มีปัญหาเกี่ยวกับความชอบด้วยกฎหมายเกือบทั้งสิ้น
กระบวนการสอบสวนที่ต้องดำเนินการไปภายใต้หลักเกณฑ์ของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
ถูกละเลยหลายประการ ซึ่งหากเป็นกรณีของกระบวนการสอบสวนตามกระบวนการของป.วิ.อ.ปกติ
การดำเนินลักษณะเช่นนี้ย่อมหมิ่นเหม่ต่อความชอบด้วยกฎหมายอันอาจมีผลถึงกับทำให้การสอบสวนที่ทำไปนั้น
“เสียไปทั้งหมด” และย่อมส่งผลไปถึงไม่มีอำนาจฟ้องคดีอีกด้วย
ดังนั้น จากการก่อตั้ง คตส.และตุลาการรัฐธรรมนูญ ซึ่งก่อตั้งขึ้นโดยคณะรัฐประหาร เช่นนี้
จึงเป็นการฝ่าฝืนต่อหลัก “ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง” อย่างโจ่งแจ้ง
เพียงตัวอย่าง 3 ประการก็ชี้ได้ถึงความน่าขยะแขยงของมาตรา 309
แห่งร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการอย่างที่ไม่อาจหาได้ในรัฐธรรมนูญของประเทศประชาธิปไตยอื่นอีกแล้ว
มิพักต้องกล่าวถึงกรณีการกระทำของบุคคลและองค์กรอื่นๆที่เกี่ยวเนื่องกับคณะรัฐประหารกับพวก
ร่างรัฐธรรมนูญที่ทำลายหลักนิติศาสตร์อย่างน่าเกลียด น่าประณามเช่นนี้
ควรแล้วหรือที่จะถูกยอมรับและนำมาใช้สำหรับเป็นกติกาของประเทศ
หากจะเป็นได้ก็เพียงเป็นหลักประกันสิทธิเสรีภาพอย่างไร้ขอบเขต ไร้ข้อจำกัด
เพื่อความร่มเย็นสงบสุขของเหล่าคณะรัฐประหารกับพวกเท่านั้น
แต่ไม่ใช่เพื่อความสงบสุขของประชาชนทั้งประเทศ
นี่คืออีกหนึ่งประเด็น (นอกเหนือจากที่กล่าวไว้แล้วในคราวก่อน)
ที่แสดงให้เห็นชัดว่า...............ร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้ เป็นร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการ
หาใช่รัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยไม่
การพร่ำเอ่ยอ้างว่า “รับไปก่อนแล้วแก้ทีหลัง”
จึงเป็นคำเอ่ยอ้างที่ขาดความรับผิดชอบต่อประชาชนและระบอบประชาธิปไตย เป็นคำเอ่ยอ้างที่ไร้ยางอายที่สุด
การจะแก้ไขเพิ่มเติม ตัวร่างฯต้องอยู่ในสถานะที่ใช้ได้เป็นร่างฯในระบอบประชาธิปไตย แต่นี่เรียกได้ว่า
เน่าเสียทั้งฉบับ มีเพียงผักชีโรยหน้าว่าด้วยสิทธิเสรีภาพประดับไว้ไม่กี่มาตรา
ซึ่งหาเป็นผลในความเป็นจริงไม่ (ดูข้อความในคราก่อน) ของเน่าเสียทั้งฉบับ จะแก้ได้อย่างไร
หากจะแก้ไขก็ต้องแก้ไขทั้งฉบับ
แก้ไขเพิ่มเติมจากร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการเป็นร่างรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตย
มิสู้เขียนใหม่ง่ายกว่ารึ ?
รัฐธรรมนูญไม่ใช่เสื้อผ้าที่พวกมักง่ายอยากแก้ อยากทิ้งเมื่อไร อย่างไรก็ได้
ก่อนหน้าประชาชนเรียกร้องแล้วเรียกร้องอีกถึงความไม่ชอบมาพากล
ถึงความพิกลพิการของการจัดวางโครงสร้างทางบริหารของร่างรัฐธรรมนูญ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ซ้ำยังกล่าวร้าย กล่าวหา ข่มขู่ผู้แสดงความคิดเห็น พอร่างออกมาหน้าตาอัปลักษณ์เป็นอสูรกายเผด็จการ
ประชาชนไม่ต้องการ ก็กลับออกมาเอ่ยเอื้อนให้รับไปก่อนค่อยแก้ไขทีหลัง ใครไม่รับทำลายชาติ ไม่รักชาติ
ไม่รักประชาธิปไตย
หมายถึงคณะรัฐประหารกับพวกเช่นนั้นหรือ ?
คณะรัฐประหารกับพวกสร้างสรรค์ร่างฯนี้เป็นประชาธิปไตยเช่นนั้นหรือ ?
ร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการ แต่ย้อมสีให้เป็นร่างรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตย น่าขันสิ้นดี
ม.309 ทำให้เห็นความระยำของคน
Sat, 05/01/2010 - 10:45 | by jegkabot | Report topic
บทความนี้ ผู้เขียนใช้ชื่อ "สินธร" (เอามาจากพันทิป)
ม.309 ในร่างรัฐธรรมนูญของระบอบเผด็จการ : บทบัญญัติแห่งการทำลายหลักนิติศาสตร์
มาตรา 309 บัญญัติว่า "บรรดาการใดๆ ที่ได้รับรองไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอณาจักรไทย (ฉบับชั่วคราว)
พุทธศักราช 2549 ว่าเป็นการชอบด้วยกฏหมายและรัฐธรรมนูญ รวมทั้งการกระทำที่เกี่ยวเนื่องกับกรณีดังกล่าว
ไม่ว่าก่อนหรือ หลัง วันประกาศใช้รัฐธรรมนูญนี้
ให้ถือว่าการนั้นและการกระทำนั้นชอบด้วยรัฐธรรมนูญนี้"
บทกฎหมายมาตรานี้ เข้าใจไม่ยาก
ผู้อ่านแม้ไม่ได้ศึกษากฎหมายมาก็สามารถทำความเข้าใจได้ในระดับหนึ่งว่าเป็นการ
"รับรองความชอบด้วยกฎหมาย" ให้กับการกระทำที่ผิดกฎหมาย ทั้งการรัฐประหาร
และการกระทำทั้งหลายอื่นที่เกี่ยวเนื่องกับการทำรัฐประหาร เช่น การกระทำของ คตส.
การกระทำของตุลาการรัฐธรรมนูญ การกระทำของกกต. การกระทำของสสร. การกระทำของคปค.ที่กลายร่างมาเป็นคมช.
เป็นต้น
นอกจากนี้บทบัญญัติดังกล่าวยังขยายความไปถึงการกระทำก่อนหน้าการประกาศใช้และภายหลังการประกาศใช้รัฐธรรมน
ูญในระบอบเผด็จกาจ ซึ่งมีผลที่สำคัญอย่างน้อยสองประการ
ประการแรก เท่ากับว่า เป็นการรับรองให้กับการกระทำของคณะรัฐประหารกับพวกล่วงหน้าว่าชอบด้วยกฎหมาย
ทั้งที่การกระทำเหล่านั้นยังไม่เกิดขึ้น ซึ่งหมายความว่า ต่อไปในภายภาคหน้า
คณะรัฐประหารกับพวกจะทำอะไรที่เป็นการผิดกฎหมายก็ให้ถือว่าเป็นการชอบด้วยกฎหมายและชอบด้วยรัฐธรรมนูญนี้
แล้วการนำรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการมาทำประชามติลวงโลก นี่เป็นการให้ความรับรองในลักษณะให้ประชาชน
“ลงลายมือชื่อในหนังสือมอบอำนาจเปล่า” เพื่อคณะรัฐประหารกับพวกจะไปกรอกข้อความอะไร อย่างไร เมื่อใดก็ได้
ประการที่สอง การเขียนบทกฎหมายเช่นนี้ มีผลให้อำนาจรัฐประหาร 19/9/49
ยังคงอยู่คู่กับสังคมการเมืองไทยต่อไป ตราบเท่าที่ม.309 ของรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการนี้ยังคงอยู่
กรณีเช่นนี้ ต่อข้ออ้างว่า “รับไปก่อน เพื่อให้บ้านเมืองสงบสุข คมช.จะได้กลับเข้ากรมกอง”
จึงเป็นข้อกล่าวอ้างที่ปราศจากความจริง
เพราะมาตรานี้เป็นมาตราหนึ่งที่เป็นการต่อท่ออำนาจรัฐประหารสืบต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
หรือหากจะก่อนให้เกิดความสงบสุขก็เป็นความสงบสุขของคณะรัฐประหารกับพวกที่จะทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจปรารถนา
แม้จะผิดกฎหมายหรือสร้างความเสียหายเดือดร้อนแก่สมาชิกในสังคม หาใช่ความสงบสุขโดยรวมของประชาชนไม่
เนื้อความของม.309 เช่นนี้
หากมีผลบังคับใช้จะเป็นการทำลายระบบกฎหมายของบ้านเมืองอันมีรากฐานมาร้อยกว่าปี
ทำลายการเมืองในระบอบประชาธิปไตย ทำลายหลักนิติศาสตร์ลงอย่างสิ้นเชิง อาทิเช่น
1.ทำลายหลัก “นิติรัฐ”
ประเทศประชาธิปไตยที่ยอมรับหลักนิติรัฐ
ผู้มีอำนาจต้องยอมตนอยู่ภายใต้กฎหมายที่ตราออกบังคับใช้และต้องถูกตรวจสอบโดยประชาชนหรือผู้แทนของประชาชน
คณะรัฐประหารกับพวกกล่าวเสมอว่าทำตามกฎหมาย คือยอมตนอยู่ภายใต้กฎหมาย
ตนเชื่อถือและเป็นผู้สร้างประชาธิปไตย
แต่มาตรา 309 กลับบ่ายเบี่ยงหลบหลีก ไม่ยอมให้ประชาชนตรวจสอบ ไม่ยอมตนอยู่ภายใต้กฎหมาย
ไม่ว่าจะเป็นการกระทำรัฐประหารของตน การกระทำของพวกพ้องทั้งก่อนหน้าและภายภาคหน้า บทบัญญัติของม.309
เช่นนี้เท่ากับเป็นการยกคณะรัฐประหารกับพวกเป็นอภิสิทธิชน ไม่ต้องอยู่ภายใต้กฎหมาย ไม่ต้องถูกตรวจสอบ
นี่เป็นการทำลายหลักนิติรัฐอย่างชัดเจน ร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการ จึงเป็นร่างที่ปฏิเสธหลักนิติรัฐ
ร่างรัฐธรรมนูญที่ปราศจากหลักนิติรัฐไม่อาจเป็นรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยได้
หากคณะรัฐประหารกับพวกเชื่อว่าการกระทำของตนถูกต้องชอบธรรมมีจริยธรรมตามที่พยายามกล่าวอ้าง
เหตุใดจึงต้องกลัวการตรวจสอบ เหตุใดจึงต้องหลบเลี่ยง ถึงขนาดบางคนกล่าวว่า “ม.309 ไม่ใช่นิรโทษกรรม
แต่ป้องกันคนหัวหมอนำไปฟ้อง” ก็แล้วถ้าการกระทำของตน “ชอบด้วยกฎหมาย”
ไยต้องเกรงกลัวการตรวจสอบโดยประชาชน แม้นมีการตรวจสอบ การกระทำที่ชอบก็ยังคงชอบอยู่วันยังค่ำ
เช่นนี้ข้อกล่าวอ้างที่ว่า “คนหัวหมอ” หมายถึงใคร “หัวหมอ” กันแน่
2.ทำลายหลัก “ความเป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐธรรมนูญ”
ในระบอบการเมืองแบบประชาธิปไตย นอกจากมีหลักนิติรัฐเป็นส่วนสำคัญแล้ว
การมีรัฐธรรมนูญเป็นกฎหมายสูงสุดเพื่อจำกัดผู้ใช้อำนาจรัฐและองค์กรของรัฐ มิให้มีอำนาจตามอำเภอใจ
ซึ่งจะกลายเป็น!@#$%^&ย์ในท้ายที่สุด โดยที่ห้ามผู้ใช้อำนาจรัฐและองค์กรของรัฐกระทำการอย่างหนึ่งอย่างใด
ไม่ว่าจะเป็นการใช้อำนาจบริหาร นิติบัญญัติ ตุลาการ
ฝ่าฝืนต่อบทบัญญัติและหลักการที่กำหนดไว้ในรัฐธรรมนูญ
การห้ามกระทำการขัดหรือแย้งหรือฝ่าฝืนต่อรัฐธรรมนูญนี้เป็นหลักประกันสิทธิเสรีภาพของปวงชนวิถีทางหนึ่ง
และยังบ่งชี้ถึงความเป็นกฎหมายสูงสุดที่ไม่ว่าใครฝ่ายใดละเมิดมิได้
หากแต่ม.309 ได้ทำลายหลัก “ความเป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐธรรมนูญ” ลงอย่างน่าละอายใจ
ด้วยการบัญญัติให้การกระทำของคณะรัฐประหารกับพวกที่ทำก่อนหน้า ปัจจุบัน และในอนาคต
แม้จะผิดกฎหมายและไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญก็ “ให้ถือว่า” ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ เช่นนี้หมายความว่า
ไม่ว่าคณะรัฐประหารกับพวกจะกระทำการใดก็ตาม ต่อให้ฝ่าฝืนหรือไม่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
ก็สามารถทำได้
ความเป็นกฎหมายสูงสุดที่ห้ามมิให้ผู้หนึ่งผู้ใดหรือองค์กรหนึ่งองค์กรใดละเมิดย่อมสิ้นความศักดิ์สิทธิลง
ความเป็นกฎหมายสูงสุดถูกทำลายลงด้วยบทมาตรา 309
ใครก็ตามไม่อาจละเมิดรัฐธรรมนูญได้ แต่คณะรัฐประหารกับพวกละเมิดได้ นี่หมายความว่าอย่างไร ?
คณะผู้ร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้กำลังสร้างหลักหรือทฤษฎีใหม่ของโลกขึ้นหรืออย่างไร ?
สร้างหลัก “อำนาจอธิปไตยเป็นของคณะรัฐประหารกับพวกเช่นนั้นหรือ ?
โดยมาตรา 309 สิทธิเสรีภาพของปวงชนย่อมไม่อาจหลีกพ้นจากภัยคุกคามของผู้ปกครอง
เนื่องเพราะคณะรัฐประหารกับพวกจะทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจปารรถนา แม้ผิดกฎหมายก็ถือว่าชอบฯ
“อำนาจอธิปไตยเป็นของคณะรัฐประหารกับพวก”
คณะผู้ร่างฯกับพวกช่วยอธิบายหน่อยว่าหลักหรือทฤษฎีนี้มีที่มาจากไหน ใครต้นคิด
ปรัชญาเมธีของโลกคนใดสร้างสรรค์ขึ้น ?
3. ฝ่าฝืนหลัก “ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง”
หลักการนี้เป็นการประกันสิทธิเสรีภาพของประชาชนมิให้ถูกละเมิดโดยผู้ใช้อำนาจรัฐ
และเป็นการควบคุมมิให้ผู้มีอำนาจและองค์กรของรัฐใช้อำนาจตามอำเภอใจ
ก่อตั้งหรือแต่งตั้งบุคคลหรือคณะบุคคลหรือองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาเอาผิดกับบุคคลหรือเรื่องใดๆเป็นการเฉพา
ะเจาะจง
เช่นเดียวกัน บทมาตรา 309 ได้รับรองการกระทำที่เกี่ยวเนื่องกับการทำรัฐประหาร
ทั้งก่อนหน้าและภายภาคหน้าว่า แม้ผิดกฎหมายก็ให้ถือว่าชอบด้วยกฎหมายและชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
การกระทำที่เกี่ยวเนื่องกับการรัฐประหารในความหมายของหลักการ
“ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง” เช่น กรณีคตส.และตุลาการรัฐธรรมนูญ
คตส.และตุลาการรัฐธรรมนูญ
มีวัตถุประสงค์เป็นการก่อตั้งขึ้นเพื่อพิจารณาคดีและเรื่องราวเฉพาะเจาะจงภายในช่วงเวลาหนึ่งๆ
หลังจากนั้นจะสลายตัวไป ซึ่งเห็นได้จากกรณีคตส.มีช่วงเวลาหนึ่งปี ภายหลังมีการต่ออายุ คตส. ออกไป
ส่วนตุลาการรัฐธรรมนูญก็ต้องสลายตัวไปหลังจากมีรัฐธรรมนูญ
กรณีทั้งสองจึงอยู่ในความหมายของการขัดต่อหลัก
“ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง” ซึ่งมาตรา 309
ได้เขียนในลักษณะขยายความครอบคลุมคุ้มครองไปถึงองค์กรเฉพาะเหล่านี้ด้วย
ไม่ว่าจะกระทำชอบหรือไม่ชอบด้วยกฎหมาย ชอบหรือไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
หากพิเคราะห์จากคำวินิจฉัยของตุลาการรัฐธรรมนูญ (องค์กรนี้ไม่ใช่ศาล) ในคำวินิจฉัยยุบพรรคการเมือง
ยังไม่มีความชัดเจนหรืออาจกล่าวได้ว่าไม่ได้วินิจฉัยสถานะของตนเลยว่า คืออะไร ? ใช่ศาลหรือไม่ ?
สถานะที่คลุมเครือย่อมกระทบถึงอำนาจในการรับหรือไม่รับข้อพิพาท และอำนาจในการวินิจฉัยข้อพิพาท
ทางด้าน คตส. กระทำการประหนึ่งเป็นหน่วยงานที่มีอำนาจสอบสวน แต่การดำเนินการที่ผ่านมาหลายกรณี
มีปัญหาเกี่ยวกับความชอบด้วยกฎหมายเกือบทั้งสิ้น
กระบวนการสอบสวนที่ต้องดำเนินการไปภายใต้หลักเกณฑ์ของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
ถูกละเลยหลายประการ ซึ่งหากเป็นกรณีของกระบวนการสอบสวนตามกระบวนการของป.วิ.อ.ปกติ
การดำเนินลักษณะเช่นนี้ย่อมหมิ่นเหม่ต่อความชอบด้วยกฎหมายอันอาจมีผลถึงกับทำให้การสอบสวนที่ทำไปนั้น
“เสียไปทั้งหมด” และย่อมส่งผลไปถึงไม่มีอำนาจฟ้องคดีอีกด้วย
ดังนั้น จากการก่อตั้ง คตส.และตุลาการรัฐธรรมนูญ ซึ่งก่อตั้งขึ้นโดยคณะรัฐประหาร เช่นนี้
จึงเป็นการฝ่าฝืนต่อหลัก “ห้ามก่อตั้งองค์กรขึ้นเพื่อพิจารณาคดีเป็นการเฉพาะเจาะจง” อย่างโจ่งแจ้ง
เพียงตัวอย่าง 3 ประการก็ชี้ได้ถึงความน่าขยะแขยงของมาตรา 309
แห่งร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการอย่างที่ไม่อาจหาได้ในรัฐธรรมนูญของประเทศประชาธิปไตยอื่นอีกแล้ว
มิพักต้องกล่าวถึงกรณีการกระทำของบุคคลและองค์กรอื่นๆที่เกี่ยวเนื่องกับคณะรัฐประหารกับพวก
ร่างรัฐธรรมนูญที่ทำลายหลักนิติศาสตร์อย่างน่าเกลียด น่าประณามเช่นนี้
ควรแล้วหรือที่จะถูกยอมรับและนำมาใช้สำหรับเป็นกติกาของประเทศ
หากจะเป็นได้ก็เพียงเป็นหลักประกันสิทธิเสรีภาพอย่างไร้ขอบเขต ไร้ข้อจำกัด
เพื่อความร่มเย็นสงบสุขของเหล่าคณะรัฐประหารกับพวกเท่านั้น
แต่ไม่ใช่เพื่อความสงบสุขของประชาชนทั้งประเทศ
นี่คืออีกหนึ่งประเด็น (นอกเหนือจากที่กล่าวไว้แล้วในคราวก่อน)
ที่แสดงให้เห็นชัดว่า...............ร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้ เป็นร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการ
หาใช่รัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยไม่
การพร่ำเอ่ยอ้างว่า “รับไปก่อนแล้วแก้ทีหลัง”
จึงเป็นคำเอ่ยอ้างที่ขาดความรับผิดชอบต่อประชาชนและระบอบประชาธิปไตย เป็นคำเอ่ยอ้างที่ไร้ยางอายที่สุด
การจะแก้ไขเพิ่มเติม ตัวร่างฯต้องอยู่ในสถานะที่ใช้ได้เป็นร่างฯในระบอบประชาธิปไตย แต่นี่เรียกได้ว่า
เน่าเสียทั้งฉบับ มีเพียงผักชีโรยหน้าว่าด้วยสิทธิเสรีภาพประดับไว้ไม่กี่มาตรา
ซึ่งหาเป็นผลในความเป็นจริงไม่ (ดูข้อความในคราก่อน) ของเน่าเสียทั้งฉบับ จะแก้ได้อย่างไร
หากจะแก้ไขก็ต้องแก้ไขทั้งฉบับ
แก้ไขเพิ่มเติมจากร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการเป็นร่างรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตย
มิสู้เขียนใหม่ง่ายกว่ารึ ?
รัฐธรรมนูญไม่ใช่เสื้อผ้าที่พวกมักง่ายอยากแก้ อยากทิ้งเมื่อไร อย่างไรก็ได้
ก่อนหน้าประชาชนเรียกร้องแล้วเรียกร้องอีกถึงความไม่ชอบมาพากล
ถึงความพิกลพิการของการจัดวางโครงสร้างทางบริหารของร่างรัฐธรรมนูญ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ซ้ำยังกล่าวร้าย กล่าวหา ข่มขู่ผู้แสดงความคิดเห็น พอร่างออกมาหน้าตาอัปลักษณ์เป็นอสูรกายเผด็จการ
ประชาชนไม่ต้องการ ก็กลับออกมาเอ่ยเอื้อนให้รับไปก่อนค่อยแก้ไขทีหลัง ใครไม่รับทำลายชาติ ไม่รักชาติ
ไม่รักประชาธิปไตย
หมายถึงคณะรัฐประหารกับพวกเช่นนั้นหรือ ?
คณะรัฐประหารกับพวกสร้างสรรค์ร่างฯนี้เป็นประชาธิปไตยเช่นนั้นหรือ ?
ร่างรัฐธรรมนูญในระบอบเผด็จการ แต่ย้อมสีให้เป็นร่างรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตย น่าขันสิ้นดี
Monday, May 3, 2010
จดหมายเปิดผนึกจากประชาชน ที่เป็นแนวร่วม นปช. แดงทั้งแผ่นดิน
จดหมายเปิดผนึกจากประชาชน ที่เป็นแนวร่วม นปช. แดงทั้งแผ่นดิน
ถึงชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
โดยคุณนักเลงโบราณ ประชาไทยครับ
จากการเปิดเผยจดหมายเปิดผนึกของชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ ถึง นปช.
ที่มีการเผยแพร่สู่สาธารณะอย่างกว้างขวางนั้น ประชาชนที่เป็นแนวร่วม นปช
แดงทั้งแผ่นดิน รู้สึกไม่สบายใจในทัศนคติของชาวโรงพยาบาลจุฬาฯ
มีต่อประชาชนคนรักประชาธิปไตย ในการนำศักดิ์ศรี
เกียรติภูมิของโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ มาเกลือกกลั้ว
ยอมเป็นเครื่องมือให้กับรัฐบาลที่ไม่ชอบธรรม
มีพฤติกรรมใช้กำลังแก้ไขปัญหาและลงมือเข่นฆ่าประชาชนไปกว่า 20 ราย
ซึ่งการกระทำแบบนี้ ย่อมขัดต่อระบอบคุณธรรม จริยาธรรม
ที่เป็นหลักในการประกอบสัมมาอาชีพของบุคคลากรของชาวโรงพยาบาลจุฬาที่เรียกตัวเองว่า
แพทย์ พยาบาล
จากความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลและ นปช. ที่มีต่อเนื่องกันมากว่า 3
ปีมีบทเรียนจากการดำเนินการของทั้งสองฝ่ายได้ปรากฎอย่างชัดเจนถึงแนวทางการปฏิบัติเพื่อเรียกร้องให้ประเทศและสังคมกลับสู่ความสงบสุขดังเดิม
โดยข้อเรียกร้องของ นปช.คือการขอให้รัฐบาล "ยุบสภา คืนอำนาจ
ประชาชน"และยึดแนวทาง "สงบ สันติ อหิงสา"
เป็นอาวุธในการเรียกร้องต่อรัฐบาลและสังคมโดยรวม เพื่อให้คำร้องขอของ
นปช..บรรลุเป้าประสงค์ การเรียกร้อง แต่ข้อเรียกร้องของ
นปช.กลับไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆจากรัฐบาล แม้ทาง
นปช.ได้แสดงเจตนารมณ์ผ่อนคลายข้อเรียกร้องด้วยการเจรจากับรัฐบาล 2 ครั้ง
และ แสดงความปรารถนาดีต่อคณะฑูตานุทูต ที่ให้ความสนใจ เยี่ยมการชุมนุมของ
นปช. ด้วยการยืดระยะเวลาการยุบสภาให้กับรัฐบาลไปเป็นเวลา 30 วัน
ล้วนไม่ได้รับการตอบสนองจากรัฐบาล มิหน่ำซ้ำ รัฐบาลกลับใช้กองกำลัง ตำรวจ
ทหาร ติดอาวุธ เข้าจัดการกับประชาชนอย่างรุนแรง
จนมีเหตุทำให้ประชาชนต้องบาดเจ็บและล้มตาย สูญหาย ไปเป็นจำนวนมาก
ไม่ทราบว่า เรื่องราวความขัดแย้งที่กล่าวมานี้
ชาวโรงพยาบาลจุฬาฯทราบเรื่องหรือไม่? เพราะจากแถลงการณ์ของพวกท่าน
ได้จับประเด็นเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับตัวของพวกท่านโดยเฉพาะ
ไม่คำนึงถึงความสูญเสียของประชาชนแม้แต่น้อยและนอกจากนี้
ในท้ายของแถลงการณ์ของพวกท่าน ได้แสดงเจตนาที่ปกปิดมาตั้งแต่ต้น
แค่มาเปิดเผยตัวเองอย่างล่อนจ้อนด้วยข้อความ "หวังว่า
นปช.จะกระทำตามที่บอกกับสังคม
ว่าจะใช้แนวทางสันติและไม่คิดล้มล้างราชวงค์
โดยการดำเนินการตามที่ได้รับการร้องขอทันที"
ความขัดแย้งระหว่าง โรงพยาบาลจุฬากับ นปช.
มีปัญหาในเรื่องความไม่สบายใจและความเข้าใจผิดต่อกันเนื่องจากการเข้ามาในพื้นที่ถนนสีลมของกองกำลังทหารติดอาวุธร้ายแรงเมื่อวันที่
19 เมษายน พ.ศ. 2553 และพฤติกรรมของกองกำลังเหล่านี้
มีการขึ้นบนอาคารตึกสูงต่าง ๆ ในพื้นที่ย่านนั้นและเมื่อวันที่ 22 เมษายน
ได้เกิดเหตุการณ์ยิงระเบิด M-79 จำนวน 5 ลูก ส่งผลให้เกิดการบาดเจ็บ
ล้มตายขึ้นอีกครั้งหนึ่ง และจากเหตุนี้
มีข่าวการให้สัมภาษณ์ผู้เห็นเหตุการณ์ ว่า "เห็นมีคนขึ้นไปยิงระเบิด M-79
บนระเบียงชั้น 5 ของตึกภูมิพล
และต่อมาก็มีการเสนอข่าวผลการพิสูจน์ถึงจุดยิงระเบิดครั้งนี้เช่นกันว่า
มาจากโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ เมื่อมีเหตุเช่นนี้
การขอเข้าไปตรวจค้นซึ่งเป็นต้นเหตุแห่งความไม่พอใจของชาวจุฬาทั้งปวง
ได้เกิดขึ้น ไม่ได้เกี่ยวข้องใด ๆ
กับบทท้ายของแถลงการณ์?ส่อเจตนาไปในทางการเมืองอย่างชัดเจน
ตลอดเวลาของการชุมนุมของ นปช.ที่ดำเนินการภายใต้สิทธิ เสรีภาพ
อันมีหลักประกันเอาไว้ในรัฐธรรมนูญของไทย
ไม่มีเหตุอันใดที่จะนำมากล่าวอ้างว่า การชุมนุมครั้งนี้
มีเจตนาจะล้มล้างราชวงศ์ ตามท้ายแถลงการณ์
แต่การที่ชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
นำเอาข้อความหมิ่นเหม่อย่างนี้มาเป็นคำประกาศ
ก็เท่ากับเป็นการชี้เจตนาอย่างแท้จริงของชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
ที่จะนำเอา ศักดิ์ศรี เกียรติภูมิ ของโรงพยาบาล
มาเป็นเครื่องมือในการล้อมปราบ ล้อมฆ่าประชาชน ขอถามว่า ความคิด
เจตนาเช่นนี้ ไม่ขัดต่ออุดมคติที่เหล่า แพทย์ พยาบาล
พร่ำพูดมาตลอดหรอกหรือ
หรือเป็นข้อยกเว้นให้เหล่าชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์สามารถกระทำได้
พวกชาวโรงพยาบาลจุฬาทั้งหลาย พวกคุณใส่ชุดสีขาว
อย่าให้เครื่องแบบเสื้อการ์วของพวกคุณต้องเปื้อนเลือดของพี่น้องไทย
โปรดยุติความคิดที่จะเป็นเครื่องมือของรัฐบาลในการเข่นฆ่าประชาชน
ทำหน้าที่เยี่ยงผู้มีบุญต่อไปและขอให้ยุติข้อเรียกร้องที่เป็นภัยต่อ
ชีวิตและสวัสดิภาพของผู้ชุมนุมตามสิทธิในรัฐธรรมนูญเช่นพวกเรา "ประชาชน
ที่เป็นแนวร่วม นปช. แดงทั้งแผ่นดิน "
หวังว่า คำชี้แจงและข้อเรียกร้องของ "ประชาชน ที่เป็นแนวร่วม นปช.
แดงทั้งแผ่นดิน" คงจะได้รับการพิจารณาจากชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
ถึงชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
โดยคุณนักเลงโบราณ ประชาไทยครับ
จากการเปิดเผยจดหมายเปิดผนึกของชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ ถึง นปช.
ที่มีการเผยแพร่สู่สาธารณะอย่างกว้างขวางนั้น ประชาชนที่เป็นแนวร่วม นปช
แดงทั้งแผ่นดิน รู้สึกไม่สบายใจในทัศนคติของชาวโรงพยาบาลจุฬาฯ
มีต่อประชาชนคนรักประชาธิปไตย ในการนำศักดิ์ศรี
เกียรติภูมิของโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ มาเกลือกกลั้ว
ยอมเป็นเครื่องมือให้กับรัฐบาลที่ไม่ชอบธรรม
มีพฤติกรรมใช้กำลังแก้ไขปัญหาและลงมือเข่นฆ่าประชาชนไปกว่า 20 ราย
ซึ่งการกระทำแบบนี้ ย่อมขัดต่อระบอบคุณธรรม จริยาธรรม
ที่เป็นหลักในการประกอบสัมมาอาชีพของบุคคลากรของชาวโรงพยาบาลจุฬาที่เรียกตัวเองว่า
แพทย์ พยาบาล
จากความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลและ นปช. ที่มีต่อเนื่องกันมากว่า 3
ปีมีบทเรียนจากการดำเนินการของทั้งสองฝ่ายได้ปรากฎอย่างชัดเจนถึงแนวทางการปฏิบัติเพื่อเรียกร้องให้ประเทศและสังคมกลับสู่ความสงบสุขดังเดิม
โดยข้อเรียกร้องของ นปช.คือการขอให้รัฐบาล "ยุบสภา คืนอำนาจ
ประชาชน"และยึดแนวทาง "สงบ สันติ อหิงสา"
เป็นอาวุธในการเรียกร้องต่อรัฐบาลและสังคมโดยรวม เพื่อให้คำร้องขอของ
นปช..บรรลุเป้าประสงค์ การเรียกร้อง แต่ข้อเรียกร้องของ
นปช.กลับไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆจากรัฐบาล แม้ทาง
นปช.ได้แสดงเจตนารมณ์ผ่อนคลายข้อเรียกร้องด้วยการเจรจากับรัฐบาล 2 ครั้ง
และ แสดงความปรารถนาดีต่อคณะฑูตานุทูต ที่ให้ความสนใจ เยี่ยมการชุมนุมของ
นปช. ด้วยการยืดระยะเวลาการยุบสภาให้กับรัฐบาลไปเป็นเวลา 30 วัน
ล้วนไม่ได้รับการตอบสนองจากรัฐบาล มิหน่ำซ้ำ รัฐบาลกลับใช้กองกำลัง ตำรวจ
ทหาร ติดอาวุธ เข้าจัดการกับประชาชนอย่างรุนแรง
จนมีเหตุทำให้ประชาชนต้องบาดเจ็บและล้มตาย สูญหาย ไปเป็นจำนวนมาก
ไม่ทราบว่า เรื่องราวความขัดแย้งที่กล่าวมานี้
ชาวโรงพยาบาลจุฬาฯทราบเรื่องหรือไม่? เพราะจากแถลงการณ์ของพวกท่าน
ได้จับประเด็นเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับตัวของพวกท่านโดยเฉพาะ
ไม่คำนึงถึงความสูญเสียของประชาชนแม้แต่น้อยและนอกจากนี้
ในท้ายของแถลงการณ์ของพวกท่าน ได้แสดงเจตนาที่ปกปิดมาตั้งแต่ต้น
แค่มาเปิดเผยตัวเองอย่างล่อนจ้อนด้วยข้อความ "หวังว่า
นปช.จะกระทำตามที่บอกกับสังคม
ว่าจะใช้แนวทางสันติและไม่คิดล้มล้างราชวงค์
โดยการดำเนินการตามที่ได้รับการร้องขอทันที"
ความขัดแย้งระหว่าง โรงพยาบาลจุฬากับ นปช.
มีปัญหาในเรื่องความไม่สบายใจและความเข้าใจผิดต่อกันเนื่องจากการเข้ามาในพื้นที่ถนนสีลมของกองกำลังทหารติดอาวุธร้ายแรงเมื่อวันที่
19 เมษายน พ.ศ. 2553 และพฤติกรรมของกองกำลังเหล่านี้
มีการขึ้นบนอาคารตึกสูงต่าง ๆ ในพื้นที่ย่านนั้นและเมื่อวันที่ 22 เมษายน
ได้เกิดเหตุการณ์ยิงระเบิด M-79 จำนวน 5 ลูก ส่งผลให้เกิดการบาดเจ็บ
ล้มตายขึ้นอีกครั้งหนึ่ง และจากเหตุนี้
มีข่าวการให้สัมภาษณ์ผู้เห็นเหตุการณ์ ว่า "เห็นมีคนขึ้นไปยิงระเบิด M-79
บนระเบียงชั้น 5 ของตึกภูมิพล
และต่อมาก็มีการเสนอข่าวผลการพิสูจน์ถึงจุดยิงระเบิดครั้งนี้เช่นกันว่า
มาจากโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ เมื่อมีเหตุเช่นนี้
การขอเข้าไปตรวจค้นซึ่งเป็นต้นเหตุแห่งความไม่พอใจของชาวจุฬาทั้งปวง
ได้เกิดขึ้น ไม่ได้เกี่ยวข้องใด ๆ
กับบทท้ายของแถลงการณ์?ส่อเจตนาไปในทางการเมืองอย่างชัดเจน
ตลอดเวลาของการชุมนุมของ นปช.ที่ดำเนินการภายใต้สิทธิ เสรีภาพ
อันมีหลักประกันเอาไว้ในรัฐธรรมนูญของไทย
ไม่มีเหตุอันใดที่จะนำมากล่าวอ้างว่า การชุมนุมครั้งนี้
มีเจตนาจะล้มล้างราชวงศ์ ตามท้ายแถลงการณ์
แต่การที่ชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
นำเอาข้อความหมิ่นเหม่อย่างนี้มาเป็นคำประกาศ
ก็เท่ากับเป็นการชี้เจตนาอย่างแท้จริงของชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
ที่จะนำเอา ศักดิ์ศรี เกียรติภูมิ ของโรงพยาบาล
มาเป็นเครื่องมือในการล้อมปราบ ล้อมฆ่าประชาชน ขอถามว่า ความคิด
เจตนาเช่นนี้ ไม่ขัดต่ออุดมคติที่เหล่า แพทย์ พยาบาล
พร่ำพูดมาตลอดหรอกหรือ
หรือเป็นข้อยกเว้นให้เหล่าชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์สามารถกระทำได้
พวกชาวโรงพยาบาลจุฬาทั้งหลาย พวกคุณใส่ชุดสีขาว
อย่าให้เครื่องแบบเสื้อการ์วของพวกคุณต้องเปื้อนเลือดของพี่น้องไทย
โปรดยุติความคิดที่จะเป็นเครื่องมือของรัฐบาลในการเข่นฆ่าประชาชน
ทำหน้าที่เยี่ยงผู้มีบุญต่อไปและขอให้ยุติข้อเรียกร้องที่เป็นภัยต่อ
ชีวิตและสวัสดิภาพของผู้ชุมนุมตามสิทธิในรัฐธรรมนูญเช่นพวกเรา "ประชาชน
ที่เป็นแนวร่วม นปช. แดงทั้งแผ่นดิน "
หวังว่า คำชี้แจงและข้อเรียกร้องของ "ประชาชน ที่เป็นแนวร่วม นปช.
แดงทั้งแผ่นดิน" คงจะได้รับการพิจารณาจากชาวโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
Tuesday, April 13, 2010
รวมคลิปทหารยิงผู้ชุมนุมเสื้อแดง10เมย.53
รวมคลิปทหารยิงผู้ชุมนุมเสื้อแดง10เมย.53
สถานี ปชต
Red Shirt v Army April 10 2010 Part1
Red Shirt v Army April 10 2010 Part2
Red Shirt v Army April 10 2010 Part3
Red Shirt v Army April 10 2010 Part4
Clip เสียงปืนแตกที่แยกคอกวัว !!!!
Clip หลั่งเลือดทาแผ่นดิน
Clip เสียงกรีดร้องร่ำไห้ บนถนนราชดำเนิน !!!
โชว์ ศพบนเวที ตอนที่ 1
ขนศพขึ้นเวที ตอน 2
นัฐวุฒิเล่าเหตุการณ์วันนี้ 10 04 2010
รายชื่อคนตายในโรงพยาบาลกลาง
เก่งแต่กับประชาชน
ทำร้ายประชาชน Abhisit and Thai army war criminal
เชิงสะพานปิ่นเกล้าฝั่งธนบุรี 2010 04 10
มือเปล่าสู้ปืนที่สี่แยกคอกวัว (1).mp4
มือเปล่าสู้ปืนที่สี่แยกคอกวัว (2).mp4
มือเปล่าสู้ปืนที่สี่แยกคอกวัว (3).mp4
มุมโรงเรียนสตรีวิทย์ บ่ายแก่ 2010 04 10
ระเบิดลงกลางวง ทหารเจ็บระนาว มุมกล้อง1
ระเบิดลงกลางวง ทหารเจ็บระนาว มุมกล้อง2
คลิปที่สะพานมัฆวาน 1..avi
คลิปที่สะพานมัฆวาน 2..avi
คลิปที่สะพานมัฆวาน 3..avi
คลิปที่สะพานมัฆวาน 4..avi
คลิปคนเสื้อแดง ถูกอาวุธ ปืนยิงที่ ศีรษะ เสียชีวิตในคาที่
โฉมหน้าทหาร.. คนที่ยิงประชาชน
สถานี ปชต
Red Shirt v Army April 10 2010 Part1
Red Shirt v Army April 10 2010 Part2
Red Shirt v Army April 10 2010 Part3
Red Shirt v Army April 10 2010 Part4
Clip เสียงปืนแตกที่แยกคอกวัว !!!!
Clip หลั่งเลือดทาแผ่นดิน
Clip เสียงกรีดร้องร่ำไห้ บนถนนราชดำเนิน !!!
โชว์ ศพบนเวที ตอนที่ 1
ขนศพขึ้นเวที ตอน 2
นัฐวุฒิเล่าเหตุการณ์วันนี้ 10 04 2010
รายชื่อคนตายในโรงพยาบาลกลาง
เก่งแต่กับประชาชน
ทำร้ายประชาชน Abhisit and Thai army war criminal
เชิงสะพานปิ่นเกล้าฝั่งธนบุรี 2010 04 10
มือเปล่าสู้ปืนที่สี่แยกคอกวัว (1).mp4
มือเปล่าสู้ปืนที่สี่แยกคอกวัว (2).mp4
มือเปล่าสู้ปืนที่สี่แยกคอกวัว (3).mp4
มุมโรงเรียนสตรีวิทย์ บ่ายแก่ 2010 04 10
ระเบิดลงกลางวง ทหารเจ็บระนาว มุมกล้อง1
ระเบิดลงกลางวง ทหารเจ็บระนาว มุมกล้อง2
คลิปที่สะพานมัฆวาน 1..avi
คลิปที่สะพานมัฆวาน 2..avi
คลิปที่สะพานมัฆวาน 3..avi
คลิปที่สะพานมัฆวาน 4..avi
คลิปคนเสื้อแดง ถูกอาวุธ ปืนยิงที่ ศีรษะ เสียชีวิตในคาที่
โฉมหน้าทหาร.. คนที่ยิงประชาชน
Sunday, April 11, 2010
ข้อเท็จจริงบางประการ ณ.ที่ โรงพยาบาล ศิริราช
ข้อเท็จจริงบางประการ ณ.ที่ โรงพยาบาล ศิริราช
by นายทองอิน
ขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้ เพื่อข้อเท็จจริงบางประการ
๑ โรงพยาบาลศิริราช ถูกประกาศเป็น " เขตพระราชฐาน " มาในระยะหนึ่งแล้ว นั่นหมายถึง การใดๆทั้งปวงต้องคำนึงถึงความที่อาจจะ " เป็นที่ระคายเคือง " ได้
๒ ในข้อตกลงของศูนย์แพทย์ฉุกเฉิน ที่ประกอบขึ้นด้วย รพ.ต่างๆทั้งจากกรมการแพทย์ สธ. สำนักแพทย์ กทม. รวมถึง รพ.ในมหาวิทยาลัยต่างๆ ตกลงกันว่า
ถ้ามีเหตุฉุกเฉินแบบอุบัติภัยหมู่ใดๆก็ตาม จะไม่นำส่งที่ รพ.ศิริราช เพราะเป็นเขตพระราชฐาน อาจจะ " เป็นที่ระคายเคือง "
๓ จากเหตุการณ์เมื่อวาน มีการลำเลียงผู้บาดเจ็บชุดใหญ่อย่างเร็วมากๆ รพ.กลาง วชิระ คนไข้เต็มอย่างรวดเร็ว ที่เหลือต้องตีออกไปที่อื่น รพ.ศิริราชไม่ได้เป็นที่รับคนไข้ในช่วงแรก จึงต้องไปลงเอยที่ รพ.ตากสิน ที่คลองสาน ที่เป็น รพ.เล็กกว่า และไม่เคยมีการทำแผนรองรับใดๆ
๔ ท้ายที่สุด ศิริราช ก็ต้องเปิด CODE M ( mass causality ) และผู้ที่มาที่นี่ บอกได้คำเดียวว่าหนักมากๆเกือบทุกคน
๕ มีคนตายแน่ๆ (เท่าที่เห็น) อย่างน้อย 2 ศพคามือ ศพแรกโดนระเบิดสะเก็ดเข้าตับ ตับแตกเสียชีวิต อีกศพโนยิงแบบ Head shot รอยแผลกระสุนแบบ military firearms
๖ มีการตกลงกันเบื้องต้นว่า จะไม่แถลงข่าวการเสียชีวิตที่นี่ เนื่องจากอาจจะ " เป็นที่ระคายเคือง "
นับจากนี้ ผมขอบอกเลยว่า แม้อาจมีผู้สูญเสียชีวิตที่นี่ มีคนเอาชีวิตมาทิ้งที่ รพ.ศิริราชแห่งนี้
แต่กับอีกใครบางคน มันเอาความเป็นคน ความเป็นมนุษย์ มาทิ้งที่รพ.ศิริราช
มันและครอบครัว ได้สูญเสียศรัทราที่ผมมีให้ตัวมัน ครอบครัวมัน พวกพ้องมันไปตลอดกาล
" กูขอลาขาดกับมึง ครอบครัวมึง และพวกพ้องบริวารมึงจริงๆจังๆเสียที "
by นายทองอิน
ขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้ เพื่อข้อเท็จจริงบางประการ
๑ โรงพยาบาลศิริราช ถูกประกาศเป็น " เขตพระราชฐาน " มาในระยะหนึ่งแล้ว นั่นหมายถึง การใดๆทั้งปวงต้องคำนึงถึงความที่อาจจะ " เป็นที่ระคายเคือง " ได้
๒ ในข้อตกลงของศูนย์แพทย์ฉุกเฉิน ที่ประกอบขึ้นด้วย รพ.ต่างๆทั้งจากกรมการแพทย์ สธ. สำนักแพทย์ กทม. รวมถึง รพ.ในมหาวิทยาลัยต่างๆ ตกลงกันว่า
ถ้ามีเหตุฉุกเฉินแบบอุบัติภัยหมู่ใดๆก็ตาม จะไม่นำส่งที่ รพ.ศิริราช เพราะเป็นเขตพระราชฐาน อาจจะ " เป็นที่ระคายเคือง "
๓ จากเหตุการณ์เมื่อวาน มีการลำเลียงผู้บาดเจ็บชุดใหญ่อย่างเร็วมากๆ รพ.กลาง วชิระ คนไข้เต็มอย่างรวดเร็ว ที่เหลือต้องตีออกไปที่อื่น รพ.ศิริราชไม่ได้เป็นที่รับคนไข้ในช่วงแรก จึงต้องไปลงเอยที่ รพ.ตากสิน ที่คลองสาน ที่เป็น รพ.เล็กกว่า และไม่เคยมีการทำแผนรองรับใดๆ
๔ ท้ายที่สุด ศิริราช ก็ต้องเปิด CODE M ( mass causality ) และผู้ที่มาที่นี่ บอกได้คำเดียวว่าหนักมากๆเกือบทุกคน
๕ มีคนตายแน่ๆ (เท่าที่เห็น) อย่างน้อย 2 ศพคามือ ศพแรกโดนระเบิดสะเก็ดเข้าตับ ตับแตกเสียชีวิต อีกศพโนยิงแบบ Head shot รอยแผลกระสุนแบบ military firearms
๖ มีการตกลงกันเบื้องต้นว่า จะไม่แถลงข่าวการเสียชีวิตที่นี่ เนื่องจากอาจจะ " เป็นที่ระคายเคือง "
นับจากนี้ ผมขอบอกเลยว่า แม้อาจมีผู้สูญเสียชีวิตที่นี่ มีคนเอาชีวิตมาทิ้งที่ รพ.ศิริราชแห่งนี้
แต่กับอีกใครบางคน มันเอาความเป็นคน ความเป็นมนุษย์ มาทิ้งที่รพ.ศิริราช
มันและครอบครัว ได้สูญเสียศรัทราที่ผมมีให้ตัวมัน ครอบครัวมัน พวกพ้องมันไปตลอดกาล
" กูขอลาขาดกับมึง ครอบครัวมึง และพวกพ้องบริวารมึงจริงๆจังๆเสียที "
Sunday, April 4, 2010
แถลงการณ์คนไทยในต่างแดน
แถลงการณ์คนไทยในต่างแดน
ตามที่ “แนวร่วมประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการแห่งชาติ” หรือ นปช. พร้อมด้วยมวลชนชาวไทยจำนวนมากได้ร่วมกันเรียกร้องให้ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะนายกรัฐมนตรี ยุบสภาคืนอำนาจให้ประชาชน ทั้งนี้เพื่อคลี่คลายปัญหาข้อขัดแย้งในสังคมไทยที่มีมาอย่างต่อเนื่องยาวนานมาหลายปี และไม่มีแนวโน้มว่าจะหาข้อยุติได้ โดยที่รัฐบาลนอกจากไม่สามารถที่จะแก้ไขได้แล้ว ปัญหาข้อขัดแย้งกลับลุกลามบานปลายไปสู่การเผชิญหน้า
ในฐานะคนไทยที่มาประกอบอาชีพในต่างแดน ซึ่งมีจิตสำนึกในความรับผิดชอบต่อชาติบ้านเมืองเช่นเดียวกับพี่น้องคนไทยในประเทศ เราได้ร่วมหารือกับพี่น้องคนไทยในอีกหลายประเทศ ต่างมีความเห็นตรงกันที่จะขอสนับสนุนแนวทางแก้ปัญหาโดยสันติ ตามแนวทางของ “แนวร่วมประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการแห่งชาติ” ที่ให้รัฐบาลยุบสภาคืนอำนาจให้ประชาชนผู้ซึ่งเป็นเจ้าของประเทศได้ตัดสินใจเลือกแนวทางการบริหารประเทศด้วยตนเอง ซึ่งเป็นไปตามหลักการแห่งประชาธิปไตยที่ว่า “อำนาจเป็นของปวงชน ที่ต้องมาจากประชาชนและเพื่อประชาชน
เราคนไทยในต่างแดนทุกประเทศตามที่ได้ปรากฏอยู่เบื้องล่างแถลงการณ์ฉบับนี้ ขอเรียกร้องให้นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ในฐานะนายกรัฐมนตรี ได้ประกาศยุบสภาฯตามที่พี่น้องประชาชนทั้งในและนอกประเทศต้องการโดยเร็วที่สุดและปราศจากเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น
คนไทยในต่างแดนอันประกอบด้วยอเมริกา คานาดา เมกซิโก บราซิล อาเย็นตินา เปรู โคลัมเบีย ชิลี เวเนซูเอลา อุรุกไว นิคารากัว คอสตาริกา ปานามา นิวซีแลนด์ ออสเตรเลีย อินโดนีเซีย สิงคโปร์ ติมอร์ บอร์เนียว มาเลเซีย เขมร ลาว เวียตนาม จีน ฮ่องกง ใต้หวัน ฟิลิปปิน ญี่ปุ่น เกาหลี ศรีลังกา อินเดีย ปากีสถาน เนปาล ทิเบต อาฟกานิสถาน อิหร่าน อิรัค อิสราเอล จอร์แดน เลบานอน คูเวต ซาอุดิอารเบีย อียิป ยูไนเตดอาหรับอามิเรต กรีก ไซปรัส เตอรกี เซอร์เบีย โครเอเซีย ยูโกสโลวาเกีย จอร์เจีย รัสเซีย ฟินแลนด์ เดนมาร์ก นอร์เวย สวีเดน อังกฤษ เยอรมัน ฝรั่งเศส ออสเตรีย สวิสเซอร์แลนด์ เนเธอร์แลนด์ สเป็ญ โปร์ตุเกต อิตาลี่ รัสเซีย เช็คโกสโลวาเกีย โปแลนด์ มอรอคโค ไนจีเรีย เคนย่า ลิเบีย อาฟริกาใต้ เป็นต้น
ตามที่ “แนวร่วมประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการแห่งชาติ” หรือ นปช. พร้อมด้วยมวลชนชาวไทยจำนวนมากได้ร่วมกันเรียกร้องให้ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะนายกรัฐมนตรี ยุบสภาคืนอำนาจให้ประชาชน ทั้งนี้เพื่อคลี่คลายปัญหาข้อขัดแย้งในสังคมไทยที่มีมาอย่างต่อเนื่องยาวนานมาหลายปี และไม่มีแนวโน้มว่าจะหาข้อยุติได้ โดยที่รัฐบาลนอกจากไม่สามารถที่จะแก้ไขได้แล้ว ปัญหาข้อขัดแย้งกลับลุกลามบานปลายไปสู่การเผชิญหน้า
ในฐานะคนไทยที่มาประกอบอาชีพในต่างแดน ซึ่งมีจิตสำนึกในความรับผิดชอบต่อชาติบ้านเมืองเช่นเดียวกับพี่น้องคนไทยในประเทศ เราได้ร่วมหารือกับพี่น้องคนไทยในอีกหลายประเทศ ต่างมีความเห็นตรงกันที่จะขอสนับสนุนแนวทางแก้ปัญหาโดยสันติ ตามแนวทางของ “แนวร่วมประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการแห่งชาติ” ที่ให้รัฐบาลยุบสภาคืนอำนาจให้ประชาชนผู้ซึ่งเป็นเจ้าของประเทศได้ตัดสินใจเลือกแนวทางการบริหารประเทศด้วยตนเอง ซึ่งเป็นไปตามหลักการแห่งประชาธิปไตยที่ว่า “อำนาจเป็นของปวงชน ที่ต้องมาจากประชาชนและเพื่อประชาชน
เราคนไทยในต่างแดนทุกประเทศตามที่ได้ปรากฏอยู่เบื้องล่างแถลงการณ์ฉบับนี้ ขอเรียกร้องให้นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ในฐานะนายกรัฐมนตรี ได้ประกาศยุบสภาฯตามที่พี่น้องประชาชนทั้งในและนอกประเทศต้องการโดยเร็วที่สุดและปราศจากเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น
คนไทยในต่างแดนอันประกอบด้วยอเมริกา คานาดา เมกซิโก บราซิล อาเย็นตินา เปรู โคลัมเบีย ชิลี เวเนซูเอลา อุรุกไว นิคารากัว คอสตาริกา ปานามา นิวซีแลนด์ ออสเตรเลีย อินโดนีเซีย สิงคโปร์ ติมอร์ บอร์เนียว มาเลเซีย เขมร ลาว เวียตนาม จีน ฮ่องกง ใต้หวัน ฟิลิปปิน ญี่ปุ่น เกาหลี ศรีลังกา อินเดีย ปากีสถาน เนปาล ทิเบต อาฟกานิสถาน อิหร่าน อิรัค อิสราเอล จอร์แดน เลบานอน คูเวต ซาอุดิอารเบีย อียิป ยูไนเตดอาหรับอามิเรต กรีก ไซปรัส เตอรกี เซอร์เบีย โครเอเซีย ยูโกสโลวาเกีย จอร์เจีย รัสเซีย ฟินแลนด์ เดนมาร์ก นอร์เวย สวีเดน อังกฤษ เยอรมัน ฝรั่งเศส ออสเตรีย สวิสเซอร์แลนด์ เนเธอร์แลนด์ สเป็ญ โปร์ตุเกต อิตาลี่ รัสเซีย เช็คโกสโลวาเกีย โปแลนด์ มอรอคโค ไนจีเรีย เคนย่า ลิเบีย อาฟริกาใต้ เป็นต้น
Sunday, January 31, 2010
เสื้อแดงคนไทยยูเคเปิดโปง นักวิชาการเหลืองที่ลอนดอน
เสื้อแดงคนไทยยูเคเปิดโปง นักวิชาการเหลืองที่ลอนดอน
เมื่อวันที่ 29 มกราคม 2553 สถานทูตไทยในอังกฤษได้จัดงาน “แก้ตัวแทนอำมาตย์สร้างภาพความบริสุทธิ์” เพื่อหลอกลวงนักศึกษาไทยและนักวิชาการต่างประเทศ โดยเชิญ สุจิต บุญบงการ และ บวรศักดิ์ อุวรรณโณ มาเป่าหูประชาชน ที่ SOAS มหาวิทยาลัยลอนดอน โดยที่ก่อนเข้าห้องสัมมนาสถานทูตมีการแจกโฆษณาชวนเชื่อเรื่อง “เศรษฐกิจพอเพียง” และบทความของ บวรศักดิ์ ที่สร้างความชอบธรรมให้กับกฎหมายหมิ่นเดชานุภาพ
อย่างไรก็ตามชาวไทยที่รักประชาธิปไตยในอังกฤษได้รวมตัวกันเพื่อเปิดโปงสองโฆษกของอำมาตย์ มีการแจกใบปลิว และมีการตั้งคำถามคมๆจากผู้เข้าฟังหลายคน (แต่ขอไม่แจ้งนามเพื่อปกป้องความปลอดภัย) ในช่วงแรกเจ้าหน้าที่สถานทูตพยายามใช้ยามของมหาวิทยาลัยเพื่อห้ามไม่ให้มีการแจกใบปลิวและเพื่อสกัดกั้นไม่ให้ ใจ อึ๊งภากรณ์ เข้าไปในที่ประชุมแต่ไม่ประสบความสำเร็จ
ทูตไทยประจำอังกฤษเปิดการประชุมโดยสร้างภาพลวงตาว่าขบวนการเสื้อแดง ไม่ได้เป็นตัวแทนของคนส่วนใหญ่ และพูดต่อไปว่ากษัตริย์ไทยอยู่เหนือการเมืองมาตลอด
สุจิต บุญบงการ นำการอภิปรายโดยอ้างเช่นเดียวกับทูตว่าคนเสื้อแดงเป็นตัวแทนของคนส่วนน้อยในสังคม ในขณะที่คนส่วนใหญ่เป็น “พลังเงียบ” การวาดภาพสังคมการเมืองไทยทั้งในอดีตและปัจจุบันของ สุจิต มีลักษณะ “ประหยัดในความจริง” เพราะไม่กล่าวถึงรายละเอียดการยุบพรรค การมีสองมาตรฐานทางกฎหมาย หรือ บรรยากาศการเซ็นเซอร์สื่อ นอกจากนี้ สุจิต ดูเหมือนความจำเสื่อมเพราะเสนอว่าความขัดแย้งทางการเมืองที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ไม่เคยมีในสังคมไทยก่อนหน้านี้ เขาคงลืม ๒๔๗๕ หรือ ยุค ๒๕๑๖-๒๕๒๓
เมื่อถูกตั้งคำถามว่าเห็นด้วยกับกฎหมายหมิ่นฯและกระบวนการของศาลหรือไม่? สุจิต ตอบว่า กระบวนการยุติธรรมในกรณีกฎหมายหมิ่นฯ ดีอยู่แล้ว “เป็นธรรมและจำเป็นต้องปิดศาลในการพิจารณาคดี” (ซึ่งเรามองว่าเป็นการกระทำที่ไม่สอดคล้องกับมาตรฐานความโปร่งใสสากล) มีการพูดถึงคณะกรรมการใหม่ที่อภิสิทธิ์ตั้งขึ้นเพื่อทบทวนการใช้กฎหมายหมิ่นฯ เหมือนกับว่าจะสร้างความยุติธรรม แต่นักสิทธิมนุษยชนหลายคนสงสัยว่าวัตถุประสงค์จริงคือการทำให้กฎหมายหมิ่นฯ มีประสิทธิภาพสูงขึ้นต่างหาก สุจิต พูดอีกว่าคนที่ถูกลงโทษในคดีหมิ่นฯสามารถร้องเรียนไปถึงกษัตริย์ได้แต่ลืมบอกว่าในกรณี สุวิชา ท่าค้อ ยังไม่มีคำตอบมาทั้งๆที่ติดคุกมาหนึ่งปีแล้ว และในกรณีที่ผู้ถูกคุมขังยืนยันว่าไม่ได้ทำอะไรผิดจะไปขอขมาทำไม สุจิต จบลงด้วยการเสนอว่าในประเทศไทยเรามีเสรีภาพในการแสดงออกไม่ได้ เพราะเรามีวัฒนธรรมในการรักกษัตริย์ อย่างไรก็ตามคนไทยผู้รักประชาธิปไตยขอมองต่างมุม วัฒนธรรมไทยมีหลายประเภท วัฒนธรรมไทยของสุจิต คือวัฒนธรรมทาสแต่วัฒนธรรมไทยของเราคือวัฒนธรรมของเสรีชน
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ ผู้เปลี่ยนเจ้านายตามกระแสลมเพื่อเอาตัวรอดอย่างสม่ำเสมอ พยายามอ้างว่าปัญหาของสังคมมาจากความเหลื่อมล้ำระหว่างคนรวยกับคนจนซึ่งต้องเร่งแก้ไข แต่เมื่อถูกถามว่าเขาจะคัดค้านเศรษฐกิจพอเพียงหรือไม่ เพราะเป็นลัทธิที่ไม่เห็นด้วยกับการกระจายรายได้ และเป็นลัทธิของคนที่รวยที่สุดในประเทศไทย บวรศักดิ์ ไม่มีคำตอบ ได้แต่โกหกว่าตนเองสนับสนุนให้ไทยเป็นรัฐสวัสดิการ แต่ในประโยคเดียวกันเจ้าพ่อแห่งความเจ้าเล่ห์คนนี้ ได้โจมตีนโยบายสวัสดิการที่เป็นประโยชน์สำหรับคนจนของไทยรักไทย ว่าเป็นการสร้าง “ประเพณีการพึ่งพาในระบบอุปถัมภ์” ในประเด็นระบบอุปถัมภ์นี้มีนักวิชาการชาวอังกฤษคนหนึ่งเถียงว่านโยบายของไทยรักไทยไม่ถือว่าสร้างระบบอุปถัมภ์ เมื่อ บวรศักดิ์ ถูกตั้งคำถามว่าทำไมในประเทศไทยถึงมีการใช้สองมาตรฐานทางกฎหมาย เขาตอบว่า “ไม่จริง” และถ้ามีปัญหานี้ก็เป็นเพราะตำรวจไม่ทำตามหน้าที่ บวรศักดิ์ ชื่นชมระบบผู้พิพากษาและศาลจนน้ำลายหยด
เมื่อ บวรศักดิ์ ถูกตั้งคำถามในเรื่องคดีหมิ่นฯ และเสรีภาพในการพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์กับกองทัพ โดยที ใจ อึ๊งภากรณ์ เสนอความเห็นส่วนตัวว่ากษัตริย์ ภูมิพล อ่อนแอ ไม่มีคุณสมบัติที่จะนำการทำรัฐประหารได้ ในขณะที่ไม่เคยปกป้องประชาธิปไตยเลย แต่ถูกทหารอ้างถึงเพื่ออาศัยความชอบธรรมจากกษัตริย์ในการทำรัฐประหาร บวรศักดิ์ เริ่มแสดงออกอาการฉุนเฉียวพร้อมกล่าวหาเท็จว่า ใจ อึ๊งภากรณ์ เขียนและพูดว่ากษัตริย์เป็นผู้สั่งให้มีรัฐประหาร อย่างไรก็ตามเมื่อมีการพิสูจน์ว่าคำพูดของ บวรศักดิ์ เป็นคำพูดเท็จ และมีการตั้งข้อสงสัยในเรื่องความสามารถทางภาษาของเขา เขาฟิวส์ขาดในทันทีและท้าให้ ใจ มาดีเบทกับเขาเป็นภาษาไทย ใจ อึ๊งภากรณ์ ยินดีรับคำท้านี้ และคนไทยรักประชาธิปไตยในอังกฤษพร้อมจะจัดเวที ให้มีการถกเถียงดังกล่าวกับ บวรศักดิ์ ขอให้เขาเพียงแต่แจ้งมาว่าเขาพร้อมจะร่วมเวทีนี้ที่อังกฤษเมื่อไหร่
ในหนังสือ “ความผิดฐานหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ” ของบวรศักดิ์ ที่แจกให้คนเข้าฟัง บวรศักดิ์ พยายามสร้างภาพเท็จว่าประเทศอื่นมีกฎหมายคล้ายๆกัน แต่ผู้แทนจากองค์กรสิทธิมนุษยชนของนักเขียน (PEN) ชี้แจงก่อนหน้านี้ว่ากฎหมายนี้ถูกยกเลิกไปแล้วในอังกฤษโดยที่ ราชินีอังกฤษเช็นยกเลิกเอง บวรศักดิ์ พยายามอ้างว่าประเทศไทยมี “วัฒนธรรมพิเศษ” ที่ทำให้ไทยเป็นทาสและหมอบคลานต่อ “พระพุทธเจ้าหลวง” หรือ “พ่อที่ปกครองลูก” และยังมีการพูดถึงธรรมราชาซึ่งหมายถึงกษัตริย์ที่ปกครองด้วยธรรมะ (การปกครองด้วยธรรมะ คงหมายถึงการเซ็นรับรองการทำรัฐประหาร?)
ในงานเสวนาครั้งนี้ มีวิทยากรที่เป็นนักวิชาการอังกฤษสองคนมาร่วมเสนอ และทั้งสองคนมองว่ากฎหมายหมิ่นฯ มีปัญหา คนที่น่าสนใจที่สุดคือ Duncan McCargo ซึ่งอธิบายว่าปัญหาความขัดแย้งในภาคใต้ เป็นปัญหาของการรวมศูนย์การปกครองโดยไม่คำนึงถึงวัฒนธรรมและประเพณีที่หลากหลาย ประเด็นที่น่าคิดคือหลายๆฝ่ายในประเทศไทยรวมทั้งทหารและนักการเมือง ยอมรับว่านี่คือปัญหาจริง แต่ไม่มีใครกล้าเปลี่ยนรูปแบบการปกครองเป็นรูปธรรม และDuncan ยังพูดถึงบรรยากาศโดยทั่วไปในไทยว่าประชาชนตกอยู่ในความกลัวและไม่มีเสรีภาพที่จะแสดงความคิดเห็น
ในใบปลิว ของ ใจ อึ๊งภากรณ์ ที่แจกไปในงานเสวนาครั้งนี้ มีการเรียกร้องให้มีการปล่อยนักโทษการเมืองในประเทศไทย และอธิบายว่า ปัจจุบันนี้การเรียกร้องประชาธิปไตยและการพูดความจริงกลายเป็นอาชญากรรม มีการใช้กฎหมายหมิ่นฯกระจายไปทั่วและการพยายามเซ็นเซอร์สื่ออย่างเบ็ดเสร็จ นอกจากนี้มีการพูดถึงระบบสองมาตรฐานในศาลที่ยุบพรรคการเมืองที่ได้คะแนนเสียงมากที่สุด มีการร่างรัฐธรรมนูญของทหารที่ให้ความชอบธรรมกับรัฐประหารและระบุว่าจะต้องมีการเพิ่มงบประมาณทหารในการขณะที่ต้องจำกัดงบประมาณทางสังคม ใบปลิวนี้เสนอว่าพวกที่สนับสนุนรัฐประหาร ๑๙ กันยา ดูถูกปัญญาของคนจนและต้องการหมุนนาฬิกากลับไปสู่ยุคอดีตที่มีแต่การซื้อขายเสียงของพรรคการเมือง โดยไม่สนใจประชาชน ทางออกที่จะแก้ปัญหาสำหรับสังคมไทยคือ เราต้องเอาประชาธิปไตยกลับมา เราต้องยกเลิกกฎหมายหมิ่นฯและกฎหมายคอมพิวเตอร์ ต้องตัดกำลังกองทัพ และนำผู้ที่ละเมิดสิทธิมนุษยชนมาลงโทษ ประเทศไทยควรจะเป็นรัฐสวัสดิการและสาธารณรัฐประชาธิปไตย
--
Giles Ji Ungpakorn
UK mobile:+44-(0)7817034432 +44-(0)7817034432
UK landline +44(0) 1865-422117 +44(0) 1865-422117
http://siamrd.blog.co.uk/
http://wdpress.blog.co.uk/
http://redsiam.wordpress.com/
see YOUTUBE videos by Giles53
เมื่อวันที่ 29 มกราคม 2553 สถานทูตไทยในอังกฤษได้จัดงาน “แก้ตัวแทนอำมาตย์สร้างภาพความบริสุทธิ์” เพื่อหลอกลวงนักศึกษาไทยและนักวิชาการต่างประเทศ โดยเชิญ สุจิต บุญบงการ และ บวรศักดิ์ อุวรรณโณ มาเป่าหูประชาชน ที่ SOAS มหาวิทยาลัยลอนดอน โดยที่ก่อนเข้าห้องสัมมนาสถานทูตมีการแจกโฆษณาชวนเชื่อเรื่อง “เศรษฐกิจพอเพียง” และบทความของ บวรศักดิ์ ที่สร้างความชอบธรรมให้กับกฎหมายหมิ่นเดชานุภาพ
อย่างไรก็ตามชาวไทยที่รักประชาธิปไตยในอังกฤษได้รวมตัวกันเพื่อเปิดโปงสองโฆษกของอำมาตย์ มีการแจกใบปลิว และมีการตั้งคำถามคมๆจากผู้เข้าฟังหลายคน (แต่ขอไม่แจ้งนามเพื่อปกป้องความปลอดภัย) ในช่วงแรกเจ้าหน้าที่สถานทูตพยายามใช้ยามของมหาวิทยาลัยเพื่อห้ามไม่ให้มีการแจกใบปลิวและเพื่อสกัดกั้นไม่ให้ ใจ อึ๊งภากรณ์ เข้าไปในที่ประชุมแต่ไม่ประสบความสำเร็จ
ทูตไทยประจำอังกฤษเปิดการประชุมโดยสร้างภาพลวงตาว่าขบวนการเสื้อแดง ไม่ได้เป็นตัวแทนของคนส่วนใหญ่ และพูดต่อไปว่ากษัตริย์ไทยอยู่เหนือการเมืองมาตลอด
สุจิต บุญบงการ นำการอภิปรายโดยอ้างเช่นเดียวกับทูตว่าคนเสื้อแดงเป็นตัวแทนของคนส่วนน้อยในสังคม ในขณะที่คนส่วนใหญ่เป็น “พลังเงียบ” การวาดภาพสังคมการเมืองไทยทั้งในอดีตและปัจจุบันของ สุจิต มีลักษณะ “ประหยัดในความจริง” เพราะไม่กล่าวถึงรายละเอียดการยุบพรรค การมีสองมาตรฐานทางกฎหมาย หรือ บรรยากาศการเซ็นเซอร์สื่อ นอกจากนี้ สุจิต ดูเหมือนความจำเสื่อมเพราะเสนอว่าความขัดแย้งทางการเมืองที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ไม่เคยมีในสังคมไทยก่อนหน้านี้ เขาคงลืม ๒๔๗๕ หรือ ยุค ๒๕๑๖-๒๕๒๓
เมื่อถูกตั้งคำถามว่าเห็นด้วยกับกฎหมายหมิ่นฯและกระบวนการของศาลหรือไม่? สุจิต ตอบว่า กระบวนการยุติธรรมในกรณีกฎหมายหมิ่นฯ ดีอยู่แล้ว “เป็นธรรมและจำเป็นต้องปิดศาลในการพิจารณาคดี” (ซึ่งเรามองว่าเป็นการกระทำที่ไม่สอดคล้องกับมาตรฐานความโปร่งใสสากล) มีการพูดถึงคณะกรรมการใหม่ที่อภิสิทธิ์ตั้งขึ้นเพื่อทบทวนการใช้กฎหมายหมิ่นฯ เหมือนกับว่าจะสร้างความยุติธรรม แต่นักสิทธิมนุษยชนหลายคนสงสัยว่าวัตถุประสงค์จริงคือการทำให้กฎหมายหมิ่นฯ มีประสิทธิภาพสูงขึ้นต่างหาก สุจิต พูดอีกว่าคนที่ถูกลงโทษในคดีหมิ่นฯสามารถร้องเรียนไปถึงกษัตริย์ได้แต่ลืมบอกว่าในกรณี สุวิชา ท่าค้อ ยังไม่มีคำตอบมาทั้งๆที่ติดคุกมาหนึ่งปีแล้ว และในกรณีที่ผู้ถูกคุมขังยืนยันว่าไม่ได้ทำอะไรผิดจะไปขอขมาทำไม สุจิต จบลงด้วยการเสนอว่าในประเทศไทยเรามีเสรีภาพในการแสดงออกไม่ได้ เพราะเรามีวัฒนธรรมในการรักกษัตริย์ อย่างไรก็ตามคนไทยผู้รักประชาธิปไตยขอมองต่างมุม วัฒนธรรมไทยมีหลายประเภท วัฒนธรรมไทยของสุจิต คือวัฒนธรรมทาสแต่วัฒนธรรมไทยของเราคือวัฒนธรรมของเสรีชน
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ ผู้เปลี่ยนเจ้านายตามกระแสลมเพื่อเอาตัวรอดอย่างสม่ำเสมอ พยายามอ้างว่าปัญหาของสังคมมาจากความเหลื่อมล้ำระหว่างคนรวยกับคนจนซึ่งต้องเร่งแก้ไข แต่เมื่อถูกถามว่าเขาจะคัดค้านเศรษฐกิจพอเพียงหรือไม่ เพราะเป็นลัทธิที่ไม่เห็นด้วยกับการกระจายรายได้ และเป็นลัทธิของคนที่รวยที่สุดในประเทศไทย บวรศักดิ์ ไม่มีคำตอบ ได้แต่โกหกว่าตนเองสนับสนุนให้ไทยเป็นรัฐสวัสดิการ แต่ในประโยคเดียวกันเจ้าพ่อแห่งความเจ้าเล่ห์คนนี้ ได้โจมตีนโยบายสวัสดิการที่เป็นประโยชน์สำหรับคนจนของไทยรักไทย ว่าเป็นการสร้าง “ประเพณีการพึ่งพาในระบบอุปถัมภ์” ในประเด็นระบบอุปถัมภ์นี้มีนักวิชาการชาวอังกฤษคนหนึ่งเถียงว่านโยบายของไทยรักไทยไม่ถือว่าสร้างระบบอุปถัมภ์ เมื่อ บวรศักดิ์ ถูกตั้งคำถามว่าทำไมในประเทศไทยถึงมีการใช้สองมาตรฐานทางกฎหมาย เขาตอบว่า “ไม่จริง” และถ้ามีปัญหานี้ก็เป็นเพราะตำรวจไม่ทำตามหน้าที่ บวรศักดิ์ ชื่นชมระบบผู้พิพากษาและศาลจนน้ำลายหยด
เมื่อ บวรศักดิ์ ถูกตั้งคำถามในเรื่องคดีหมิ่นฯ และเสรีภาพในการพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์กับกองทัพ โดยที ใจ อึ๊งภากรณ์ เสนอความเห็นส่วนตัวว่ากษัตริย์ ภูมิพล อ่อนแอ ไม่มีคุณสมบัติที่จะนำการทำรัฐประหารได้ ในขณะที่ไม่เคยปกป้องประชาธิปไตยเลย แต่ถูกทหารอ้างถึงเพื่ออาศัยความชอบธรรมจากกษัตริย์ในการทำรัฐประหาร บวรศักดิ์ เริ่มแสดงออกอาการฉุนเฉียวพร้อมกล่าวหาเท็จว่า ใจ อึ๊งภากรณ์ เขียนและพูดว่ากษัตริย์เป็นผู้สั่งให้มีรัฐประหาร อย่างไรก็ตามเมื่อมีการพิสูจน์ว่าคำพูดของ บวรศักดิ์ เป็นคำพูดเท็จ และมีการตั้งข้อสงสัยในเรื่องความสามารถทางภาษาของเขา เขาฟิวส์ขาดในทันทีและท้าให้ ใจ มาดีเบทกับเขาเป็นภาษาไทย ใจ อึ๊งภากรณ์ ยินดีรับคำท้านี้ และคนไทยรักประชาธิปไตยในอังกฤษพร้อมจะจัดเวที ให้มีการถกเถียงดังกล่าวกับ บวรศักดิ์ ขอให้เขาเพียงแต่แจ้งมาว่าเขาพร้อมจะร่วมเวทีนี้ที่อังกฤษเมื่อไหร่
ในหนังสือ “ความผิดฐานหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ” ของบวรศักดิ์ ที่แจกให้คนเข้าฟัง บวรศักดิ์ พยายามสร้างภาพเท็จว่าประเทศอื่นมีกฎหมายคล้ายๆกัน แต่ผู้แทนจากองค์กรสิทธิมนุษยชนของนักเขียน (PEN) ชี้แจงก่อนหน้านี้ว่ากฎหมายนี้ถูกยกเลิกไปแล้วในอังกฤษโดยที่ ราชินีอังกฤษเช็นยกเลิกเอง บวรศักดิ์ พยายามอ้างว่าประเทศไทยมี “วัฒนธรรมพิเศษ” ที่ทำให้ไทยเป็นทาสและหมอบคลานต่อ “พระพุทธเจ้าหลวง” หรือ “พ่อที่ปกครองลูก” และยังมีการพูดถึงธรรมราชาซึ่งหมายถึงกษัตริย์ที่ปกครองด้วยธรรมะ (การปกครองด้วยธรรมะ คงหมายถึงการเซ็นรับรองการทำรัฐประหาร?)
ในงานเสวนาครั้งนี้ มีวิทยากรที่เป็นนักวิชาการอังกฤษสองคนมาร่วมเสนอ และทั้งสองคนมองว่ากฎหมายหมิ่นฯ มีปัญหา คนที่น่าสนใจที่สุดคือ Duncan McCargo ซึ่งอธิบายว่าปัญหาความขัดแย้งในภาคใต้ เป็นปัญหาของการรวมศูนย์การปกครองโดยไม่คำนึงถึงวัฒนธรรมและประเพณีที่หลากหลาย ประเด็นที่น่าคิดคือหลายๆฝ่ายในประเทศไทยรวมทั้งทหารและนักการเมือง ยอมรับว่านี่คือปัญหาจริง แต่ไม่มีใครกล้าเปลี่ยนรูปแบบการปกครองเป็นรูปธรรม และDuncan ยังพูดถึงบรรยากาศโดยทั่วไปในไทยว่าประชาชนตกอยู่ในความกลัวและไม่มีเสรีภาพที่จะแสดงความคิดเห็น
ในใบปลิว ของ ใจ อึ๊งภากรณ์ ที่แจกไปในงานเสวนาครั้งนี้ มีการเรียกร้องให้มีการปล่อยนักโทษการเมืองในประเทศไทย และอธิบายว่า ปัจจุบันนี้การเรียกร้องประชาธิปไตยและการพูดความจริงกลายเป็นอาชญากรรม มีการใช้กฎหมายหมิ่นฯกระจายไปทั่วและการพยายามเซ็นเซอร์สื่ออย่างเบ็ดเสร็จ นอกจากนี้มีการพูดถึงระบบสองมาตรฐานในศาลที่ยุบพรรคการเมืองที่ได้คะแนนเสียงมากที่สุด มีการร่างรัฐธรรมนูญของทหารที่ให้ความชอบธรรมกับรัฐประหารและระบุว่าจะต้องมีการเพิ่มงบประมาณทหารในการขณะที่ต้องจำกัดงบประมาณทางสังคม ใบปลิวนี้เสนอว่าพวกที่สนับสนุนรัฐประหาร ๑๙ กันยา ดูถูกปัญญาของคนจนและต้องการหมุนนาฬิกากลับไปสู่ยุคอดีตที่มีแต่การซื้อขายเสียงของพรรคการเมือง โดยไม่สนใจประชาชน ทางออกที่จะแก้ปัญหาสำหรับสังคมไทยคือ เราต้องเอาประชาธิปไตยกลับมา เราต้องยกเลิกกฎหมายหมิ่นฯและกฎหมายคอมพิวเตอร์ ต้องตัดกำลังกองทัพ และนำผู้ที่ละเมิดสิทธิมนุษยชนมาลงโทษ ประเทศไทยควรจะเป็นรัฐสวัสดิการและสาธารณรัฐประชาธิปไตย
--
Giles Ji Ungpakorn
UK mobile:+44-(0)7817034432 +44-(0)7817034432
UK landline +44(0) 1865-422117 +44(0) 1865-422117
http://siamrd.blog.co.uk/
http://wdpress.blog.co.uk/
http://redsiam.wordpress.com/
see YOUTUBE videos by Giles53
Sunday, January 24, 2010
รับทราบ รับปฏิบัติ พร้อมลุยไปด้วยกันครับ.......สู้..สู้
รับทราบ รับปฏิบัติ พร้อมลุยไปด้วยกันครับ.......สู้..สู้
เมื่อ มกราคม 24, 2010 1:01 หลังเที่ยง, Kunnared P. เขียนว่า:
เป็นแนวคิดที่น่าสนใจครับ ถ้ามีการรัฐประหารจริง ทุกคนสามารถร่วมด้วยช่วยกันจัดการตามความถนัดได้.....ขอลุย..กับมันด้วยคนครับ
ประกาศ คณะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ ฉบับที่ 1
สืบเนื่องจากในปัจจุบันนี้มีข่าวหนาหูว่าจะมีทหารนอกรีต จะร่วมมือกันทำการปฏิวัติเพื่อล้มล้างรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตย ของประเทศไทย เพื่อมิให้การปฏิวัติดังกล่าวที่กำลังจะมีขึ้นในไม่ช้านี้ ได้กระทำสำเร็จโดยง่าย เหมือนเมื่อวันที่ 19 กันยายน 2549 ที่ผ่านมา
พวกเราประชาชนทุกหมู่เหล่าในนาม คณะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ จึงขอประกาศ ถึงวิธีการต่อต้านการปฏิวัติ ดังนี้
1.ให้ถือว่าผู้ก่อการปฏิวัติทุกคน รวมทั้งผู้ให้ความร่วมมือ เป็นกบฏ ของแผ่นดิน
2.ให้ทุกคนอยู่ในที่พำนักของตนเอง ห้ามบุคคลหรือหน่วยงานใด เข้ารายงานตัวหรือร่วมมือกับผู้ก่อการปฏิวัติ
3.สถาบัน, หน่วยงาน หรือบุคคลใด ที่ให้ความร่วมมือกับผู้ก่อการปฏิวัติ ให้ถือว่าเป็นศัตรูของประชาชนทุกคน
4.ขอให้หลีกเลี่ยงการออกไปชุมนุมกันในที่สาธารณะ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกปราบปราม
5.ให้แต่ละสถาบัน หน่วยงาน หรือแต่ละคนทำประกาศไม่เห็นด้วยกับการปฏิวัติของตนเอง ออกประกาศสู่สาธารณะ ตามที่ต่างๆ เช่นทำป้าย แผ่นปลิว ประกาศบนเว็บไซต์ หรือทำคลิปขึ้นไปวางบน youtube.com
6.ขอให้ประชาชนได้ทำการปกป้องระบอบประชาธิปไตยอย่างสุดความสามารถ โดยหาทางกำจัดผู้ก่อการปฏิวัติทุกคนเหล่านั้นได้ตามอัธยาศัย โดยไม่มีความผิด
7.หากพบว่าผู้ว่าราชการจังหวัดไหนเข้าร่วมมือหรือเข้ารายงานตัวต่อผู้ก่อการปฏิวัติ ให้ทำการเผาศาลากลางจังหวัดนั้นได้ทันที
8.ให้จัดการกับนายทหารหรือตำรวจผู้คุมกำลังเข้าทำการปฏิวัติทุกระดับอย่างถึงที่สุด รวมทั้งครอบครัวของเขา
9.ให้ทำลายสถาบันหรือองค์ใด ที่ลงนามให้การรับรองการปฏิวัติในครั้งต่อไปนี้ ให้สิ้นซาก
10.ให้จัดการตัวอาคารหรือบุคคลที่ทำหน้าที่สื่อเพื่อการปฏิวัติทุกราย
11.ให้กำจัดบุคคลและครอบครัวผู้ร่วมก่อการปฏิวัติทุกรายไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อมตลอด
ไป โดยไม่มีวันหมดอายุความ
12.รถถังและอาวุธต่างๆ ที่ผู้ก่อการปฏิวัติ นำมาใช้ให้ทำลายได้โดยไม่มีความผิด
13.ให้ตัดน้ำและไฟฟ้าทุกแห่ง ที่เป็นที่ทำการของผู้ก่อการปฏิวัติได้โดยไม่ต้องบอกล่วงหน้า
14.ให้ยึดรถเมล์สาธารณะมาปิดกั้นการเดินทางของผู้ก่อการปฏิวัติได้
15.ให้สกัดกั้นและปิดสถานที่ที่จะเป็นที่รายงานตัวของฝ่ายผู้ก่อการปฏิวัติให้ได้ทุก
แห่ง
จึงประกาศมาให้ทราบโดยทั่วกัน
คณะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ
24 มกราคม 2553
00.17 น.
saturdayvoice
-
เมื่อ มกราคม 24, 2010 1:01 หลังเที่ยง, Kunnared P. เขียนว่า:
เป็นแนวคิดที่น่าสนใจครับ ถ้ามีการรัฐประหารจริง ทุกคนสามารถร่วมด้วยช่วยกันจัดการตามความถนัดได้.....ขอลุย..กับมันด้วยคนครับ
ประกาศ คณะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ ฉบับที่ 1
สืบเนื่องจากในปัจจุบันนี้มีข่าวหนาหูว่าจะมีทหารนอกรีต จะร่วมมือกันทำการปฏิวัติเพื่อล้มล้างรัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตย ของประเทศไทย เพื่อมิให้การปฏิวัติดังกล่าวที่กำลังจะมีขึ้นในไม่ช้านี้ ได้กระทำสำเร็จโดยง่าย เหมือนเมื่อวันที่ 19 กันยายน 2549 ที่ผ่านมา
พวกเราประชาชนทุกหมู่เหล่าในนาม คณะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ จึงขอประกาศ ถึงวิธีการต่อต้านการปฏิวัติ ดังนี้
1.ให้ถือว่าผู้ก่อการปฏิวัติทุกคน รวมทั้งผู้ให้ความร่วมมือ เป็นกบฏ ของแผ่นดิน
2.ให้ทุกคนอยู่ในที่พำนักของตนเอง ห้ามบุคคลหรือหน่วยงานใด เข้ารายงานตัวหรือร่วมมือกับผู้ก่อการปฏิวัติ
3.สถาบัน, หน่วยงาน หรือบุคคลใด ที่ให้ความร่วมมือกับผู้ก่อการปฏิวัติ ให้ถือว่าเป็นศัตรูของประชาชนทุกคน
4.ขอให้หลีกเลี่ยงการออกไปชุมนุมกันในที่สาธารณะ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกปราบปราม
5.ให้แต่ละสถาบัน หน่วยงาน หรือแต่ละคนทำประกาศไม่เห็นด้วยกับการปฏิวัติของตนเอง ออกประกาศสู่สาธารณะ ตามที่ต่างๆ เช่นทำป้าย แผ่นปลิว ประกาศบนเว็บไซต์ หรือทำคลิปขึ้นไปวางบน youtube.com
6.ขอให้ประชาชนได้ทำการปกป้องระบอบประชาธิปไตยอย่างสุดความสามารถ โดยหาทางกำจัดผู้ก่อการปฏิวัติทุกคนเหล่านั้นได้ตามอัธยาศัย โดยไม่มีความผิด
7.หากพบว่าผู้ว่าราชการจังหวัดไหนเข้าร่วมมือหรือเข้ารายงานตัวต่อผู้ก่อการปฏิวัติ ให้ทำการเผาศาลากลางจังหวัดนั้นได้ทันที
8.ให้จัดการกับนายทหารหรือตำรวจผู้คุมกำลังเข้าทำการปฏิวัติทุกระดับอย่างถึงที่สุด รวมทั้งครอบครัวของเขา
9.ให้ทำลายสถาบันหรือองค์ใด ที่ลงนามให้การรับรองการปฏิวัติในครั้งต่อไปนี้ ให้สิ้นซาก
10.ให้จัดการตัวอาคารหรือบุคคลที่ทำหน้าที่สื่อเพื่อการปฏิวัติทุกราย
11.ให้กำจัดบุคคลและครอบครัวผู้ร่วมก่อการปฏิวัติทุกรายไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อมตลอด
ไป โดยไม่มีวันหมดอายุความ
12.รถถังและอาวุธต่างๆ ที่ผู้ก่อการปฏิวัติ นำมาใช้ให้ทำลายได้โดยไม่มีความผิด
13.ให้ตัดน้ำและไฟฟ้าทุกแห่ง ที่เป็นที่ทำการของผู้ก่อการปฏิวัติได้โดยไม่ต้องบอกล่วงหน้า
14.ให้ยึดรถเมล์สาธารณะมาปิดกั้นการเดินทางของผู้ก่อการปฏิวัติได้
15.ให้สกัดกั้นและปิดสถานที่ที่จะเป็นที่รายงานตัวของฝ่ายผู้ก่อการปฏิวัติให้ได้ทุก
แห่ง
จึงประกาศมาให้ทราบโดยทั่วกัน
คณะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ
24 มกราคม 2553
00.17 น.
saturdayvoice
-
Saturday, January 23, 2010
เขาว่ากระแสไม่เอาเจ้าแพร่ไปทั่วแล้ว
เขาว่ากระแสไม่เอาเจ้าแพร่ไปทั่วแล้ว
ใจ อึ๊งภากรณ์
ถ้าใครอ่านบทความของ ชัยอนันต์ สมุทวาณิช ใน ผู้จัดการ ๒ สิงหาคม ๕๒ จะเห็นว่าฝ่ายอำมาตย์เริ่มยอมรับกันแล้วว่า “กระแสไม่เอาเจ้าแพร่หลายไปทั่วประเทศแล้ว” และ ชัยอนันต์ ยังยอมรับอีกว่า “คนชนบทชอบทักษิณ... ก็เพราะทักษิณเป็นนักการเมืองคนแรกที่ทำประโยชน์ให้แก่ประชาชนอย่างเป็นรูปธรรม ที่สำคัญก็คือ เรื่อง 30 บาทรักษาทุกโรคกับกองทุนหมู่บ้าน”
แต่หลังจากนั้น ชัยอนันต์ ก็เริ่มเข้าสู่แดนแห่งนิยาย เช่น
1. ชัยอนันต์ ตั้งคำถามว่าทำไมกระแสไม่เอาเจ้าแพร่ไปทั่ว? แล้วพยายามหาคำตอบที่ไม่ใช่คำตอบง่ายที่สุดและตรงกับความจริงที่สุด ก็เลยเสนอว่ามีการปลุกระดม... คำถามคือทำไมการปลุกระดมได้ผล?... ก็เพราะมันตรงกับสิ่งที่คนคิดอยู่แล้ว!! คำตอบที่ง่ายที่สุดและตรงกับความจริงที่ ชัยอนันต์ ไม่กล้าพูดคือ ตั้งแต่การก่อตั้งของพันธมิตรฯ ผ่านการทำรัฐประหาร ๑๙ กันยา การใช้ศาลเป็นเครื่องมือล้มพรรค การใช้ความรุนแรงปิดทำเนียบ รัฐสภา และสนามบิน ฯลฯ จนถึงวันนี้ ฝ่ายเสื้อเหลืองเอาเรื่องเจ้ามาเป็นข้ออ้างในการทำลายประชาธิปไตย ล้มรัฐบาลที่ประชาชนส่วนใหญ่เลือกมา และดูถูกประชาชนเหล่านั้นว่า “โง่” หรือไร้วุฒิภาวะที่จะลงคะแนนเสียง มีการใช้กฎหมายหมิ่นเดชานุภาพกับคนที่คัดค้านรัฐประหาร แถมยังมีกรณีที่ราชินีไปงานศพพันธมิตรฯ และกรณีที่ในหลวงไม่ออกมาพูดอะไรในเดือนธันวาคมปีที่แล้วอีกด้วย คำตอบและคำอธิบายมันง่ายอย่างนี้ครับ ใครๆก็รู้ ไม่ต้องเป็นนักวิชาการจบดอกเตอร์หรอก สรุปแล้วคนส่วนใหญ่ในประเทศคิดเองเป็น ไม่ถูกล้างสมอง ตรวจสอบสถาบันกษัตริย์ในวิกฤตการเมืองที่ร้อนแรง แล้วพบว่าไม่มีประโยชน์ในการปกป้องรัฐธรรมนูญ ประชาธิปไตย และสิทธิเสรีภาพของประชาชน ตรงกันข้าม ไปอยู่กับฝ่ายที่เป็นศัตรูประชาชนและศัตรูของประชาธิปไตย จะไม่เกิดกระแสไม่เอาเจ้าที่ยิ่งใหญ่ทั่วประเทศได้อย่างไร? พวกอำมาตย์มั่นใจในตนเองมากไป คิดว่าล้างสมองประชาชนได้ แค่อ้างกษัตริย์แล้วเขาจะทำอะไรก็ได้ ไม่จริงครับ ถูกพิสูจน์ได้ แล้วพวกอำมาตย์อาจใช้การปราบปรามหรือการสร้างความกลัวให้บางคนไม่กล้าพูดได้ แต่เปลี่ยนใจลึกๆ ของคนไม่ได้หรอก การปิดเวป การปิดวิทยุชุมชน การเซ็นเซอร์ หรือการโกหกที่รัฐบาลอำมาตย์ทำอยู่ก็ไม่มีผลอย่างที่เขาต้องการ
2. ชัยอนันต์ เขียนว่า “กระแสต้านสถาบันพระมหากษัตริย์นั้น ในที่สุดคงไม่บังเกิดผลอะไร และในอดีตก็เคยมีมาแล้ว โดยเฉพาะปลายรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมัยรัชกาลที่ 6” ผมอ่านแล้วหัวเราะ!!! เพราะนักประวัติศาสตร์ไทยทราบดีว่ากระแสไม่เอาเจ้าปลายรัชกาลที่ ๕ และในช่วงรัชกาลที่ ๖ ในที่สุดสะสมมากขึ้นจนเกิดการปฏิวัติ ๒๔๗๕ ในสมัยรัชกาลที่ ๗ ท่ามกลางกระแสไม่เอาเจ้าทั่วประเทศ
3. ชัยอนันต์ มองว่า “การวิจารณ์ “เจ้า” ก็ไม่อาจทำแบบเหวี่ยงแหได้ และก็ไม่มีข้อมูลข่าวสารหรือข้อเท็จจริงมาสนับสนุนคำวิจารณ์” ก็ฝันไปเถิดว่าไม่มีข้อมูลหรือข้อเท็จจริง แต่ในอีกแง่ก็เป็นคำดูถูกประชาชนอีกว่าเชื่ออะไรโดยไร้เหตุผล
4. ชัยอนันต์ มองว่า “คนรุ่นใหม่ที่อายุต่ำกว่า 30 ปี รู้สึกว่าจะไม่สนใจเรื่องนี้มากเท่าใดนัก” และ “คนหนุ่มคนสาว เวลานี้ซึ่งดูจะเป็นพวกวัตถุนิยมสุดขั้วกันมาก ถ้าจะพูดถึงความภักดีต่อชาติหรือสถาบันแล้ว คงหวังได้ยาก” ตรงนี้ ชัยอนันต์ คงรู้จักเด็กๆ จากตระกูลร่ำรวยที่เป็นนักศึกษา วชิราวุธวิทยาลัย ซึ่งไม่ใช่เด็กธรรมดาเหมือนประชาชนอื่นๆ ส่วนผมและเพื่อนๆ รู้จักเด็กนักเรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐ จึงขอบอกว่าคนรุ่นใหม่ไม่จงรักภักดีกับอะไรง่ายๆ และถ้าคนรุ่นใหม่ “ไม่สนใจเรื่องกษัตริย์” มันหมายความว่าเบื่อกับการถูกบังคับให้จงรักภักดี แต่มันไม่ใช่ว่าเขาสนใจแต่เรื่องวัตถุนิยมหรือการบริโภคเหนือสิ่งอื่น จริงๆ แล้วพวกที่เป็นนักบริโภคนิยมสุดขั้วของสังคม ที่กอบโกยความร่ำรวยเข้ากระเป๋าตนเองมากที่สุด คือพวกเจ้าและอำมาตย์ ในขณะที่มาสอนเราให้มีความสุข “ความพอเพียง” ท่ามกลางความยากจนของเรา ดังนั้นถ้าใครยิ่งรวยยิ่งกอบโกยบริโภค ก็จะยิ่งหลงเชื่อในนิยายเรื่องเจ้า
อย่างไรก็ตาม ผมมีคำเตือนให้คนเสื้อแดงที่ “ไม่เอาเจ้า” เหมือนผม ถ้าฝ่ายอำมาตย์หลอกตนเองได้มันไม่ได้แปลว่าเราต้องหลอกตนเองไปด้วย เราต้องยอมรับความจริง และไม่ประเมินฝ่ายอำมาตย์ต่ำไป กระแสไม่เอาเจ้าที่แพร่ไปทั่วจะไม่เกิดผลโดยอัตโนมัติถ้าเราไม่รู้จักสู้ ดังนั้นเราต้องใช้ปัญญาในการทำภาระที่ยังค้างอยู่ของการปฏิวัติ ๒๔๗๕ ให้เสร็จสิ้น แล้วเราจะได้ประชาธิปไตยแท้
--
Giles Ji Ungpakorn
siamrd.blog.co.uk/
wdpress.blog.co.uk/
redsiam.wordpress.com/
see YOUTUBE videos by Giles53
ใจ อึ๊งภากรณ์
ถ้าใครอ่านบทความของ ชัยอนันต์ สมุทวาณิช ใน ผู้จัดการ ๒ สิงหาคม ๕๒ จะเห็นว่าฝ่ายอำมาตย์เริ่มยอมรับกันแล้วว่า “กระแสไม่เอาเจ้าแพร่หลายไปทั่วประเทศแล้ว” และ ชัยอนันต์ ยังยอมรับอีกว่า “คนชนบทชอบทักษิณ... ก็เพราะทักษิณเป็นนักการเมืองคนแรกที่ทำประโยชน์ให้แก่ประชาชนอย่างเป็นรูปธรรม ที่สำคัญก็คือ เรื่อง 30 บาทรักษาทุกโรคกับกองทุนหมู่บ้าน”
แต่หลังจากนั้น ชัยอนันต์ ก็เริ่มเข้าสู่แดนแห่งนิยาย เช่น
1. ชัยอนันต์ ตั้งคำถามว่าทำไมกระแสไม่เอาเจ้าแพร่ไปทั่ว? แล้วพยายามหาคำตอบที่ไม่ใช่คำตอบง่ายที่สุดและตรงกับความจริงที่สุด ก็เลยเสนอว่ามีการปลุกระดม... คำถามคือทำไมการปลุกระดมได้ผล?... ก็เพราะมันตรงกับสิ่งที่คนคิดอยู่แล้ว!! คำตอบที่ง่ายที่สุดและตรงกับความจริงที่ ชัยอนันต์ ไม่กล้าพูดคือ ตั้งแต่การก่อตั้งของพันธมิตรฯ ผ่านการทำรัฐประหาร ๑๙ กันยา การใช้ศาลเป็นเครื่องมือล้มพรรค การใช้ความรุนแรงปิดทำเนียบ รัฐสภา และสนามบิน ฯลฯ จนถึงวันนี้ ฝ่ายเสื้อเหลืองเอาเรื่องเจ้ามาเป็นข้ออ้างในการทำลายประชาธิปไตย ล้มรัฐบาลที่ประชาชนส่วนใหญ่เลือกมา และดูถูกประชาชนเหล่านั้นว่า “โง่” หรือไร้วุฒิภาวะที่จะลงคะแนนเสียง มีการใช้กฎหมายหมิ่นเดชานุภาพกับคนที่คัดค้านรัฐประหาร แถมยังมีกรณีที่ราชินีไปงานศพพันธมิตรฯ และกรณีที่ในหลวงไม่ออกมาพูดอะไรในเดือนธันวาคมปีที่แล้วอีกด้วย คำตอบและคำอธิบายมันง่ายอย่างนี้ครับ ใครๆก็รู้ ไม่ต้องเป็นนักวิชาการจบดอกเตอร์หรอก สรุปแล้วคนส่วนใหญ่ในประเทศคิดเองเป็น ไม่ถูกล้างสมอง ตรวจสอบสถาบันกษัตริย์ในวิกฤตการเมืองที่ร้อนแรง แล้วพบว่าไม่มีประโยชน์ในการปกป้องรัฐธรรมนูญ ประชาธิปไตย และสิทธิเสรีภาพของประชาชน ตรงกันข้าม ไปอยู่กับฝ่ายที่เป็นศัตรูประชาชนและศัตรูของประชาธิปไตย จะไม่เกิดกระแสไม่เอาเจ้าที่ยิ่งใหญ่ทั่วประเทศได้อย่างไร? พวกอำมาตย์มั่นใจในตนเองมากไป คิดว่าล้างสมองประชาชนได้ แค่อ้างกษัตริย์แล้วเขาจะทำอะไรก็ได้ ไม่จริงครับ ถูกพิสูจน์ได้ แล้วพวกอำมาตย์อาจใช้การปราบปรามหรือการสร้างความกลัวให้บางคนไม่กล้าพูดได้ แต่เปลี่ยนใจลึกๆ ของคนไม่ได้หรอก การปิดเวป การปิดวิทยุชุมชน การเซ็นเซอร์ หรือการโกหกที่รัฐบาลอำมาตย์ทำอยู่ก็ไม่มีผลอย่างที่เขาต้องการ
2. ชัยอนันต์ เขียนว่า “กระแสต้านสถาบันพระมหากษัตริย์นั้น ในที่สุดคงไม่บังเกิดผลอะไร และในอดีตก็เคยมีมาแล้ว โดยเฉพาะปลายรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และสมัยรัชกาลที่ 6” ผมอ่านแล้วหัวเราะ!!! เพราะนักประวัติศาสตร์ไทยทราบดีว่ากระแสไม่เอาเจ้าปลายรัชกาลที่ ๕ และในช่วงรัชกาลที่ ๖ ในที่สุดสะสมมากขึ้นจนเกิดการปฏิวัติ ๒๔๗๕ ในสมัยรัชกาลที่ ๗ ท่ามกลางกระแสไม่เอาเจ้าทั่วประเทศ
3. ชัยอนันต์ มองว่า “การวิจารณ์ “เจ้า” ก็ไม่อาจทำแบบเหวี่ยงแหได้ และก็ไม่มีข้อมูลข่าวสารหรือข้อเท็จจริงมาสนับสนุนคำวิจารณ์” ก็ฝันไปเถิดว่าไม่มีข้อมูลหรือข้อเท็จจริง แต่ในอีกแง่ก็เป็นคำดูถูกประชาชนอีกว่าเชื่ออะไรโดยไร้เหตุผล
4. ชัยอนันต์ มองว่า “คนรุ่นใหม่ที่อายุต่ำกว่า 30 ปี รู้สึกว่าจะไม่สนใจเรื่องนี้มากเท่าใดนัก” และ “คนหนุ่มคนสาว เวลานี้ซึ่งดูจะเป็นพวกวัตถุนิยมสุดขั้วกันมาก ถ้าจะพูดถึงความภักดีต่อชาติหรือสถาบันแล้ว คงหวังได้ยาก” ตรงนี้ ชัยอนันต์ คงรู้จักเด็กๆ จากตระกูลร่ำรวยที่เป็นนักศึกษา วชิราวุธวิทยาลัย ซึ่งไม่ใช่เด็กธรรมดาเหมือนประชาชนอื่นๆ ส่วนผมและเพื่อนๆ รู้จักเด็กนักเรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐ จึงขอบอกว่าคนรุ่นใหม่ไม่จงรักภักดีกับอะไรง่ายๆ และถ้าคนรุ่นใหม่ “ไม่สนใจเรื่องกษัตริย์” มันหมายความว่าเบื่อกับการถูกบังคับให้จงรักภักดี แต่มันไม่ใช่ว่าเขาสนใจแต่เรื่องวัตถุนิยมหรือการบริโภคเหนือสิ่งอื่น จริงๆ แล้วพวกที่เป็นนักบริโภคนิยมสุดขั้วของสังคม ที่กอบโกยความร่ำรวยเข้ากระเป๋าตนเองมากที่สุด คือพวกเจ้าและอำมาตย์ ในขณะที่มาสอนเราให้มีความสุข “ความพอเพียง” ท่ามกลางความยากจนของเรา ดังนั้นถ้าใครยิ่งรวยยิ่งกอบโกยบริโภค ก็จะยิ่งหลงเชื่อในนิยายเรื่องเจ้า
อย่างไรก็ตาม ผมมีคำเตือนให้คนเสื้อแดงที่ “ไม่เอาเจ้า” เหมือนผม ถ้าฝ่ายอำมาตย์หลอกตนเองได้มันไม่ได้แปลว่าเราต้องหลอกตนเองไปด้วย เราต้องยอมรับความจริง และไม่ประเมินฝ่ายอำมาตย์ต่ำไป กระแสไม่เอาเจ้าที่แพร่ไปทั่วจะไม่เกิดผลโดยอัตโนมัติถ้าเราไม่รู้จักสู้ ดังนั้นเราต้องใช้ปัญญาในการทำภาระที่ยังค้างอยู่ของการปฏิวัติ ๒๔๗๕ ให้เสร็จสิ้น แล้วเราจะได้ประชาธิปไตยแท้
--
Giles Ji Ungpakorn
siamrd.blog.co.uk/
wdpress.blog.co.uk/
redsiam.wordpress.com/
see YOUTUBE videos by Giles53
Sunday, January 17, 2010
ซาอุฯ แจ้งข่าว หากไม่กระชากหน้ากากคนอมเพชร เขาไม่คบด้วย
ซาอุฯ แจ้งข่าว หากไม่กระชากหน้ากากคนอมเพชร เขาไม่คบด้วย
"น่าขำ รัฐบาลโฆษณาว่าซาอุดีอาระเบียพอใจคดีสมคิด บุญถนอมฆ่าคนซาอุ ความจริงเขาบอกหลังไมค์ว่า ถ้าไม่กระชากหน้ากากคนอมเพชร เขาก็คงไม่คบด้วย"
ปริศนาเพชรอาถรรพ์
ก่อนอื่นต้องมาทำความรู้จักกับที่มาของเพชร Blue diamond เม็ดนี้เสียก่อน เพชรเม็ดนี้เป็นเพชรสีน้ำเงินมีขนาด 12.5 กะรัต จัดได้ว่าเป็น เพชรประเภท ชนิด llb เป็นเพชรที่มี boron อยู่ในผลึกซึ่งจะ หาได้ยากมาก
และคุณสมบัติพิเศษของเพชรเม็ดนี้จะสามารถเหนี่ยวนำกระแสไฟฟ้าได้ ความสามารถอันนี้ นี่เองที่กษัตริย์ซาอุได้ทำลักษณะพิเศษ เมื่อเวลายิงลำแสงอินฟาเรดไปที่ใจกลางของเพชรเม็ดนี้ ก็จะพบสัญลักษณ์ของราชวงศ์ที่ทำตำหนิเอาไว้ประกายลำแสงออกมา และจัดได้ว่าเป็นเพชรที่อยู่ในระดับความบริสุทธิ์ Flawless ซึ่งจัดได้ว่าเป็นระดับความบริสุทธิ์ที่มากที่สุด
เพชรเม็ดนี้ กษัตริย์ไฟซาลได้รับแรงบันดาลใจมาจากเพชรในประวัติศาสตร์เม็ดหนึ่งที่ชื่อ ว่า Hope diamond ที่เป็นของกษัตริย์พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และพระนางมาเรียอองตัวเนต ซึ่งก็จัดได้ว่าเป็นเพชรอาถรรพ์ เม็ดหนึ่งเหมือนกัน
เดิมทีคนงานไทยจะไปทำงานที่ซาอุปีๆหนึ่งเป็นจำนวนมาก ราว 3 -4 แสนคน และประเทศซาอุจะนำเข้าสินค้าอุปโภคบริโภคจากประเทศไทยเป็นจำนวนมหาศาล ทั้งข้าวสาร เสื้อผ้า สิ่งทอ ปีๆหนึ่งจะมีชาวมุสลิมของไทยเดินทางไปประกอบพิธีฮัจญ์เป็นจำนวนหลายแสนคน
ซึ่งประเทศซาอุก็ได้อำนวยความสะดวกให้กับชาวมุสลิมของเราอย่างมากมาย ทั้งขั้นตอนการทำหนังสือเดินทาง เที่ยวบินบินตรงสู่กรุงริยาด ความสัมพันธ์ทางการทูตของทั้งสองประเทศจัดว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีเยี่ยม
แต่หลังจากเหตุการณ์กรณีเพชรซาอุ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องจบสิ้นลง ทางการซาอุ ไม่อนุญาตให้แรงงานไทยเดินทางไปทำงานที่นั้น ตอนนี้น่าจะมีคนงานที่นั่นไม่ถึง 10,000 คน รวมถึงห้ามคนของประเทศซาอุเดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในประเทศไทย
จำกัดการนำเข้าสินค้าทุกอย่างของประเทศไทย จำกัดผู้แสวงบุญที่จะต้องเดินทางไปประกอบพิธีฮัจญ์ งดเที่ยวบินบินตรงไปที่กรุงริยาด ถึงจะมีก็จะเป้นเที่ยวบินพิเศษ และจำกัดจำนวนไฟลท์
ลดระดับตวามสัมพันธ์ทางการทูต ไม่มีเอกอัคราชทูต เหลือเพียงแค่อุปทูต ที่สำคัญลดระดับความสัมพันธ์ความใกล้ชิด
คำพูดของกษัตริย์ไฟซาล ท่านเคยพูดว่า
เมื่อประเทศของคุณทำกับผมอย่างนี้ แล้วจะให้ผมทำดีด้วยกับคุณได้อย่างไร?
นับดูว่าโอกาสที่เราต้องสูญเสียไปทั้งหมดตลอดระยะเวลา 20 ปี เป็นมูลค่าหลายล้านล้านบาท เพื่อแลกกับเพชรเพียง 12.5 กะรัต
"น่าขำ รัฐบาลโฆษณาว่าซาอุดีอาระเบียพอใจคดีสมคิด บุญถนอมฆ่าคนซาอุ ความจริงเขาบอกหลังไมค์ว่า ถ้าไม่กระชากหน้ากากคนอมเพชร เขาก็คงไม่คบด้วย"
ปริศนาเพชรอาถรรพ์
ก่อนอื่นต้องมาทำความรู้จักกับที่มาของเพชร Blue diamond เม็ดนี้เสียก่อน เพชรเม็ดนี้เป็นเพชรสีน้ำเงินมีขนาด 12.5 กะรัต จัดได้ว่าเป็น เพชรประเภท ชนิด llb เป็นเพชรที่มี boron อยู่ในผลึกซึ่งจะ หาได้ยากมาก
และคุณสมบัติพิเศษของเพชรเม็ดนี้จะสามารถเหนี่ยวนำกระแสไฟฟ้าได้ ความสามารถอันนี้ นี่เองที่กษัตริย์ซาอุได้ทำลักษณะพิเศษ เมื่อเวลายิงลำแสงอินฟาเรดไปที่ใจกลางของเพชรเม็ดนี้ ก็จะพบสัญลักษณ์ของราชวงศ์ที่ทำตำหนิเอาไว้ประกายลำแสงออกมา และจัดได้ว่าเป็นเพชรที่อยู่ในระดับความบริสุทธิ์ Flawless ซึ่งจัดได้ว่าเป็นระดับความบริสุทธิ์ที่มากที่สุด
เพชรเม็ดนี้ กษัตริย์ไฟซาลได้รับแรงบันดาลใจมาจากเพชรในประวัติศาสตร์เม็ดหนึ่งที่ชื่อ ว่า Hope diamond ที่เป็นของกษัตริย์พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และพระนางมาเรียอองตัวเนต ซึ่งก็จัดได้ว่าเป็นเพชรอาถรรพ์ เม็ดหนึ่งเหมือนกัน
เดิมทีคนงานไทยจะไปทำงานที่ซาอุปีๆหนึ่งเป็นจำนวนมาก ราว 3 -4 แสนคน และประเทศซาอุจะนำเข้าสินค้าอุปโภคบริโภคจากประเทศไทยเป็นจำนวนมหาศาล ทั้งข้าวสาร เสื้อผ้า สิ่งทอ ปีๆหนึ่งจะมีชาวมุสลิมของไทยเดินทางไปประกอบพิธีฮัจญ์เป็นจำนวนหลายแสนคน
ซึ่งประเทศซาอุก็ได้อำนวยความสะดวกให้กับชาวมุสลิมของเราอย่างมากมาย ทั้งขั้นตอนการทำหนังสือเดินทาง เที่ยวบินบินตรงสู่กรุงริยาด ความสัมพันธ์ทางการทูตของทั้งสองประเทศจัดว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีเยี่ยม
แต่หลังจากเหตุการณ์กรณีเพชรซาอุ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องจบสิ้นลง ทางการซาอุ ไม่อนุญาตให้แรงงานไทยเดินทางไปทำงานที่นั้น ตอนนี้น่าจะมีคนงานที่นั่นไม่ถึง 10,000 คน รวมถึงห้ามคนของประเทศซาอุเดินทางเข้ามาท่องเที่ยวในประเทศไทย
จำกัดการนำเข้าสินค้าทุกอย่างของประเทศไทย จำกัดผู้แสวงบุญที่จะต้องเดินทางไปประกอบพิธีฮัจญ์ งดเที่ยวบินบินตรงไปที่กรุงริยาด ถึงจะมีก็จะเป้นเที่ยวบินพิเศษ และจำกัดจำนวนไฟลท์
ลดระดับตวามสัมพันธ์ทางการทูต ไม่มีเอกอัคราชทูต เหลือเพียงแค่อุปทูต ที่สำคัญลดระดับความสัมพันธ์ความใกล้ชิด
คำพูดของกษัตริย์ไฟซาล ท่านเคยพูดว่า
เมื่อประเทศของคุณทำกับผมอย่างนี้ แล้วจะให้ผมทำดีด้วยกับคุณได้อย่างไร?
นับดูว่าโอกาสที่เราต้องสูญเสียไปทั้งหมดตลอดระยะเวลา 20 ปี เป็นมูลค่าหลายล้านล้านบาท เพื่อแลกกับเพชรเพียง 12.5 กะรัต
Sunday, January 3, 2010
คำถามที่ถูกพวกลัทธิคลั่ง เจ้ายัดเยียดเป็นประจำ
คำถามที่ถูกพวกลัทธิคลั่ง เจ้ายัดเยียดเป็นประจำ
Q:พวกมึงเป็นคนไทยรึเปล่าวะสัดด
A:เป็นคนไทยครับ พ่อแม่พี่น้องเป็นคนไทยหมด บัตรประชาชนก็มี ไม่ใช่คนต่างด้าวครับ แล้วก็เป็นคนไทยในประเทศนี่แหละเป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่คนไทยที่เล่นเน็ตจากต่างประเทศที่ไหนหรอกครับ
Q:ถ้าเป็นคนไทยพวกมึงมาด่าในหลวงด่าสถาบันทำไม
A:ไม่ได้ด่าท่านสาดเสียเทเสียนะครับ เป็นการตั้งคำถาม เป็นการวิจารณ์ เป็นสิทธิเสรีภาพตามระบอบประชาธิปไตย แม้แต่ในหลวงท่านก็เคยมีพระราชดำรัสครับตอนวันที่4ธ.ค.2548ว่าอยากให้คนไทยวิจารณ์ท่านได้ แต่วิจารณ์ดีๆก็แล้วกัน หากพูดไม่ดีคนวิจารณ์จะโดนบอมบ์กลับ ท่านว่าท่านอายฝรั่งที่มันนินทาว่าคนไทยไม่กล้าวิจารณ์King
Q:แล้วทำไมพวกมรึงไม่วิจารณ์ดีๆเอาแต่เสียดสีไปมา
A:เพราะถึงท่านมีพระราชดำรัสอยากให้วิจารณ์ แต่ก็ยังมีกฎหมายหมิ่นฯอยู่ ยังไม่ยกเลิกซะที แถมตอนนี้ป.ช.ป.คิดจะแก้ไขกฎหมายให้เพิ่มโทษอีก ก็เลยต้องเฉียดไปเฉียดมา จะวิจารณ์ตรงๆก็โดนคุกอีกแหละ
Q:พวกมึงเป็นคนส่วนน้อยนะที่คิดยังงี้ คนส่วนใหญ่เขารักเคารพเทิดทูนกันทั้งนั้น
A:ก็คงเป็นเพราะว่ามีการปลูกฝังหัวคนไทยมาตั้งแต่เกิดจนตาย ตั้งแต่ตื่นนอนไปยันเข้านอน เป็นการล้างสมองให้นิยมบูชาลัทธิเชิดชูตัวบุคคล ขณะที่พวกคนส่วนน้อยที่เขาไม่คิดเหมือนคนไทยส่วนใหญ่ ก็เพราะเขามีความสงสัย เลยศึกษา และตั้งคำถาม ที่โดนด่าว่า propagenda ก็คือไอนี่แหละอย่า"งง"
Q:งั้นพวกมรึงก็อย่าอยู่เป็นคนไทยเลย ไล่ไปอยู่เมืองนอกเลยไป ถ้าพวกมรึงไม่รักเคารพศรัทธาเหมือนกรู
A:ตรรกะแบบนี้มันตื้นเขินนะ ผมถามย้อนแย้งทำนองเดียวกันว่า เวลานี้เกือบทั่วทั้งโลกเขาเลิกระบอบกษัตริย์หมดแล้ว ล่าสุดภูฎานก็เปลี่ยนมาเป็นประชาธิปไตย เนปาลก็ล้มล้างแล้ว ที่เหลืออยู่อย่างอังกฤษ ญี่ปุ่นก็เป็นเพียงสัญลักษณ์เท่านั้น เกิดคนทั้งโลกเขาบอกว่า"เฮ้ย!คนไทยพวกมรึงเป็นคนส่วนน้อยของโลกนะที่ยังหลับหูหลับตาชื่นชมKingอยู่ หากไม่ยอมมาคิดเหมือนชาวโลก พวกมรึงคนไทยก็ต้องย้ายไปอยู่ดาวอังคารเหอะไป พวกกรูรังเกียจมึง"...แล้วจะว่ายังไง?
Q:พวกมรึงมันอกตัญญู
A:ก็ไม่ขนาดนั้น คนเรามีGive มีTake เอากันง่ายๆนะตอนนี้คนไทยทำงานมีเงินก็จ่ายภาษี หลวงก็เอาไปจัดงบประมาณ ในแต่ละปีรู้ไหมว่ามีการจัดงบประมาณให้สถาบันกษัตริย์ไม่น้อยกว่า2,000ล้านบาท (ปีนี้ 2551 2,600ล้าน) เป็นเงินเดือน เงินปี ดูแลวังให้ท่านและราชวงศ์ ค่าเดินทาง กินอยู่ ไปต่างประเทศ ไปต่างจังหวัด รวมทั้งซื้อถุงยังชีพพระราชทานไปสงเคราะห์คนไทยที่เดือดร้อน รวมทั้งจัดซื้อเครื่องบินราชพาหนะให้ท่านตลอด ท่านจะไปงานหลวงหรืองานส่วนตัวก็จัดรถขบวนให้ได้รับความสะดวก...อย่างนี้คนไทยได้ให้ท่านและราชวงศ์ตั้งมากนะ ก็เพื่อให้ท่านได้ทำงานให้คนไทย
Q:แล้วที่ท่านทำโครงการพระราชดำริต่างๆ ไม่รู้จักสำนึกมั่ง
A:โครงการพระราชดำรินั้นเป็นโครงการตัวอย่าง แต่ก็ไม่ค่อยได้ขยายผลไปทั่วประเทศ เลยเหมือนผักชีโรยหน้า ท่านเสด็จทีก็พรึ๊บที จริงๆก็ดีนะที่ท่านอุตส่าห์คิดถึงราษฎรที่ยากจน แต่ทำอย่างไรจะให้ครอบคลุมทั่วประเทศอย่างยั่งยืนถาวร และที่สำคัญโครงการพวกนี้ก็นำเงินงบประมาณภาษีนั่นแหละมาทำมาพัฒนา อย่าเข้าใจผิดว่าเงินส่วนตัวท่านนะ
Q:จะหากษัตริย์ที่ไหนใส่ใจพัฒนาประเทศอย่างในหลวงของเรา น่าจะสำนึกมั่ง
A:ก็ดีครับที่ท่านใส่ใจทุกข์สุขราษฎรขนาดนี้ แต่อย่าลืมว่าเราเป็นประเทศประชาธิปไตย ก็ต้องปล่อยให้ประชาชนตัดสินอนาคตของตนเอง เลือกตั้งตัวแทนของตนเองไปบริหารประเทศ ประกาศเจตจำนงค์นโยบายต่างๆแล้วทำ และมีการตรวจสอบถ่วงดุลได้ คุณเห็นKingของอังกฤษ ญี่ปุ่น สวีเดน เดนมาร์ค นอรเวย์ต้องมาทรงงานแบบไหนหลวงของเราไหมหละ?.. ท่านก็ปล่อยให้ประชาชนเลือกรัฐบาลไปทำเองทั้งนั้น แล้วผลลัพธ์เป็นไง เราเจริญกว่าประเทศที่ว่ามานั้นไหม ประเทศเหล่านั้นต่างหากที่เจริญกว่าเรา ส่วนเราล้าหลังเขา เพราะอะไรต้องคิดนะ
Q:แสดงว่าพวกมรึงเป็นพวกอยากล้มล้าง
A:เรื่องนี้เป็นการวิพากษฺวิจารณ์เท่านั้นครับ ส่วนเรื่องล้มล้างเท่าที่อ่านดูดีๆไม่มีนะครับ หากจะเคยมีก็ย้อนหลังกลับไปเกือบ100ปีที่แล้ว ทหารกลุ่มหนึ่งเคยคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ร.ศ.130(พ.ศ.2453)มาแล้ว หรือตอนพ.ศ.2475ในแถลงการณ์ฉบับที่1ก็เคยพูดเรื่องนี้ไว้บางจุด แต่พวกที่วิจารณ์ส่วนใหญ่นั้นเขาอยากเห็นในหลวง และสถาบันปรับปรุงบทบาทให้เป็นกษัตริย์ในระบอบประชาธิปไตย
Q:พวกมรึงนี่ชักกำแหงนะจะให้ท่านปรับปรุงอะไรวะ
A:ก็อยากให้ท่านเป็นเหมือนKingในระบอบประชาธิปไตยเหมือนประเทศอื่น อย่างอังกฤษ ญี่ปุ่น สแกนดิเนเวีย(เดนมาร์ค นอรเวย์ สวีเดน) หรือเขมรที่ติดบ้านเรา ไม่อยากให้ท่านลงมาแทรกแซงการเมือง มาวุ่นวายกับการบริหารบ้านเมือง มายุ่งกับการโยกย้ายแต่งตั้ง ไม่อาศัยทรัพยากรของประเทศที่มีจำกัดไปสนองพวกท่าน ไม่propagandaคนไทยให้หลงใหลคลั่งไคล้ท่านและสถาบันจนเกินพอดี
Q:ไอ้พวกเนรคุณเอ๊ย พวกมึงนี่มันส่วนน้อยจริงๆคิดได้ยังไง ยอมรับไม่ได้ก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศเหอะไป พวกมึงมันไม่ใช่คนไทย
A:ฮ่วย.... ถ้าเลือกเกิดได้ อยากอยู่จังเลยนะเมืองไทยเนี่ย
Q:กูอยากรู้นักหากไม่ได้ท่าน พวกมรึงจะได้มาเห่าหอนอยู่อย่างนี้ไหม คงเป็นขี้ข้าพม่าอยู่นะตอนนี้
A:คนที่นำคนไทยต่อสู้ปลดแอกพม่าคือพระเจ้าตากสินมหาราชนะครับ แล้วต่อมาพระยาจักรีก็ทำปฏิวัติยึดอำนาจ(มีอีกคำคือ....)ท่านเมื่อ6เมษายน2325แล้วตั้งราชวงศ์ใหม่คือ ราชวงศ์จักรี
Q:พวกมึงพูดเหมือนในหลวงกับสถาบันไม่มีดีเอาซะเลย สัดดดเอ๊ย
A:เรื่องดีๆเราก็ได้ยินมาเยอะแล้ว มีการประชาสัมพันธ์กรอกหูตั้งแต่เกิดจนตาย ตั้งแต่เช้ายันดึกแล้ว ก็ลองฟังข้อมูลอีกด้านบ้างก็คงจะดีนะครับ แล้วถกกันมาตามเหตุตามผลดีกว่า ผมรู้ครับว่าคุณโกรธครับที่เจอคนไทยที่คิดแบบคนเวปนี้ แต่ใจเย็นๆครับ เขาก็มีเหตุมีผล ไม่ใช่จู่ๆเขาอยากลุกขึ้นมาวิจารณ์ให้เปลืองตัว แถมเสี่ยงติดคุกหรอก เขาก็รักชาติไม่น้อยกว่าคุณ เพียงแต่เขามีข้อมูล มีความเห็นที่ต่างจากคุณเท่านั้นเอง
Q:ใครจะต่างจากกรูก็ต่างไป แต่หากใครคิดร้ายกับในหลวงต้องข้ามศพกรูไปก่อน กรูตายแทนท่านได้
A:แต่ก่อนผมก็เคยคิดว่าจะตายแทนท่านได้เหมือนกันครับ แต่ตอนนี้....
Q:สัดดดด มรึงรับไม่ได้ก็อย่าอยู่เลย ไปอยู่ที่อื่นไป...
A:ก็ผมบอกไปแล้วไงว่า ผมเป็นคนไทย จะให้ผมไปอยู่ไหน เพียงแต่ผมคิดต่างจากคุณ ผมมีเหตุมีผลของผม หากคุณเห็นว่าระบอบกษัตริย์ปัจจุบันนี้ดีแล้วหรือดีอย่างไรก็ว่ามา ผมก็ยินดีจะแลกเปลี่ยนความเห็น เอาแบบไม่ต้องใช้อารมณ์ ใจเย็นๆคุยกันดีๆก็ได้
Q:พวกมรึงแม่งก็ดีแต่เห่าหอนอยู่ในรูนี่แหละว๊า
A:กว่าคณะราษฎรจะปฏิวัติ2475ได้เขาก็ตั้งคำถาม มีความสงสัย ศึกษาหาข้อมูล ถกแถลงกันอยู่ในวงแคบๆก่อนไม่ใช่เหรอครับ เขาไม่ได้ลุกขึ้นปฏิวัติเลยทีเดียว และหากมีการให้ความรู้ สร้างจิตสำนึกที่ถูกต้องแก่วงกว้างได้ก็จะเป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติกว่า ทำจากเล็กไปสู่ใหญ่ทำจากน้อยไปสู่มาก ให้มีความสุกงอมก่อนก็ได้ครับ แล้วค่อยเปลี่ยนแปลงบ้านเมือง ผมไม่รีบร้อนหรอก
Q:แน่จริงพวกมรึงก็ออกไปตะโกนไล่ท่านบนถนนเลยสิ กูว่าพวกมรึงโดนคนไทยกระทืบตายคาตีนแน่ๆ
A:ก็ถึงว่าไงครับ เวลานี้คนไทยส่วนใหญ่ยังหลงใหลบูชาราวเป็นลัทธิอยู่ ก็ไม่รู้จะรีบร้อนออกไปทำไม องค์กรอะไรก็ไม่มี กฎหมายก็ห้ามไว้ ไม่มีการจัดตั้ง ก็คงต้องอยู่ในขั้นศึกษา และขยายความเข้าใจแก่คนไทยให้ตระหนักก่อนครับ
Q:พวกมึงมันขี้ข้าไอ้เหลี่ยม เลยด่าท่าน
A:ไม่เกี่ยวกันเลย ก็เห็นเหลี่ยมมันรักในหลวงเทิดทูนขนาดหนัก เหลี่ยมมันจบนายร้อยมาก็ฝังหัวกันมาตั้งแต่เป็นนักเรียนแล้ว ตอนจัดงานสิริราชย์60ปี เหลี่ยมก็เป็นเจ้าภาพซะใหญ่โต สร้างกระแสคลั่งไคล้ไข้เหลืองกันเกินเลย หน้าเวปhi-thaksin.orgก็เอารูปเหลี่ยมกราบในหลวงขึ้นก่อน เหลี่ยมนี่มันพวกroyalistชัดๆ แต่ไอ้ลิ้มที่ตามล้างตามด่าเหลี่ยมนี่สิ ไม่แน่ว่ามันดึงสถาบันลงมาหาประโยชน์ แล้วทำให้สถาบันเสื่อม เพราะลิ้มอ้างว่าได้รับการสนับสนุนจากพระราชวงศ์ชั้นสูงบ้าง นำสีฟ้าสีเหลืองมาเป็นสัญลักษณ์ในการเคลื่อนไหวทางการเมือง พูดเป็นนัยบ้าง พูดโจ่งแจ้งบ้างว่าได้รับการสนับสนุน โดยที่ก็ไม่มีคำอธิบายที่ชัดเจนจากสำนักพระราชวังเลย แต่ตอนนี้คงรู้แล้วนะว่าใครสนับสนุนไอลิ้ม
Q:กูว่ามึงนี่ตอบไม่ตรงคำถามของกูนะสัดดด มึงนี่เชี่ยเนรคุณอกตัญญูจริงๆ
A:ผมว่าแทนที่คุณจะเอาแต่มีอารมณ์โกรธ แล้วด่ากราดไปทั่ว ลองมาคุยกันด้วยเหตุด้วยผลดีกว่าครับ ดีชั่วอย่างไรก็ว่ากันมา หากผมเข้าใจผิดไปเอง ผมโดนล้างสมองอย่างที่คุณคิด ลองว่าเหตุว่าผลมา เผื่อผมกับพวกที่เล่นเวปนี้จะได้กลับตัวกลับใจไปเหมือนคุณ แต่หากคุณเอาแต่ด่าๆๆๆๆๆ ผมว่ามันก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ
Q:สัดดดดดดด
A:ตกลงไอเหลี่ยมเป็นแก็สโซฮอลใช่ปะครับ อะไรไม่ดีโทษมันไว้ก่อน
ข้อมูลเบื้องต้น สำหรับพวกอยากตาสว่าง
Q:พวกมึงเป็นคนไทยรึเปล่าวะสัดด
A:เป็นคนไทยครับ พ่อแม่พี่น้องเป็นคนไทยหมด บัตรประชาชนก็มี ไม่ใช่คนต่างด้าวครับ แล้วก็เป็นคนไทยในประเทศนี่แหละเป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่คนไทยที่เล่นเน็ตจากต่างประเทศที่ไหนหรอกครับ
Q:ถ้าเป็นคนไทยพวกมึงมาด่าในหลวงด่าสถาบันทำไม
A:ไม่ได้ด่าท่านสาดเสียเทเสียนะครับ เป็นการตั้งคำถาม เป็นการวิจารณ์ เป็นสิทธิเสรีภาพตามระบอบประชาธิปไตย แม้แต่ในหลวงท่านก็เคยมีพระราชดำรัสครับตอนวันที่4ธ.ค.2548ว่าอยากให้คนไทยวิจารณ์ท่านได้ แต่วิจารณ์ดีๆก็แล้วกัน หากพูดไม่ดีคนวิจารณ์จะโดนบอมบ์กลับ ท่านว่าท่านอายฝรั่งที่มันนินทาว่าคนไทยไม่กล้าวิจารณ์King
Q:แล้วทำไมพวกมรึงไม่วิจารณ์ดีๆเอาแต่เสียดสีไปมา
A:เพราะถึงท่านมีพระราชดำรัสอยากให้วิจารณ์ แต่ก็ยังมีกฎหมายหมิ่นฯอยู่ ยังไม่ยกเลิกซะที แถมตอนนี้ป.ช.ป.คิดจะแก้ไขกฎหมายให้เพิ่มโทษอีก ก็เลยต้องเฉียดไปเฉียดมา จะวิจารณ์ตรงๆก็โดนคุกอีกแหละ
Q:พวกมึงเป็นคนส่วนน้อยนะที่คิดยังงี้ คนส่วนใหญ่เขารักเคารพเทิดทูนกันทั้งนั้น
A:ก็คงเป็นเพราะว่ามีการปลูกฝังหัวคนไทยมาตั้งแต่เกิดจนตาย ตั้งแต่ตื่นนอนไปยันเข้านอน เป็นการล้างสมองให้นิยมบูชาลัทธิเชิดชูตัวบุคคล ขณะที่พวกคนส่วนน้อยที่เขาไม่คิดเหมือนคนไทยส่วนใหญ่ ก็เพราะเขามีความสงสัย เลยศึกษา และตั้งคำถาม ที่โดนด่าว่า propagenda ก็คือไอนี่แหละอย่า"งง"
Q:งั้นพวกมรึงก็อย่าอยู่เป็นคนไทยเลย ไล่ไปอยู่เมืองนอกเลยไป ถ้าพวกมรึงไม่รักเคารพศรัทธาเหมือนกรู
A:ตรรกะแบบนี้มันตื้นเขินนะ ผมถามย้อนแย้งทำนองเดียวกันว่า เวลานี้เกือบทั่วทั้งโลกเขาเลิกระบอบกษัตริย์หมดแล้ว ล่าสุดภูฎานก็เปลี่ยนมาเป็นประชาธิปไตย เนปาลก็ล้มล้างแล้ว ที่เหลืออยู่อย่างอังกฤษ ญี่ปุ่นก็เป็นเพียงสัญลักษณ์เท่านั้น เกิดคนทั้งโลกเขาบอกว่า"เฮ้ย!คนไทยพวกมรึงเป็นคนส่วนน้อยของโลกนะที่ยังหลับหูหลับตาชื่นชมKingอยู่ หากไม่ยอมมาคิดเหมือนชาวโลก พวกมรึงคนไทยก็ต้องย้ายไปอยู่ดาวอังคารเหอะไป พวกกรูรังเกียจมึง"...แล้วจะว่ายังไง?
Q:พวกมรึงมันอกตัญญู
A:ก็ไม่ขนาดนั้น คนเรามีGive มีTake เอากันง่ายๆนะตอนนี้คนไทยทำงานมีเงินก็จ่ายภาษี หลวงก็เอาไปจัดงบประมาณ ในแต่ละปีรู้ไหมว่ามีการจัดงบประมาณให้สถาบันกษัตริย์ไม่น้อยกว่า2,000ล้านบาท (ปีนี้ 2551 2,600ล้าน) เป็นเงินเดือน เงินปี ดูแลวังให้ท่านและราชวงศ์ ค่าเดินทาง กินอยู่ ไปต่างประเทศ ไปต่างจังหวัด รวมทั้งซื้อถุงยังชีพพระราชทานไปสงเคราะห์คนไทยที่เดือดร้อน รวมทั้งจัดซื้อเครื่องบินราชพาหนะให้ท่านตลอด ท่านจะไปงานหลวงหรืองานส่วนตัวก็จัดรถขบวนให้ได้รับความสะดวก...อย่างนี้คนไทยได้ให้ท่านและราชวงศ์ตั้งมากนะ ก็เพื่อให้ท่านได้ทำงานให้คนไทย
Q:แล้วที่ท่านทำโครงการพระราชดำริต่างๆ ไม่รู้จักสำนึกมั่ง
A:โครงการพระราชดำรินั้นเป็นโครงการตัวอย่าง แต่ก็ไม่ค่อยได้ขยายผลไปทั่วประเทศ เลยเหมือนผักชีโรยหน้า ท่านเสด็จทีก็พรึ๊บที จริงๆก็ดีนะที่ท่านอุตส่าห์คิดถึงราษฎรที่ยากจน แต่ทำอย่างไรจะให้ครอบคลุมทั่วประเทศอย่างยั่งยืนถาวร และที่สำคัญโครงการพวกนี้ก็นำเงินงบประมาณภาษีนั่นแหละมาทำมาพัฒนา อย่าเข้าใจผิดว่าเงินส่วนตัวท่านนะ
Q:จะหากษัตริย์ที่ไหนใส่ใจพัฒนาประเทศอย่างในหลวงของเรา น่าจะสำนึกมั่ง
A:ก็ดีครับที่ท่านใส่ใจทุกข์สุขราษฎรขนาดนี้ แต่อย่าลืมว่าเราเป็นประเทศประชาธิปไตย ก็ต้องปล่อยให้ประชาชนตัดสินอนาคตของตนเอง เลือกตั้งตัวแทนของตนเองไปบริหารประเทศ ประกาศเจตจำนงค์นโยบายต่างๆแล้วทำ และมีการตรวจสอบถ่วงดุลได้ คุณเห็นKingของอังกฤษ ญี่ปุ่น สวีเดน เดนมาร์ค นอรเวย์ต้องมาทรงงานแบบไหนหลวงของเราไหมหละ?.. ท่านก็ปล่อยให้ประชาชนเลือกรัฐบาลไปทำเองทั้งนั้น แล้วผลลัพธ์เป็นไง เราเจริญกว่าประเทศที่ว่ามานั้นไหม ประเทศเหล่านั้นต่างหากที่เจริญกว่าเรา ส่วนเราล้าหลังเขา เพราะอะไรต้องคิดนะ
Q:แสดงว่าพวกมรึงเป็นพวกอยากล้มล้าง
A:เรื่องนี้เป็นการวิพากษฺวิจารณ์เท่านั้นครับ ส่วนเรื่องล้มล้างเท่าที่อ่านดูดีๆไม่มีนะครับ หากจะเคยมีก็ย้อนหลังกลับไปเกือบ100ปีที่แล้ว ทหารกลุ่มหนึ่งเคยคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ร.ศ.130(พ.ศ.2453)มาแล้ว หรือตอนพ.ศ.2475ในแถลงการณ์ฉบับที่1ก็เคยพูดเรื่องนี้ไว้บางจุด แต่พวกที่วิจารณ์ส่วนใหญ่นั้นเขาอยากเห็นในหลวง และสถาบันปรับปรุงบทบาทให้เป็นกษัตริย์ในระบอบประชาธิปไตย
Q:พวกมรึงนี่ชักกำแหงนะจะให้ท่านปรับปรุงอะไรวะ
A:ก็อยากให้ท่านเป็นเหมือนKingในระบอบประชาธิปไตยเหมือนประเทศอื่น อย่างอังกฤษ ญี่ปุ่น สแกนดิเนเวีย(เดนมาร์ค นอรเวย์ สวีเดน) หรือเขมรที่ติดบ้านเรา ไม่อยากให้ท่านลงมาแทรกแซงการเมือง มาวุ่นวายกับการบริหารบ้านเมือง มายุ่งกับการโยกย้ายแต่งตั้ง ไม่อาศัยทรัพยากรของประเทศที่มีจำกัดไปสนองพวกท่าน ไม่propagandaคนไทยให้หลงใหลคลั่งไคล้ท่านและสถาบันจนเกินพอดี
Q:ไอ้พวกเนรคุณเอ๊ย พวกมึงนี่มันส่วนน้อยจริงๆคิดได้ยังไง ยอมรับไม่ได้ก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศเหอะไป พวกมึงมันไม่ใช่คนไทย
A:ฮ่วย.... ถ้าเลือกเกิดได้ อยากอยู่จังเลยนะเมืองไทยเนี่ย
Q:กูอยากรู้นักหากไม่ได้ท่าน พวกมรึงจะได้มาเห่าหอนอยู่อย่างนี้ไหม คงเป็นขี้ข้าพม่าอยู่นะตอนนี้
A:คนที่นำคนไทยต่อสู้ปลดแอกพม่าคือพระเจ้าตากสินมหาราชนะครับ แล้วต่อมาพระยาจักรีก็ทำปฏิวัติยึดอำนาจ(มีอีกคำคือ....)ท่านเมื่อ6เมษายน2325แล้วตั้งราชวงศ์ใหม่คือ ราชวงศ์จักรี
Q:พวกมึงพูดเหมือนในหลวงกับสถาบันไม่มีดีเอาซะเลย สัดดดเอ๊ย
A:เรื่องดีๆเราก็ได้ยินมาเยอะแล้ว มีการประชาสัมพันธ์กรอกหูตั้งแต่เกิดจนตาย ตั้งแต่เช้ายันดึกแล้ว ก็ลองฟังข้อมูลอีกด้านบ้างก็คงจะดีนะครับ แล้วถกกันมาตามเหตุตามผลดีกว่า ผมรู้ครับว่าคุณโกรธครับที่เจอคนไทยที่คิดแบบคนเวปนี้ แต่ใจเย็นๆครับ เขาก็มีเหตุมีผล ไม่ใช่จู่ๆเขาอยากลุกขึ้นมาวิจารณ์ให้เปลืองตัว แถมเสี่ยงติดคุกหรอก เขาก็รักชาติไม่น้อยกว่าคุณ เพียงแต่เขามีข้อมูล มีความเห็นที่ต่างจากคุณเท่านั้นเอง
Q:ใครจะต่างจากกรูก็ต่างไป แต่หากใครคิดร้ายกับในหลวงต้องข้ามศพกรูไปก่อน กรูตายแทนท่านได้
A:แต่ก่อนผมก็เคยคิดว่าจะตายแทนท่านได้เหมือนกันครับ แต่ตอนนี้....
Q:สัดดดด มรึงรับไม่ได้ก็อย่าอยู่เลย ไปอยู่ที่อื่นไป...
A:ก็ผมบอกไปแล้วไงว่า ผมเป็นคนไทย จะให้ผมไปอยู่ไหน เพียงแต่ผมคิดต่างจากคุณ ผมมีเหตุมีผลของผม หากคุณเห็นว่าระบอบกษัตริย์ปัจจุบันนี้ดีแล้วหรือดีอย่างไรก็ว่ามา ผมก็ยินดีจะแลกเปลี่ยนความเห็น เอาแบบไม่ต้องใช้อารมณ์ ใจเย็นๆคุยกันดีๆก็ได้
Q:พวกมรึงแม่งก็ดีแต่เห่าหอนอยู่ในรูนี่แหละว๊า
A:กว่าคณะราษฎรจะปฏิวัติ2475ได้เขาก็ตั้งคำถาม มีความสงสัย ศึกษาหาข้อมูล ถกแถลงกันอยู่ในวงแคบๆก่อนไม่ใช่เหรอครับ เขาไม่ได้ลุกขึ้นปฏิวัติเลยทีเดียว และหากมีการให้ความรู้ สร้างจิตสำนึกที่ถูกต้องแก่วงกว้างได้ก็จะเป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติกว่า ทำจากเล็กไปสู่ใหญ่ทำจากน้อยไปสู่มาก ให้มีความสุกงอมก่อนก็ได้ครับ แล้วค่อยเปลี่ยนแปลงบ้านเมือง ผมไม่รีบร้อนหรอก
Q:แน่จริงพวกมรึงก็ออกไปตะโกนไล่ท่านบนถนนเลยสิ กูว่าพวกมรึงโดนคนไทยกระทืบตายคาตีนแน่ๆ
A:ก็ถึงว่าไงครับ เวลานี้คนไทยส่วนใหญ่ยังหลงใหลบูชาราวเป็นลัทธิอยู่ ก็ไม่รู้จะรีบร้อนออกไปทำไม องค์กรอะไรก็ไม่มี กฎหมายก็ห้ามไว้ ไม่มีการจัดตั้ง ก็คงต้องอยู่ในขั้นศึกษา และขยายความเข้าใจแก่คนไทยให้ตระหนักก่อนครับ
Q:พวกมึงมันขี้ข้าไอ้เหลี่ยม เลยด่าท่าน
A:ไม่เกี่ยวกันเลย ก็เห็นเหลี่ยมมันรักในหลวงเทิดทูนขนาดหนัก เหลี่ยมมันจบนายร้อยมาก็ฝังหัวกันมาตั้งแต่เป็นนักเรียนแล้ว ตอนจัดงานสิริราชย์60ปี เหลี่ยมก็เป็นเจ้าภาพซะใหญ่โต สร้างกระแสคลั่งไคล้ไข้เหลืองกันเกินเลย หน้าเวปhi-thaksin.orgก็เอารูปเหลี่ยมกราบในหลวงขึ้นก่อน เหลี่ยมนี่มันพวกroyalistชัดๆ แต่ไอ้ลิ้มที่ตามล้างตามด่าเหลี่ยมนี่สิ ไม่แน่ว่ามันดึงสถาบันลงมาหาประโยชน์ แล้วทำให้สถาบันเสื่อม เพราะลิ้มอ้างว่าได้รับการสนับสนุนจากพระราชวงศ์ชั้นสูงบ้าง นำสีฟ้าสีเหลืองมาเป็นสัญลักษณ์ในการเคลื่อนไหวทางการเมือง พูดเป็นนัยบ้าง พูดโจ่งแจ้งบ้างว่าได้รับการสนับสนุน โดยที่ก็ไม่มีคำอธิบายที่ชัดเจนจากสำนักพระราชวังเลย แต่ตอนนี้คงรู้แล้วนะว่าใครสนับสนุนไอลิ้ม
Q:กูว่ามึงนี่ตอบไม่ตรงคำถามของกูนะสัดดด มึงนี่เชี่ยเนรคุณอกตัญญูจริงๆ
A:ผมว่าแทนที่คุณจะเอาแต่มีอารมณ์โกรธ แล้วด่ากราดไปทั่ว ลองมาคุยกันด้วยเหตุด้วยผลดีกว่าครับ ดีชั่วอย่างไรก็ว่ากันมา หากผมเข้าใจผิดไปเอง ผมโดนล้างสมองอย่างที่คุณคิด ลองว่าเหตุว่าผลมา เผื่อผมกับพวกที่เล่นเวปนี้จะได้กลับตัวกลับใจไปเหมือนคุณ แต่หากคุณเอาแต่ด่าๆๆๆๆๆ ผมว่ามันก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ
Q:สัดดดดดดด
A:ตกลงไอเหลี่ยมเป็นแก็สโซฮอลใช่ปะครับ อะไรไม่ดีโทษมันไว้ก่อน
ข้อมูลเบื้องต้น สำหรับพวกอยากตาสว่าง
Subscribe to:
Posts (Atom)